Της Ματούλας Κουστένη
Ο ήλιος έδυε και το εργοτάξιο ντυνόταν στα ροζ και τα γαλάζια. Τα φωσφοριζέ γιλέκα πολλαπλασιάζονταν υπενθυμίζοντας πως ο χώρος άρχιζε σιγά σιγά να γεμίζει με κόσμο. Οι μουσικοί της ορχήστρας της Λυρικής κατέβαιναν με τα όργανά τους από τα πούλμαν. Μικρά τηλεκατευθυνόμενα αεροπλανάκια «επανδρωμένα» με κάμερες πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας καταγράφοντας τα πάντα. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ΕΛΣ, Μύρων Μιχαηλίδης, με έκδηλο άγχος, διόρθωνε τεχνικές λεπτομέρειες. Οσοι είχαν ξαναεπισκεφθεί το εργοτάξιο παρατηρούσαν την εξέλιξη των έργων (κυρίως τις ελιές που φυτεύτηκαν πρόσφατα). Εκείνοι που δεν είχαν ξαναπατήσει το πόδι τους στον χώρο άναυδοι παρατηρούσαν τη μετάλλαξη μιας ολόκληρης περιοχής.
Ημασταν στην καρδιά του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, αλλά κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς θα παρακολουθήσουμε. Η πρόσκληση έγραφε πως θα παρουσιαστεί η πρώτη μεγάλη χορογραφία. Αλλά ποιος θα χόρευε; Κανείς δεν φανταζόταν ότι τα «βήματα» θα τα εκτελούσαν γερανοί. Αλλά θα μου πείτε πότε ο Ρέντσο Πιάνο, αρχιτέκτονας του έργου και πατέρας της ιδέας, ακολούθησε την πεπατημένη;
Στημένοι στο πλέον εμβληματικό σημείο, τον τεχνητό λόφο ύψους 14 μέτρων, οι 10 τεράστιοι γερανοί που εργάζονται καθημερινά στο εργοτάξιο φωτίστηκαν και με την πρώτη νότα των μουσικών μονοπώλησαν τα βλέμματά μας. Τα κεφάλια ήταν στραμμένα στον ουρανό, η ορχήστρα της Λυρικής στη μεγαλύτερή της ανάπτυξη (98 άτομα) ερμήνευε μια σύντομη εκδοχή των «Πλανητών» του Γκούσταφ Χολστ και το τοπίο ξαφνικά έμοιαζε βγαλμένο από την «Οδύσσεια του Διαστήματος». Οι γερανοί άνοιγαν κι έκλειναν σαν πελώρια χέρια, έστρεφαν προς την Ανατολή σαν τόξα που δείχνουν το μέλλον, πλησίαζαν ο ένας τον άλλον σαν να αγκαλιάζονται.
Στην πρώτη γραμμή, σαν έτοιμος να κόψει την κορδέλα, ο Ρ. Πιάνο παρακολουθούσε την εκτέλεση της έμπνευσής του (σε επιμέλεια Μ. Μιχαηλίδη-Ρ.Τζανέλα). Κι όταν μετά από 15 λεπτά ολοκληρώθηκε η χορογραφία κι η συγκίνηση είχε χτυπήσει κόκκινο, πήρε τον λόγο και είπε: «»Το μπαλέτο των Γερανών». Αστείο, ε; Ξέρετε, αγαπώ τους γερανούς και νομίζω πως μια παράσταση στο εργοτάξιο είναι ο ιδανικός τρόπος να περάσει κανείς μια θαυμάσια βραδιά στην Αθήνα. Είμαστε εδώ για να γιορτάσουμε τη μουσική, που αποτελεί έναν μόνο από τους λόγους που πραγματοποιείται αυτό το έργο. Ο άλλος είναι η νέα δημόσια Βιβλιοθήκη και φυσικά το δημόσιο πάρκο. Πολύ σύντομα αυτός ο χώρος θα προσφέρει σε όλους τους επισκέπτες του θαυμάσια θέα προς τον Παρθενώνα και τη θάλασσα ταυτόχρονα».
«Ο σημερινός “Χορός των Γερανών” συμβολίζει τον παλμό της ζωής, που χτυπάει ενάμιση χρόνο σε αυτό το εργοτάξιο. Ο στόχος είναι ο προφανής: να ολοκληρωθεί με συνέπεια και απεριόριστη φροντίδα ένα έργο που θα συμβάλει στη βελτίωση της καθημερινότητας», είπε ο Ανδρέας Δρακόπουλος, πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. «Ο Ρέντσο Πιάνο είναι ένας σημαντικός φίλος της χώρας και του Ιδρύματος. Ελπίζουμε στην ανανέωση της νοοτροπίας όλων μας. Είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι και περήφανοι που συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις στην πραγματοποίηση ενός τόσο σημαντικού έργου. Μέσα από τέτοια έργα μπορεί να ξαναγεννηθεί η χώρα».
Δεν έχει κι άδικο. Αυτός ο υπέροχος, σπουδαίος Ιταλός αρχιτέκτονας κατάφερε μέσα σε μισή ώρα να ανοίξει μια μικρή χαραμάδα και να μας δείξει λίγο από το μέλλον μας. «Αναβλύζει ενέργεια σε αυτόν τον χώρο. Θα σας ξαναδώ σύντομα», είπε φεύγοντας. Οχι μόνο ενέργεια. Αναβλύζει επίσης αισιοδοξία, αίσθημα τύχης για όσα μας περιμένουν κι ανυπομονησία για την άνοιξη του 2016.
