Tης Νόρας Ράλλη

Η σκηνοθέτις, κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ

Πολιτική επιστήμων, με μεταπτυχιακά στο Λονδίνο και προϋπηρεσία διδασκαλίας για χρόνια στα ελληνικά πανεπιστήμια. Η Νέλλη Ψαρρού θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ακόμη μία από αυτούς που ονομάζουμε «πνευματικούς ανθρώπους» της χώρας, που κριτικάρουν εκ του ασφαλούς τη «σύγχρονη πραγματικότητα» με ομιλίες για «λίγους και εκλεκτούς», που αναλύουν χωρίς να βιώνουν.

Η Nέλλη Ψαρρού, ωστόσο, επέλεξε τον δύσκολο δρόμο κάνοντας πράξη όσα πιστεύει. Παραιτήθηκε από τη θέση της στο Πανεπιστήμιο καταγγέλλοντας τις μνημονιακές συμβάσεις και προχώρησε σε έναν τρόπο ζωής με λίγα χρήματα, μειωμένες ανάγκες και απολύτως συμβατό με τη φύση και τις αρχές του ανθρωπισμού και της οικολογίας.

Το προηγούμενο Σάββατο, μαζί με την «Εφημερίδα των Συντακτών» κυκλοφόρησε και το ντοκιμαντέρ της «Σταγώνες», που αποτελεί ουσιαστικά μια προσπάθεια αξιοποίησης της πολύτιμης εμπειρίας που απέκτησε μέσα από το «Golfland» (ένα ντοκιμαντέρ-έρευνα σχετικά με τα θέρετρα γκολφ στην Ελλάδα και την τουριστική ανάπτυξη) και ασχολείται με την ιδιωτικοποίηση των υδάτων και την ακαταλληλότητά τους.

Ενα θέμα που προωθούν οι πολιτικές της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, που έχει επιφέρει τις ίδιες συνθήκες εξαθλίωσης παγκοσμίως εδώ και χρόνια, με τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα. Το ντοκιμαντέρ κλείνει με τη φράση: «Είμαστε οι πρώτες σταγόνες της καταιγίδας που έρχεται!» Σε έναν κόσμο κατευθυνόμενο και ανελεύθερο, «θελήσαμε να κινηθούμε παράλληλα με τα κινήματα που δεν θέλουν την ιδιωτικοποίηση του νερού ως πανανθρώπινο αγαθό» μας εξήγησε η ίδια.

«Η προσπάθειά μας αυτή δεν είναι κάτι πέρα από τις γενικότερες κινητοποιήσεις, αλλά συμπορεύεται και μάλιστα η όποια επιτυχία του ντοκιμαντέρ σχετίζεται και προέρχεται από τον αγώνα των κινημάτων αυτών. Παρακολουθούμε ακόμα στενά τις εξελίξεις, που είναι όλο και ταχύτερες και συντασσόμαστε υπέρ της φύσης –ανθρώπινης και περιβάλλοντος- με κάθε κόστος».

Δυστυχώς στο ντοκιμαντέρ δεν υπάρχουν τοποθετήσεις από τις πολυεθνικές που σχετίζονται με τις ιδιωτικοποιήσεις, καθώς «αρνούνται να μας μιλήσουν».

Θυμίζουμε πως η ΕΥΑΘ έχει εμμέσως ιδιωτικοποιηθεί, με την έννοια τού ότι οι εργαζόμενοι έχουν μειωθεί και πάνω από τις μισές λειτουργίες της γίνονται με εργολαβίες, οι περισσότερες από τις οποίες δίνονται στην Ακτωρ (συγκρότημα Μπόμπολα και Κούτρα), πως το πλέον συνηθισμένο παράδειγμα για τις επιπτώσεις της ιδιωτικοποίησης είναι αυτό της Βολιβίας, όπου οι εταιρείες επιχείρησαν να ελέγξουν ακόμη και το νερό της βροχής, και πως στην περίπτωση της Ελλάδας εμπλέκονται 3 γαλλικές πολυεθνικές, η Suez, η Veolia και η EDF (δεύτερη στον κόσμο παραγωγός πυρηνικής ενέργειας).

Η ίδια η σκηνοθέτις έχει ήδη απαντήσει: «Η ιδιωτικοποίηση του νερού επιβάλλεται από την Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι μέσα στα πλαίσια μιας γενικής στρατηγικής και πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους πως μόνο ο γενικός ξεσηκωμός απέναντι στη συνολική πολιτική της κυβέρνησης μπορεί να φέρει κάποιο αποτέλεσμα. Αυτό ήδη φάνηκε στη Θεσσαλονίκη, με το 98% “όχι” στο ξεπούλημα του νερού».