Στο παρά πέντε της δισενιαύσιας συνάθροισης των συμμαθητών του, όπου ο Μπρης θα αντάμωνε με τον Πελοπίδα, θυμήθηκε τον οιηματία μικρό που του 'στειλε πεσκέσι ο παιδικός του φίλος και αποφάσισε να δημοσιεύσει επιτέλους ένα απ' τα απορριφθέντα πονήματά του, ενώ ο συγγραφεύς χαζολογούσε ανύποπτος στις Ινδίες.
Ανακουφισμένος διαπίστωσε ο Μπρης, μόλις έφτασε στην εφημερίδα, ότι ο φάκελος του Νικάνορα, σφηνωμένος στο βάθος του συρταριού, είχε κατά τύχη διασωθεί από την ανακύκλωση. Τον ανέσυρε ως λάφυρο, κοίταξε προς την πλευρά των συντακτών ύλης και κάλεσε στο γραφείο του τον Αγγελο Πρώιο. «Διάλεξε κάτι από τούτα τα φληναφήματα και χώσ' το στη σελίδα 13» είπε, λες και μοιραζόταν ένα ένοχο μυστικό.
Στην πιο παραγωγική ηλικία, λίγο πριν από τα σαράντα, ο Πρώιος είχε απολυθεί από κυριακάτικο φύλλο μεγάλου συγκροτήματος επειδή αρνήθηκε να υπογράψει την τρίτη κατά σειρά ατομική σύμβαση και τη συνακόλουθη μείωση μισθού. Ωσπου να εκδικαστεί η σχετική αγωγή έπρεπε να κερδίσει τα προς το ζην κι έτσι δέχτηκε με χαρά να εργαστεί ως αντικαταστάτης των υλατζήδων της «Προχθεσινής», οι οποίοι έφευγαν υποχρεωτικά μες στο καταχείμωνο με το υπόλοιπο της αδείας τους. Το νταλαβέρι θα διαρκούσε ένα δίμηνο, αλλά η ρήση «ουδέν μονιμότερο του προσωρινού» τον έκανε να βάζει τα δυνατά του, προσπαθώντας να δημιουργήσει σελίδες που ξεχωρίζουν.
Τα χειρόγραφα αποδείχτηκαν εξαιρετικά δυσανάγνωστα, εξαιτίας του νερού, οπότε κατέφυγε στο USB. Η νοσταλγική εμμονή του φιλόδοξου συντάκτη σε ερειπωμένα κτίρια, θερινά σινεμά και ξεχασμένα επαγγέλματα άρχιζε να τον εκνευρίζει. Στο έβδομο και τελευταίο κομμάτι, ωστόσο, ένα αμυδρό χαμόγελο φώτισε παράξενα το πρόσωπό του. Ο επί τριάντα χρόνια σεφ του Προεδρικού Μεγάρου, Παναγιώτης Σκορδέλης, που συνταξιοδοτήθηκε πρόσφατα, μιλούσε στον Νικάνορα για τις γαστρονομικές προτιμήσεις και τις ιδιοτροπίες των υψηλών ενοίκων και εμβληματικών ξένων ηγετών. Με μια γενναία επιμέλεια το θέμα μπορούσε να μεταμορφωθεί σ' ένα διαβαστερό, ανάλαφρο, ελεύθερο πολιτικό ρεπορτάζ.
Αντέγραψε σ' ένα χαρτί τις θελξιγεύσιες συνταγές του Σκορδέλη και ζήτησε απ' το ατελιέ να του φτιάξουν ένα τρισδιάστατο γράφημα. Μολονότι έμπειρη γραφίστρια, η Λούσι βρήκε διασκεδαστικό να τοποθετεί δίπλα σε πιάτα με φιλέτο γλώσσας, σάλτσα από παντζάρια και χυμό πορτοκαλιού το πορτρέτο ενός ξελιγωμένου Σαρκοζί και πάνω από το αχνιστό φαγκρί με άρωμα λεβάντας σε μαύρο κριθαρότο τον Ερντογάν να ξερογλείφεται.
Ο Πρώιος αφαίρεσε τις σχοινοτενείς και φλύαρες εκφράσεις από το κείμενο, αφήνοντας μόλις 600 από τις 1.100 λέξεις κι έστυψε την γκλάβα του ώσπου κατέβασε τον τίτλο: «Πολιτική με χαμηλά λιπαρά». Του φάνηκε μια χαρά. Είκοσι πέντε γράμματα μαζί με τα διαστήματα χωρούσαν ίσα ίσα στις πέντε στήλες. Συμπλήρωσε στο κασόφυλλο έναν πλάγιο τίτλο δύο αράδων, επίσης πεντάστηλο, όσο και το γράφημα, το οποίο έπιανε μισή σελίδα περίπου. Σχεδίασε κάτω αριστερά μια ξεγυριστή φωτογραφία του Σκορδέλη με τη μαγειρική καπελαδούρα κι έστειλε ήσυχος το κασέ στους φωτοστοιχειοθέτες. (Συνεχίζεται…)
Μετέωρος [email protected]
