Του Γιώργου Σταματόπουλου
Οπαδικές κραυγές, ακρωτηριασμένες συνειδήσεις, άλογα όντα αλαλάζοντα καταλαμβάνουν το κενό της συνύπαρξης. Στείρες ιδεολογίες ουρλιάζουν την ολιγότητά τους, υπεραμυνόμενες του φασισμού τους· δεξιές και αριστερές, παρακαλώ. Κρύβουν έτσι τη μικρόνοιά τους, την επιδερμικότητά τους και εν τέλει τη χυδαιότητά τους. Μάλλον έκανα λάθος. Δεν πρόκειται για ακρωτηριασμένες συνειδήσεις, διότι αυτό σημαίνει ότι κάποτε ήσαν αρτιμελείς, ήθελα προφανώς να πω για φτωχές, για ημιτελείς ίσως, οι οποίες λόγω αυτής της έλλειψης προσπαθούν με κραυγές να συμπληρωθούν. Βεβαίως είναι αργά. Οι κραυγές δεν συμπληρώνουν, δεν υποκαθιστούν· οι κραυγές δείχνουν, απλώς, την ολιγότητα.
Κραυγές εθνικιστικές και κραυγές διεθνιστικές, ανατριχιαστικές ούτως ή άλλως και οι μεν και οι δε. Η ουσία είναι αόρατη. Το παιγνίδι μόνο ως βίωμα νοείται. Οταν γίνεται θέαμα, ξεφεύγει από την ψυχόρμητη αυτεξουσία του, γίνεται εμπόρευμα, εξουσία και λοιπά. Διατηρεί εντούτοις μια μαγεία λόγω της λαϊκότητάς του. (Ναι, για το ποδόσφαιρο ο λόγος.) Με όλα τα στραβά και ανάποδα και υπόκοσμα και δόλια που το συντροφεύουν, κατάφερε να γίνει παγκόσμια γιορτή. Ο κάθε πικραμένος βρίσκει την ευκαιρία να δείξει ότι απέχει πολύ από τις έννοιες παιγνίδι και άνθρωπος, αλλ’ αυτό οφείλουμε να το αντιπαρέλθουμε, εάν νομίζουμε ότι είμαστε φυσιολογικοί άνθρωποι, έστω ζώντες σε μια φυλακή εννοιών και δημοκρατίας.
Αγέλαστοι άνθρωποι, λυσσασμένοι, φανατισμένοι. Λειψή γνώση (χλαμύδες, περικεφαλαίες) και λειψή νόηση (μίσος εναντίον της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου). Η εξουσία, όμως, πάντα εκεί. Στο θολωμένο τους μυαλό, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τον πραγματικό υπαίτιο της δηλητηριασμένης δημοκρατίας. Και πώς να μπορέσουν, όταν οι ίδιοι τη δηλητηριάζουν; Κι έτσι η ψυχοπαθολογία εκρήγνυται· η αύρα της μας θλίβει και μας λυπεί· μας στενοχωρεί. Συρρικνώνεται, όντως, ο χώρος διαλόγου, στενεύει επικίνδυνα, γίνεται μια λεπτή γραμμή και στο τέλος εξαφανίζεται. Είναι η ώρα των κραυγών. Δεν θα ’πρεπε να είναι έτσι η συνύπαρξη (δεν είναι η στιγμή να πούμε από ποιους καθορίζεται το πρέπει). Επρεπε να μιλάγαμε τώρα για το καλοκαίρι και τον έρωτα ως αντίβαρα στον εκτροχιασμό μιας ημιφασιστικής κυβέρνησης, που δέρνει ανελέητα τους αδύναμους και οδηγεί στην παρανόηση αμέτρητους ανθρώπους, καθιστώντας τους οπαδούς.
Η Αριστερά δεν ξεφεύγει από την οπαδικότητα. Δεν ξέρω αν είναι κρίμα, βλέπω, όμως, ότι είναι έτσι και, μάλλον, ενοχλεί. Το ποιους ενοχλεί είναι ένα άλλο πανηγύρι, το οποίο έχει ξεμείνει από λαϊκή ορχήστρα. Ο ενθουσιασμός μπορεί να οδηγήσει σε εθνικιστική υστερία, ταυτόχρονα, όμως, είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να κινήσει τις μάζες εναντίον της τυραννίας. Ηνιοχεύεται ο ενθουσιασμός; Το ερώτημα δεν απευθύνεται στους οπαδούς, αλλά σε εκείνους που κατασκεύασαν την οπαδικότητα, σε όλους μας δηλαδή. Πάντως, κραυγάζοντας, δεν οδηγούμαστε πουθενά… Μας αρέσει το σκοτάδι, γιατί κρύβει την ανεπάρκειά μας. Στο φως μας θέλω να μιλάμε…
