Τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών βγήκαν, όμως τίποτα δεν συγκρίνεται με τη μέρα της ανακοίνωσης των βάσεων. Εκεί, που τα κανάλια κάνουν ουρά για να μιλήσουν στους πρώτους των πρώτων.
Τα παιδιά (τα επιτυχόντα – γι' αυτά μιλάμε σήμερα) έχουν την ανακούφιση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους βλέποντας ότι οι θυσίες τριών (λυκειακών) και πλέον ετών δεν πήγαν στράφι. Ομως η καλύτερη σκηνή είναι τα μαζεμένα σόγια στο φόντο. Την ώρα που η μαθήτρια διηγείται τη μαρτυρική πορεία της προς την πρωτιά («δεν νομίζω ότι στερήθηκα τίποτα. Το σημαντικό ήταν ότι δεν άφηνα κενά και, στο κάτω κάτω, η πενθήμερη είναι ένα ταξίδι. Θα κάνω τέτοια στο μέλλον»), οι συγγενείς από πίσω αρχίζουν το γνωστό τροπάρι: «Περάσαμε. Νομική Αθήνας». Ενας διάβαζε όλη τη χρονιά, όλοι μαζί θα πάρουν φοιτητικό πάσο.
Ομως μην είμαστε σκληροί με τους συγγενείς. Οι μανάδες, είναι η αλήθεια, δίνουν κι εκείνες Πανελλήνιες με τα παιδιά τους. Οι φράσεις «Εκανες επανάληψη;», «Να σου φτιάξω μια πορτοκαλάδα;» και «Απορώ πώς διαβάζεις μέσα σε αυτό το αχούρι που αποκαλείς δωμάτιο» έχουν καεί στη μνήμη όσων πέρασαν από τον μπελά του ελληνικού Λυκείου. Αυτό είναι θεμιτό, όμως οι μητέρες των αριστούχων είναι ξεχωριστή κατηγορία από μόνες τους. Ξημεροβραδιάζονται έξω από τα κάγκελα του σχολείου και όταν δουν τον κανακάρη τους να ξεπροβάλλει αρχίζουν οι ριπές σε μορφή μονόλογου: «Γιατί βγήκες τόσο νωρίς; Ξαναδιάβασες τις απαντήσεις σου; Τι έπεσε; Ολοκληρώματα; Είδες που σου το 'λεγα ότι ήταν στα SOS;». Και αν παρ’ ελπίδα ο μαθητής δεν τα καταφέρει και τολμήσει να ξεστομίσει ότι αγχώθηκε, η μάνα απαντάει «Γιατί είχες στρες; Πες μου ποιος σου το προκάλεσε να πάω να τον βρω».
Περάσαμε λοιπόν. Ολοι μαζί. Ολοι μαζί θα μπούμε στην αίθουσα να κάνουμε ανατομία πάνω από ένα ανοιχτό πτώμα. Ολοι μαζί θα ορκιστούμε και όλοι μαζί θα πάρουμε ένα πτυχίο, που δεν έχει καμία αξία, για να βγούμε στην αγορά εργασίας. Τουλάχιστον ο φοιτητής στη διάρκεια των σπουδών του πέρασε -με μαθηματική ακρίβεια- τα ομορφότερα χρόνια της νεότητάς του.
Η αριστούχος μαθήτρια έχει πλέον καταφέρει να εκπληρώσει τη μία και μοναδική επιθυμία της μάνας. Οχι ακριβώς. Γιατί όταν πια περάσει η δοκιμασία των Πανελληνίων, ο τόνος παραμένει ίδιος, αλλάζουν όμως οι λέξεις. «Τι άλλο θέλει μια μητέρα; Νυφούλα να σε δω και τι στον κόσμο».
Αγγελος Αναστασόπουλος
