Του Γιώργου Σταματόπουλου
Μάλλον φιλελεύθεροι, μάλλον κεντροαριστεροί, ευρωπαϊστές σίγουρα, ανθρωπιστές (για να δείξουμε έναν άλλο πολιτισμό) κι ένας αμητός χαρακτηρισμών συνθέτουν το νεομόρφωμα του Ποταμιού. Λίγο από ’δώ, λίγο από ’κεί, κόντρα στις ακρότητες Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ κινείται το Ποτάμι, το αδιανόητο αυτό μηντιακό κατασκεύασμα που παρέσυρε στο ρεύμα του λογής φιλόδοξους και αριβιστές με νέο πνεύμα τάχα. Μαθαίνω από φίλους ότι ο Γραμματικάκης της «Κόμης της Βερενίκης» επαίρεται πως πήρε 50.000 σταυρούς στις ευρωεκλογές, βάζοντας έτσι υποψηφιότητα για έναν από τους πιο δημοφιλείς Ελληνες, περιλουσμένος από το άπλετο φως του Σύμπαντος (και της επιστήμης του), ξεχνώντας να αναφέρει τη συνεχή και επίμονη παρουσία του στους τηλεοπτικούς καφενέδες, εκπομπές δήθεν.
Βλέπω επίσης κάποιους περίεργους τύπους, που απασχολούν (;) την πολιτική ζωή του τόπου τα τελευταία χρόνια, να πλαισιώνουν τον διά βοής εκλεγέντα αρχηγό τους με λατρεία και αφοσίωση. Ο ένας νυν βουλευτής της ΔΗΜΑΡ και ο άλλος ανεξάρτητος, πλέον, βουλευτής. Ο πρώτος (Γρηγόρης Ψαριανός) φαίνεται να ’χει κόψει τελείως καπίστρι· δεν στομώνεται από κανέναν, φληναφεί ασυστόλως, προτείνοντας ριζοσπαστικές λύσεις για το μέλλον της χώρας, όπως «μαζί θα προχωρήσουμε» (!).
Ο δεύτερος (Πέτρος Τατσόπουλος) κάνει ακόμη ένα άλμα, ιδού: «Εδώ συζητάμε πώς θα λύσουμε τα προβλήματα της χώρας». Κρίσιμη δήλωση, άκρως παρεμβατική, βαθιά πολιτική.
Ολοι αυτοί υποτίθεται είναι η εναλλακτική πολιτική πρόταση, έξω από τα κατεστημένα, από βαριεστημένους πολιτικούς, από την πλέμπα. Με ελαφρά πηδηματάκια καταφέρνουν και αναστατώνουν οι κύριοι αυτοί τον ιστορικό ρουν, κρατάνε την πυξίδα του γίγνεσθαι –Θεέ μου– και του πολιτισμού. Δίκιο έχουν να είναι υπερφίαλοι και να κάνουν άνω – κάτω τον πολιτικό κόσμο της χώρας, αφού η σοβαρότητα εξέλιπε από το πολιτικό προσωπικό και αφού η κοινωνία παραδόθηκε αμαχητί στις μνημονιακές επιταγές τις οποίες υπηρετεί με θρασύτητα το πιστό σκυλί της τρόικας, η ελληνική κυβέρνηση. Πάντοτε, όταν υπάρχει πολιτικό κενό και η κοινωνία καθεύδει, αυτό καλύπτεται από τυχάρπαστους, που δήθεν εναντιώνονται στην καθεστηκυία τάξη, αλλά στο βάθος είναι οι πιο φανατικοί υπηρέτες και υποστηρικτές της.
Ο κάθε πικραμένος στριμώγνεται για να καπαρώσει μια θέση στο νέο μόρφωμα της πολιτικής ζωής. Πουθενά η δημοκρατία, οι φωνές της βάσης, της τοπικής κοινωνίας, των εργατικών και αγροτικών σωματείων. Ολα συμβαίνουν στο γυαλί της τηλεόρασης, εξ ου και το θράσος όλων τους. Τι δουλειά έχουν με όλη αυτή τη «φιλοσοφία» εγγράμματοι άνθρωποι το ξέρει μόνο ο θεός και η ψυχή τους και, προφανώς, η ματαιοδοξία τους: Εχουν κι ένα ύφος… Σιγά, είστε υπεράνω, το ξέρουμε, ενδιαφέρεστε για τη σωτηρία της χώρας κι εσείς, αλλά χαμογελάστε μας λίγο, δεν χρειάζεται τόσος σνομπισμός, τόση αυταρέσκεια, τόση περιφρόνηση προς το παλαιό, καλοί μας. Πρώτευσε ο κ. Γραμματικάκης. Και;
