Η αξεπέραστη κωμωδία των Κεχαΐδη-Χαβιαρά «Με δύναμη από την Κηφισιά» ανεβαίνει στις «Ροές»
Η Ερση Βασιλικιώτη επιχειρεί μια νέα μάτια στο έργο, που ο τίτλος του έγινε σλόγκαν και έχει σημαδευτεί από την παράσταση του Λευτέρη Βογιατζή (1995). Η Γιώτα Φέστα, μία από τις τέσσερις ηθοποιούς , αναφέρεται στις τεράστιες δυσκολίες ενός κειμένου σουρεαλιστικού, παράλογου και ποιητικού
Της Εφης Μαρίνου
Συμβαίνει συχνά ο τίτλος ενός βιβλίου ή ενός σίριαλ, όπως η «Πρόβα νυφικού» για παράδειγμα, να γίνει σύνθημα, τσιτάτο που κολλάει χαρακτηριστικά σε πάμπολλες περιπτώσεις. Ομως δυσκολότερο είναι να φανταστούμε τον τίτλο ενός θεατρικού έργου, και μάλιστα των Δημήτρη Κεχαίδη-Ελένης Χαβιαρά, να περάσει ως σλόγκαν στα χείλη πολλών, ακόμα και μη θεατρόφιλων.
Αυτό έγινε με το «Με δύναμη από την Κηφισιά», έργο των δύο σημαντικών θεατρικών συγγραφέων που ανέβασε πρώτος το 1995 ο Λευτέρης Βογιατζής σε μια εξαιρετική παράσταση (Αμαλία Μουτούση, Μαρία Σκουλά, Αννέζα Παπαδοπούλου, Μαρία Κατσανδρή). Εκτοτε το έργο ανέβηκε πολλές φορές στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, σε ΔΗΠΕΘΕ. Τώρα, ο υπερδραστήριος, για νεόκοπος, θεατρικός οργανισμός «Ακροπόλ» παρουσιάζει από τις 15 Φεβρουαρίου το πιο σαγηνευτικό έργο του νεοελληνικού ρεπερτορίου στο θέατρο «Ροές».
«Το έργο, δουλεμένο με μιαν αξιοθαύμαστη τεχνική, απογειώνεται από τον ρεαλισμό και τη φαινομενική καθημερινότητα και ταξιδεύει τον θεατή σε περίπλοκα μονοπάτια του νου μέσα από την ελαφράδα του παιχνιδιού» λέει η σκηνοθέτις της παράστασης Ερση Βασιλικιώτη. Ενα μελλοντικό ταξίδι στην Ταϊλάνδη, που θα σημάνει το ξεκίνημα μιας νέας ζωής, απελευθερωμένης από τα δεσμά του παρελθόντος, γίνεται ο άξονας των μικρο-συγκρούσεων ανάμεσα σε τέσσερις γυναίκες. Η ημερομηνία του μετατίθεται, ανάλογα με τις ανομολόγητες ερωτικές και συναισθηματικές προσδοκίες της καθεμιάς. Η μακρινή Ταϊλάνδη λειτουργεί ως σύμβολο της αρχέγονης ανάγκης του ανθρώπου για αλλαγή και συγχρόνως ως σύμβολο του φόβου γι’ αυτή την αλλαγή».
Τέσσερις γυναίκες της εποχής μας, αγαπημένες φίλες, θεϊκά αφελείς, συναντιούνται στο σπίτι της μιας και συζητούν για τα προβλήματα που έχουν με τους άντρες της ζωής τους. Η Φωτεινή, η Μάρω, η Αλέκα και η Ηλέκτρα, μοντέρνες γυναίκες αλλά και μοναχικές, επιθυμούν να αλλάξουν τη ζωή τους παίρνοντας μικρές και μεγάλες αποφάσεις.
Επί δύο ώρες, μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις, ξεκαρδιστικούς διαλόγους, καταθέτουν σκέψεις και προβληματισμούς, σαρκάζουν και αυτοσαρκάζονται. Ο άντρας, καταλυτικά απών από τη δράση, είναι το σημείο αναφοράς τους. Η σχέση τους με εκείνον, ξεχωριστή για την καθεμιά, είναι το μοναδικό θέμα συζήτησης. Αλλη θέλει να απεμπλακεί, άλλη είναι εξαρτημένη, ενώ το όνειρό τους να αποδράσουν αποτελεί σταθερό μοτίβο του έργου. Κι όλα αυτά ενώ συγχρόνως, με μια ελαφρότητα, θίγονται πολύ σοβαρά θέματα.
Εποχή ευημερίας και καταναλωτισμού
«Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι το έργο θα ήταν τόσο δύσκολο» λέει η Γιώτα Φέστα, η οποία ερμηνεύει τον ρόλο της Αλέκας, της γυναίκας που υποδέχεται στο σπίτι τις φίλες της (Τζίνα Θλιβέρη, Νάντια Μαργαρίτη, Νίκη Παλληκαράκη). «Γιατί αυτές οι γυναίκες άλλα λένε κι άλλα εννοούν… Είναι σαν να φεύγει το μυαλό τους. Αυτά που συζητούν δεν ξέρεις αν ισχύουν, αν τα έχουν φανταστεί, αν τα επινοούν εκείνη τη στιγμή. Υπάρχει πάντα ένα παιχνίδι ανάμεσα στον ρεαλισμό, τον απόλυτο σουρεαλισμό, το παράλογο, το ποιητικό… Και οι τέσσερις μοιάζει να αιωρούνται, σαν να μην πατούν στο έδαφος, να ζουν στον δικό τους κόσμο. Η Ερση Βασιλικιώτη πολύ έγκαιρα μας προειδοποιούσε: «Θα τα βρείτε μπαστούνια». Είχε απόλυτο δίκιο. Το κείμενο έχει ένα σταθερό υποβόσκοντα ρυθμό, τέτοιον που αν βγεις έστω και λίγο από αυτόν, χάνεται εντελώς. Οσο κι αν ακούγεται υπερβολικό, πρέπει να το μάθεις, έτσι όπως μαθαίνεις ένα κείμενο του Σέξπιρ. Η δυσκολία λοιπόν για τους ηθοποιούς είναι τεράστια».
Οταν γράφτηκε το έργο ήταν εποχή «ευημερίας» για την Ελλάδα. Μ' έναν τρόπο καθρέφτιζε εκείνη την καταναλωτική κοινωνία. «Σήμερα η χώρα δεν έχει καμία σχέση με το τότε» λέει η Γιώτα Φέστα. «Θυμάμαι παλιά, όταν πρωτοπήγα στην Εκάλη, αναρωτιόμουν πώς είναι, τι σκέφτονται, με τι ασχολούνται οι άνθρωποι που ζουν εκεί. Ε λοιπόν, αυτές οι γυναίκες του έργου εμφανίζονται ως …πάσχον δημιούργημα της κοινωνίας, σαν το σύστημα να τις έχει εγκλωβίσει στην πολυτέλεια αυτής της αβάσταχτης ελαφρότητας. Μοιάζουν τόσο αθώες, σαν να μην έχουν ευθύνη για την κατάστασή τους. Η δύναμη της φυγής αποτελεί το πιο θετικό τους σημείο. Η ανάγκη τους να τελειώσουν μ' όλο αυτό, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος «Με δύναμη από την Κηφισιά», να πάνε σε μέρη εξωτικά, στην Ταϊλάνδη, είναι το μοναδικό ποιοτικό τους άλλοθι. Κι έτσι στριφογυρίζουν μέσα στη δίνη αυτού του ταξιδιού που σχεδιάζουν συνεχώς και που θα αλλάξει τη ζωή τους».
Ο ίσκιος της παράστασης του Λευτέρη Βογιατζή επηρεάζει άραγε τα μετέπειτα ανεβάσματα του έργου;
«Οι περισσότεροι έχουμε δει εκείνη τη θαυμάσια παράσταση» λέει η ηθοποιός. «Αλλά θα είναι λάθος να την έχει κανείς στο μυαλό του. Ετσι κι αλλιώς το έργο σε καλεί να το ακολουθήσεις, μάλλον αυτό σε σκηνοθετεί παρά ο σκηνοθέτης… Δεν έχεις περιθώρια να του ξεφύγεις. Στις πρόβες, παρά τις δυσκολίες, ζήσαμε στιγμές μεγάλης απόλαυσης. Ελπίζω να βγει και στη σκηνή, να τη νιώσουν και οι θεατές».
INFO: Θέατρο Ροές (Ιάκχου 16, Γκάζι, τηλ. 210-3479169) «Με δύναμη από την Κηφισιά» των Δημήτρη Κεχαΐδη-Ελένης Χαβιαρά. Σκηνοθεσία: Ερση Βασιλικιώτη. Σκηνικά- κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης. Κινησιολογία: Κωνσταντίνος Κατσαμάκης. Μουσική: Κωνσταντίνος Βόμβολος. Παίζουν: Τζίνα Θλιβέρη, Νάντια Μαργαρίτη, Νίκη Παλληκαράκη, Γιώτα Φέστα. Παραστάσεις: Τετάρτη και Κυριακή στις 19.00. Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00.
