Του Περικλή Κοροβέση
Η καταστροφή μιας χώρας δεν γίνεται ποτέ από ανίκανους ηγέτες. Εχουν τις ίδιες ικανότητες με τους σαμποτέρ, που ξέρουν ακριβώς πού θα τοποθετήσουν τα εκρηκτικά τους κάτω από μια γέφυρα και ξέρουν επακριβώς πόσα κιλά χρειάζονται. Κάθε καταστροφή θέλει μελέτη, σχέδιο και αποφασιστικότητα. Αυτά πρέπει να τα αναγνωρίσουμε στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Ως δυναμιτιστές παίρνουν άριστα. Με ταχείς ρυθμούς κατέστρεψαν το μέλλον αυτής της χώρας. Πέρα από την καταστροφή που διαπιστώνουμε διά γυμνού οφθαλμού, είναι η ανεργία της νεολαίας. Η νέα γενιά δεν έχει άλλο μέλλον από την καφετέρια και το νέο επιστημονικό δυναμικό ετοιμάζεται να μεταναστεύσει. Οι χώρες του Βορρά θα πάρουν έτοιμους επιστήμονες, χωρίς να έχουν πληρώσει δεκάρα για τη διαμόρφωσή τους και θα τους πληρώσει όσο γίνεται πιο άθλια, αν εργαστούν στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά αυτό δεν λέγεται trafficking. Λέγεται καλύτερο μέλλον.
Και κανένας νταβατζής δεν πληρώνει ποτέ τίποτα. Αλήθεια γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, με τους τόσους καλλιτέχνες και διανοούμενους που διαθέτει, δεν κάνει ένα θεατρικό δρώμενο, έτσι σε συμβολικό επίπεδο, για τα εγκλήματα της συμμορίας Σαμαρά – Βενιζέλου, όπως παλιά έκανε ο Κ. Καζάκος στην πλατεία Συντάγματος; Για να μη μιλήσουμε για το νομικό τμήμα του, που από τώρα θα έπρεπε να ετοιμάζει δικόγραφα. Σταματάω εδώ, γιατί η διεύθυνσή της εφημερίδας μάς έχει επιβάλει να είμαστε κόσμιοι. Και εγώ νομίζω τα είπα όσο γίνεται πιο σεμνά, και στο τέλος του χρόνου θα πάρω διαγωγή κοσμιωτάτη. Αλλά τι να την κάνω; Σε αυτήν τη χώρα για να είσαι κάτι, πρέπει να διακινείς πάνω από δύο τόνους ηρωίνης και κανείς να μη μαθαίνει τίποτα. Και αν έχεις μισό γραμμάριο για προσωπική χρήση είσαι πρεζάκι.
Και αυτή η καταστροφή δεν είναι ανατρέψιμη με μια απλή κυβερνητική αλλαγή. Και ας υποθέσουμε πως από τις επόμενες εκλογές θα μας προκύψει μια καλή κυβέρνηση. Θα μπορέσει σε μια τετραετία να βάλει τα πράγματα στη θέση τους; Δηλαδή να βρεθούμε στην προ μνημονίων εποχή; Και αυτό μοιάζει σαν οργουελικό θεώρημα: Για να πάμε μπροστά, πρέπει να γυρίσουμε πίσω. Αλλά η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω. Και επομένως μια καλή κυβέρνηση θα έχει τη θλιβερή τύχη να διαχειριστεί την καταστροφή, μια που αυτή θα είναι υπαρκτή και όχι άμεσα επιλύσιμη. Με άλλα λόγια, έξοδος από την κρίση με το υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι ανέφικτη.
Ποια λύση όμως είναι εφικτή; Εδώ ας συμβουλευτούμε τον Καβάφη: «Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσε / του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό. / “Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται”. / Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί. / Τριάντα χρονώ είναι. [...] Αυτά ο Νέρων. Και στην Ισπανία ο Γάλβας / κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί / ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ». Με μια αιρετική ερμηνεία του ποιήματος θα μπορούσαμε να λέγαμε πως ο Νέρων είναι το πολιτικό σύστημα και ο Γάλβας η κοινωνία. (Να σημειώσουμε πως ο Γάλβας ανέτρεψε τον Νέρωνα.) Τη λύση πρέπει να την περιμένουμε από την κοινωνία και όχι από τους επαγγελματίες πολιτικούς. Και υπάρχουν πολλά δείγματα αντίστασης σε όλη την Ελλάδα, που αγνοούμε την ύπαρξή τους. Μην ξεχνάμε πως τα κυρίαρχα ΜΜΕ συγκυβερνούν. Πέρα από τα κοινωνικά κινήματα αντίστασης, υπάρχει και η καλλιτεχνική δημιουργία που στην ουσία είναι σάλπισμα για εξέγερση της ψυχής που θα ακολουθήσει το σώμα. Και αυτά τα δείγματα όλο και πληθαίνουν. Θα σταθώ μονάχα σε δύο δίσκους. Ο ένας είναι ο «Πέρα από τα σύνορα» με τους Ψαραντώνη, Χαΐνηδες και Mode Plagal. Ο άλλος ο «Αστρα που ψιχαλίζουν φως» από τις «μικρές περιπλανήσεις».
Ο πρώτος δίσκος είναι ένα φιλόδοξο εγχείρημα που δεν παραδίδεται εύκολα στον ακροατή. Πρέπει να τον ακούσεις πολλές φορές. Η μουσική είναι του Δημήτρη Αποστολάκη σε στίχους από Λόρκα, Μποντλέρ, Πούσκιν, μεταξύ άλλων, όπως και του ίδιου του Αποστολάκη. Μια παγκόσμια ποίηση και μια παγκόσμια μουσική ενσωματώνονται στη ελληνική μουσική και δη στην κρητική. Μόνο ένας βάρδος του ύψους του Ψαραντώνη θα μπορούσε να τα αποδώσει. Σε εντελώς άλλο κλίμα κινούνται οι «μικρές περιπλανήσεις». Είναι η παρέα που ξεφαντώνει σε μια συλλογική δουλειά, που μας ξαναδίνει το κέφι μας και τη χαρά της ζωής. Θα έλεγα δυο σημαντικά αντικαταθλιπτικά φάρμακα που χορηγούνται από το αυτί.
