Της Β. Παπαντωνοπούλου
Οπρώτος «μεγάλος» του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, που στη δεκαετία του ’50 δημιούργησε την παρέα στην οποία αργότερα προστέθηκαν ο Πελέ, ο Γιόχαν Κρόιφ και ο Ντιέγο Μαραντόνα, έφυγε από τη ζωή.
Ο Αλφρέδο ντι Στέφανο άφησε χθες την τελευταία του πνοή στη Μαδρίτη, τρεις μέρες μετά τα 88α γενέθλιά του, ύστερα από την καρδιακή ανακοπή που υπέστη το περασμένο Σάββατο.
Γεννήθηκε στο Μπουένος Αϊρες το καλοκαίρι του 1926, κοντά στην έδρα της Μπόκα Τζούνιορς, όμως από τα 7 χρόνια του ήταν μέλος της Ρίβερ Πλέιτ, όπου είχαν αγωνιστεί ο πατέρας και ο αδελφός του. Με την ασπροκόκκινη φανέλα θα γεννιόταν ο μύθος της «ξανθιάς σαΐτας».
Θεωρείται ο πληρέστερος ποδοσφαιριστής που έχει πατήσει τα παγκόσμια γήπεδα, κι αυτό το έχουν παραδεχθεί ο Πελέ, ο Εουσέμπιο, ο Σάντρο Ματσόλα και ο Λουισίτο Σουάρεθ. Μαζί του γεννήθηκε το μοντέρνο ποδόσφαιρο.
Ηταν ο πρώτος επιθετικός στην ιστορία που έβγαινε από την περιοχή του για να αμυνθεί, που αναλάμβανε την οργάνωση του παιχνιδιού και που τελείωνε τις φάσεις σαν σέντερ φορ. Ο συμπαίκτης του στη Ρεάλ Μαδρίτης, Φέρεντς Πούσκας, είχε δώσει κάποτε τον τέλειο ορισμό για τον Ντι Στέφανο: «Είναι ταυτόχρονα ο δεύτερος καλύτερος σέντερ φορ της ομάδας, ο δεύτερος καλύτερος εξτρέμ, ο δεύτερος καλύτερος οργανωτής, ο δεύτερος καλύτερος αμυντικός, ο δεύτερος καλύτερος σουτέρ, ο δεύτερος καλύτερος στον αέρα, ο δεύτερος ταχύτερος παίκτης. Δεν υπάρχει κάτι που δεν κάνει»…
Το όνομα του Αργεντίνου μαέστρου συνδέθηκε διαχρονικά με τη μεγάλη ποδοσφαιρική –και όχι μόνο– κόντρα Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα. Τον Ιανουάριο του 1953, ο σύλλογος της Βαρκελώνης απέκτησε το 50% του ποδοσφαιριστή από τη Ρίβερ Πλέιτ και ο Αλφρέδο ντι Στέφανο κατέφθασε στην Ισπανία για να υπογράψει με τους «μπλαουγράνα». Ομως η Ρεάλ Μαδρίτης πλήρωσε το υπόλοιπο 50% στη Μιλιονάριος της Μπογκοτά, την ομάδα που είχε τα δικαιώματά του έως το 1954. Το θέμα έφθασε ώς τη FIFA, που αποφάσισε το… άκρον άωτον των σολομόντιων λύσεων: να παίξει ο Αργεντίνος στη Ρεάλ Μ. για τις σεζόν 1953-54 και 1955-56 και στην Μπαρτσελόνα για το 1954-55 και 1956-57. Μια χρονιά εδώ και μια εκεί δηλαδή…
Οι «μπλαουγράνα» διαμαρτυρήθηκαν έντονα, απείλησαν να πουλήσουν το 50% των δικαιωμάτων του στη Γιουβέντους και στο τέλος εγκατέλειψαν την υπόθεση, διατεινόμενοι ότι «πιέστηκαν πολιτικά», υπονοώντας το χουντικό καθεστώς του Φράνκο.
Ολα όμως έμειναν στο επίπεδο των φημών κατ’ επιλογή των ίδιων των Καταλανών, που λόγω του φιλοκαθεστωτικού μέλους τους, Τζουσέπ Σαμιτιέρ, σκάουτ και μέλους της Μπαρτσελόνα, είχαν λερωμένη τη φωλιά τους από τον καιρό της μεταγραφής του Λαντισλάο Κουμπάλα.
Στις 22 Σεπτεμβρίου 1953, ο Ντι Στέφανο με τη σύζυγό του και τις δύο κόρες του έφυγαν από τη Βαρκελώνη με μονά εισιτήρια για Μαδρίτη – χωρίς επιστροφή… Στο πρώτο του βράδυ στο Τσαμαρτίν (εκεί όπου τώρα στέκει το «Σαντιάγο Μπερναμπέου») πέτυχε και το πρώτο από τα 418 επίσημα τέρματά του με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης. Ενας αριθμός που έχει ξεπεραστεί μόνο από τον Ραούλ…
Η άφιξή του άλλαξε τον ρου της Ιστορίας. Με τον Ντι Στέφανο στις τάξεις της (έως το 1964 δηλαδή), η Ρεάλ Μαδρίτης, ύστερα από 21 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, κέρδισε τον τίτλο του 1954 και άλλους επτά κατόπιν, κατέκτησε πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών, ένα Κύπελλο Ισπανίας, ένα Διηπειρωτικό. Ο ίδιος αναδείχθηκε πέντε φορές πρώτος σκόρερ στη Λίγκα και του απονεμήθηκε δύο φορές η Χρυσή Μπάλα το 1957 και το 1959.
Δεν αγωνίστηκε όμως ποτέ σε Παγκόσμιο Κύπελλο. Το 1949, μετά τη μεγάλη απεργία που παρέλυσε το αργεντίνικο ποδόσφαιρο, πήγε στην «πειρατική» λίγκα της Κολομβίας και δεν επέστρεψε ούτε στο πρωτάθλημα ούτε στην εθνική ομάδα της χώρας του. Αγωνίστηκε για λίγο με την Κολομβία και κατόπιν πήρε την ισπανική υπηκοότητα και φόρεσε την κόκκινη φανέλα.
Ομως το 1958 η Ισπανία δεν προκρίθηκε στη διοργάνωση της Σουηδίας, ενώ το 1962 ήταν τραυματίας. Ηταν το μεγαλύτερο κενό της χρυσής καριέρας του σημαντικότερου ποδοσφαιριστή στην ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης, της οποίας ήταν επίτιμος πρόεδρος μέχρι τον θάνατό του…
