Ο αρχισυντάκτης ήξερε τι κρύβει το σαρκαστικό γέλιο του αφεντικού του. Πολλάκις κατά το παρελθόν στα δείπνα εργασίας ο Ρωκ καυχιόταν για τις «Φιλντισένιες Αγγελίες», τις οποίες παρουσίαζε ως το ιδανικότερο των εντύπων. «Απασχολούν μόλις πέντε υπαλλήλους» -κακοπληρωμένους ακόμα και με τα μνημονιακά δεδομένα και αναλώσιμους, σκεφτόταν ο Μπρης- «που υποδέχονται και ταξινομούν τις καταχωρήσεις. Το χαρτί κι η εκτύπωση στοιχίζει τα μισά από την «Προχθεσινή» και με τρεις εκδόσεις την εβδομάδα βγάζω τα πενταπλάσια» επαναλάμβανε ακούραστα όσο και μνησίκακα. Το υψηλό μισθολόγιο της εφημερίδας τού καθόταν σαν μπετόν στο στομάχι.
Ο Μπρης τον περιεργαζόταν στον αξονικό τομογράφο του βλέμματός του· τον έκοβε φέτες, συναρμολογώντας τον κατόπιν απέναντί του απογυμνωμένο και προβλέψιμο σαν μεθυσμένο μαθητούδι. Απεχθανόταν κατά βάθος τους δημοσιογράφους. Προδικτατορικά δοκιμάστηκε στο εργατικό ρεπορτάζ της αριστερής εφημερίδας «Χάραμα», απ' όπου απορρίφθηκε παμψηφεί. Ασχολήθηκε έκτοτε με το εμπόριο χάρτου, απ' το οποίο σε σύντομο χρόνο κέρδισε μια περιουσία. Ας όψονται οι δώδεκα θαυματουργές παρτίδες από τη Φιλανδία. Επέκτεινε τη δραστηριότητά του και σε άλλους τομείς, αποθησαυρίζοντας αμύθητα πλούτη· διέθετε το άγγιγμα του Μίδα καθόσον.
Τη δεκαετία του 1990 επένδυσε στον ανανταπόκριτο έρωτά του με τα ΜΜΕ. Γρήγορα διέρρηξε τις σχέσεις του με τους συνεταίρους, κρατώντας τον τίτλο του σατιρικού ενθέτου της Πέμπτης και κατόρθωσε εντός ολίγων ετών να το μετατρέψει σε έγκριτο και έγκυρο πολιτικό φύλλο. Η «Προχθεσινή» απετέλεσε έτσι την προμετωπίδα ενός συμμαζεμένου συγκροτήματος, καταξιωμένου στο ευρύ κοινό. Το επιτελείο του «Χαράματος» τον ευεργέτησε στην πραγματικότητα. Αν τον είχε προσλάβει θα βιοποριζόταν, στην καλύτερη περίπτωση, με τη σύνταξη της ΕΣΗΕΑ, γκρινιάζοντας για τις αλλεπάλληλες περικοπές. Η αποπομπή του τον έκανε να νιώσει απόβλητος, αποσυνάγωγος και το παλιό ψυχικό τραύμα, αντί να επουλωθεί, κακοφόρμιζε με τον καιρό.
Ο Νικάνωρ Παπαθεοδωροκομουντορονικολουκόπουλος τού πρόσφερε τώρα την ευκαιρία να γευθεί το κρύο πλην λαχταριστό και χορταστικό πιάτο της εκδίκησης. Διάβαζε τις μύχιες σκέψεις του ο Μπρης. Ονειρευόταν ανθυπομειδιών μια εφημερίδα με το πολύ δέκα παράδοξες υπογραφές, πηχυαίους, ευφάνταστους τίτλους, τεράστιες φωτογραφίες, διαφωτιστικά γραφήματα και περιλήψεις της ειδησεογραφίας υπό μορφή υπέρτιτλων, πλαγίων και λεζαντών. Θα κατατρόπωνε μια και καλή τους ξιπασμένους, αλαζόνες και υπερφίαλους κονδυλοφόρους που 'χουνε κόψει καπίστρι κανονικά νομίζοντας πως κάνουν στράκες με σαπουνόφουσκες και θα ενθυλάκωνε, παραλλήλως, στον τραπεζικό του λογαριασμό τα εξακόσια χιλιάρικα του μισθολογίου τους.
Εναπόθετε τις προσδοκίες του στην οξυδερκή διορατικότητα του αμοραλιστή Μπουκ, που χάιδευε στην τσέπη της καρδιάς του σακακιού του το άρθρο-παρέμβαση της Δευτέρας. Οι ενστάσεις του Μπρη τον ενοχλούσαν κομμάτι, αλλά στην τελική τού φαίνονταν αδιάφορες. Επρόκειτο για έναν ακάματο εργάτη που, θέλοντας και μη, θα συμμορφωνόταν προς τας υποδείξεις. «Αυτοκτονούμε Φίλιππα», επέμεινε εκείνος. «Αυξάνουμε κάθε μέρα τη δόση, αλλά έτσι που το πάμε γίνεται ανεξέλεγκτη και θα μας στείλει». (Συνεχίζεται…)
Μετέωρος [email protected]
