Της Μάνιας Παπαδημητρίου*

Φυλακές τύπου Γ. Σε μια χώρα στα πρόθυρα της πτώχευσης, πάνω στην πλάτη μιας εξαθλιωμένης κοινωνίας, μοιάζει περισσότερο με ένα είδος προετοιμασίας του τοπίου για ολοκληρωτική εξόντωση, τουλάχιστον στο επίπεδο της ψυχολογίας. Αυτή η αίσθηση αναδίδεται από όλες τις τοποθετήσεις έγκριτων νομικών και συνταγματολόγων, μέσα και έξω από τη Βουλή, εκπροσώπων κομμάτων, κοινωνικών λειτουργών και εκπροσώπων φορέων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αλλά και κάποιων γονέων, που με τις συγκλονιστικές τοποθετήσεις τους μας έδωσαν να καταλάβουμε πως φοβούνται για τα 20χρονα παιδιά τους (ήδη προφυλακισμένα, χωρίς επαρκή στοιχεία, με τον αντιτρομοκρατικό νόμο), ότι θα γίνουν κρατούμενοι «τύπου Γ» και θα τα ξαναδούν, όταν θα έχουν γίνει 40άρηδες. Είναι οι μανάδες των παιδιών που ανήκουν στη γενιά του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Αυτά τα παιδιά, απογοητευμένα από τις εξελίξεις στη χώρα μας -μετά τη στυγερή δολοφονία του συνομηλίκου τους-, βλέποντας τη ζωή τους χωρίς μέλλον κι ελπίδα και τους γονείς τους αδύναμους -κατά την κρίση τους- να αντιδράσουν αποτελεσματικά απέναντι σ’ αυτό, ξέσπασαν με ένα είδος θυμού που τα οδήγησε σε πράξεις πέρα από τα όρια της νομιμότητας. Ετσι, με το περίφημο άρθρο 187 Α του Ποινικού Κώδικα φαίνεται πως οι υπόδικοι αυτών των πράξεων, με ή χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, είναι και οι βασικοί υποψήφιοι για ένταξη στις φυλακές τύπου Γ.

Οι περισσότεροι νομικοί, που ασχολούνται με αυτά τα θέματα, ακόμα και πρώην μέλη της συγκυβέρνησης, όπως ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης κ. Ρουπακιώτης και ο διακεκριμένος καθηγητής Εγκληματολογίας κ. Πανούσης, μιλούν για υπερβολή που φτάνει στα όρια του παραλογισμού. Πιο συγκεκριμένα, όλες οι διατάξεις που αφορούν το κόψιμο των μεροκάματων, τη φύλαξη των φυλακών από ειδικό σώμα φρουρών, οι οποίοι θα έχουν το δικαίωμα οπλοχρησίας με «θεσμοθέτηση απόρρητου κανονισμού επιχειρησιακής δράσης» -πράγμα που σημαίνει ότι οι «ειδικοί» αυτοί φρουροί θα μπορούν να δρουν ανεξέλεγκτα, ακόμα και να πυροβολούν κατά την κρίση τους, χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν, ούτε καν στους εκπροσώπους του ελληνικού λαού στο Κοινοβούλιο.

Στον παραλογισμό, επίσης, εντάσσονται και οι διατάξεις που αφορούν την «πριμοδότηση» όσων γίνουν πληροφοριοδότες για ζητήματα τρομοκρατίας, με άδειες και ενδεχόμενη απελευθέρωσή τους σε περίπτωση συνεργασίας. Οι διατάξεις αυτές φέρνουν στη μνήμη μαύρες εποχές που γέννησαν μαύρους καταδότες.

Από τη συνολική εικόνα φαίνεται πως η πρόθεση του νομοσχεδίου που έφερε η κυβέρνηση δεν είναι βέβαια να σωφρονίσει τους κρατούμενους, αλλά για να τους εκδικηθεί. Ιδιαίτερα αυτούς που αντιδρούν περισσότερο και διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Και, παράλληλα, να τρομοκρατήσει τους γονείς και τους οικείους τους.

Σε μια εποχή όπου η πραγματικότητα της ζωής των περισσότερων πολιτών της χώρας είναι η ανεργία, η απελπισία, ο ολοένα και μεγαλύτερος περιορισμός των δυνατοτήτων κοινωνικής και ιατρικής περίθαλψης, αλλά και εκπαίδευσης -όχι μόνο μέσα, αλλά και έξω από τις φυλακές-, το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε είναι μια καινούργια κατηγορία κελιών.

Οταν οι κρατούμενοι στις φυλακές τύπου Α μαρτυρούν ότι έχουν να λάβουν άδεια εδώ και 8 μήνες, ότι τρώνε με μαχαιροπίρουνα που αγοράζουν οι ίδιοι και κοιμούνται σε κουβέρτες που τους φέρνουν οι δικοί τους, όταν το κελί της απομόνωσης των κρατουμένων σήμερα είναι ένα δωμάτιο 2 επί 3, που βρομάει ούρα, για τουαλέτα έχει μια τρύπα στο πάτωμα και ο ένας τοίχος είναι τζαμαρία που εκθέτει τον κρατούμενο διαρκώς και ανελέητα στο φως του ήλιου, πώς άραγε θα είναι οι τύπου Γ φυλακές και για ποιους προορίζονται;

Υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά ερωτήματα ως προς τις προθέσεις της κυβέρνησης και των εταίρων της με αυτό το νομοσχέδιο… Η πιο αδιευκρίνιστη στάση είναι εκείνη κάποιων βουλευτών της συγκυβέρνησης που επιμένουν να στοχοποιούν τον ΣΥΡΙΖΑ για την υποστήριξη των δικαιωμάτων των φυλακισμένων -ωσάν αυτό να μην είναι δημοκρατικό δικαίωμα, αλλά να σε καθιστά αυτόματα «ύποπτο υποστήριξης τρομοκρατών».

Μοιάζει να προσπαθούν να διχάσουν τους πολίτες και να τους αναγκάσουν να πάρουν θέση. Είτε είναι με τους φυλακισμένους είτε είναι με τους φύλακες. Αυτό δείχνει την πιο σοβαρή -κατά τη γνώμη μου- διάσταση του θέματος. Μήπως το νομοσχέδιο αυτό δεν έχει μόνο στόχο την καταστολή του εγκλήματος, αλλά και την τρομοκράτηση όλων των πολιτών, αφού λειτουργεί ως φόβητρο, υπονοώντας εκ μέρους των κυβερνώντων τα εξής: «Πολίτες, προσέξτε! Ξέρουμε πως αυτά που ζείτε δεν αντέχονται. Ξέρουμε πως είναι πιθανό να αντιδράσετε και γι’ αυτό λαμβάνουμε τα μέτρα μας. Αν το κάνετε, ορίστε τι σας περιμένει».

Απέναντι, όμως, σ’ αυτό το νομοθετικό κατασκεύασμα μπορούμε να σκεφτούμε, τόσο οι μεγαλύτεροι όσο και οι νεότεροι, την τελευταία φράση που ακούσαμε στην επίσκεψή μας στις φυλακές κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας των κρατουμένων. Αυτά είναι τα ίδια τα λόγια των φυλακισμένων: «Νομίζουν πως θα μας κάνουν να πάψουμε να χαμογελάμε. Αλλά δεν θα το πετύχουν. Δεν θα βγάλουν το χαμόγελο από τα χείλη μας».

…………………………………………………………………………….

* Βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ