Μ' αυτά και μ' αυτά η «Προχθεσινή» γινόταν μέρα με τη μέρα ανάρπαστη. Το ιδιαίτερο στυλ των σελίδων της και η νεωτερικότητα στη διαχείριση των θεμάτων προκαλούσε ένα συλλογικό ντελίριο που δεν μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστα τα υπόλοιπα έντυπα. Οι συντάκτες τους ακολούθησαν τη μόδα παραφουσκώνοντας τα ονόματά τους με πρωτάκουστα λήμματα. Κι οι αναγνώστες επιβιβάζονταν λες σε έναν συρμό, σε μια υπερταχεία που παράσερνε τα πάντα στο πέρασμά της και στην οποία προστίθεντο κάθε τόσο καινούργια βαγόνια.
Ολο και περισσότερος κόσμος αγόραζε δύο και τρεις εφημερίδες καθημερινώς, όχι τόσο για να πληροφορηθεί τα νέα όσο για να θαυμάσει την ανεξάντλητη επινοητικότητα και τους χορταστικούς αυτοσχεδιασμούς των δημοσιογράφων που είχαν βαλθεί να μετατρέψουν τα βαφτιστικά και τα πατρωνυμικά τους σε τρένα, αμαξοστοιχίες και οδοντωτούς σιδηρόδρομους.
Στα μέσα Ιανουαρίου η κυκλοφορία της «Προχθεσινής» είχε παγιωθεί στα 60.000 φύλλα, καταγράφοντας αύξηση 50% και φιγουράριζε σταθερά δεύτερη ανάμεσα στις ημερήσιες εφημερίδες. Τα ανταγωνιστικά έντυπα σημείωναν άνοδο ώς και 30%. Στο κλίμα γενικής ευφορίας κόντευε να περάσει απαρατήρητο ότι ο Ρωκ απομάκρυνε, επικαλούμενος την οικονομική κρίση, τους εξήντα συνεργάτες που αμείβονταν με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Στη θέση τους προσέλαβε έναν φωτογράφο και δύο γραφίστες.
Ο απόλυτος άρχοντας των ημερών, ο εμβληματικός πρωταγωνιστής της αλλόκοτης μεταστροφής του ελληνικού Τύπου, παρέμενε εξαφανισμένος στην μακρινή Ανατολή, απουσία που προσέδιδε στο πρόσωπό του διαστάσεις θρύλου. Εις μάτην τον αναζητούσαν τα λαγωνικά της τιβί. Η περιλάλητη όσφρησή τους γνώριζε απανωτά πατατράκ. Ο Νικάνωρ Παπαθεοδωροκομουντορονικολουκόπουλος είχε καταστεί ανεφταόρατος. Ωσπου ένας άσημος υπαλληλίσκος στο γραφείο μετονομασιών του υπουργείου Εσωτερικών αποφάσισε να διεκδικήσει, δεκαπέντε μέρες έπειτα απ' τη συνταξιοδότησή του, τα τρία λεπτά δόξας που του αναλογούσαν.
Θυμήθηκε μπροστά στις κάμερες τον θυελλώδη νεαρό που ζήτησε από την υπηρεσία να μετονομαστεί Παπαθεοδωροκομουντορονικολουκόπουλος από Θεοδωρόπουλος που λεγόταν. Η αίτησή του φυσικά απορρίφθηκε καθώς η σχετική νομοθεσία ενθαρρύνει την απλούστευση πολυπλόκαμων επιθέτων και παρεμποδίζει το αντίθετο. Ο συνταξιούχος χαρτογιακάς ανακάλεσε στη μνήμη του τον Νικάνορα να επιστρέφει μαινόμενος στο γραφείο, υποβάλλοντας ένσταση. Προσκόμισε μάλιστα αντίγραφο δικαιοπρακτικού εγγράφου, που χρονολογούνταν την περίοδο της Βαυαροκρατίας, μέσω του οποίου κάποιος Παπαθεοδωροκομουντορονικολουκόπουλος διεκδικούσε γαίες στις δυτικές παρυφές του όρους Πάρνωνα. Ο Νικάνωρ ισχυριζόταν ότι ο εν λόγω αγωνιστής του απελευθερωτικού αγώνα είναι μακρινός πρόγονός του και επιθυμεί να επανασυγκολλήσει το περικλεές επώνυμο καθώς κάθε επόμενη γενεά πετσόκοβε ένα ένα τα, δαφνοστεφανωμένα στα πεδία των μαχών, κομμάτια του.
Η αποκάλυψη του προσώπου που απασχολούσε όσο κανείς την επικαιρότητα έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Δασκαλεμένοι από τον Μπουκ οι γονείς του Νικάνορα αρνήθηκαν να μιλήσουν. Βρέθηκαν ωστόσο πρόθυμοι μακρινοί συγγενείς, συμμαθητές και γείτονες που περιέγραφαν ένα καλό πλην ανήσυχο παιδί με καινοφανείς ιδέες. Και ασφαλώς όλοι έπεφταν απ' τα σύννεφα. (Συνεχίζεται…)
Μετέωρος [email protected]
