Της Ματούλας Κουστένη
Ηταν βέβαιο πως ένα φεστιβάλ, το line up του οποίου πυροδότησε τόση αμφισβήτηση από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης, δεν ξεκινούσε με τους καλύτερους οιωνούς. Και δυστυχώς οι προβλέψεις για το φετινό «Rockwave» επιβεβαιώθηκαν. Η απουσία μεγάλου ονόματος, το γεγονός ότι αγνοήθηκε η μέταλ κοινότητα, που για χρόνια υποστήριξε το φεστιβάλ, αλλά και το άστοχο όπως αποδείχτηκε άνοιγμα σε ονόματα όπως η Νατάσα Μποφίλιου, είχαν ως αποτέλεσμα την «τιμωρία» του φεστιβάλ.
Απογοητευτικό το πρώτο βράδυ της Παρασκευής, όπου οι χιπ χοπ επιλογές από τη μια και οι ροκ επαναλήψεις από την άλλη δεν έπεισαν το κοινό, με αποτέλεσμα να δούμε τις γνωστές εικόνες με το άδειο «Terra Vibe» – που πλημμύρισαν αμέσως τα social media. Παρ' όλα αυτά, κρατάμε τους VIC (που ελπίζουμε να ξαναεμφανιστούν σε συνθήκες που αξίζουν σε μια εξαιρετικά ανερχόμενη μπάντα) αλλά και τη συνύπαρξη του Ερικ Μπάρντον με τον δικό μας Γιάννη Χαρούλη, που έπαιξαν μαζί το «Black Dog» και το «Paint it black» κι έδειξαν πως ο ρόλος ενός φεστιβάλ είναι και να πυροδοτεί τέτοιες αναπάντεχες συνεργασίες.
Το Σάββατο τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα. Τoυλάχιστον υπήρχαν δύο χιλιάδες περίπου άνθρωποι να χειροκροτήσουν τους Calexico, που ως γνήσιοι επαγγελματίες που σέβονται την δουλειά τους, έπαιξαν λες κι είχαν στο πλάι τους 10.000 κόσμου.
Λίγο πριν αρχίσουν έβαλαν σε παράταξη «ετοιμοπόλεμα» τα βιολιά, τις βιόλες, τα πνευστά τους, τις κιθάρες και τα μπόνγκος κι έπαιξαν μιάμιση ωρίτσα νέα και παλαιότερα κομμάτια τους (από το «Stray» και το «Danza de la Muerte» μέχρι το «Dead moon»). Για το φινάλε κράτησαν μια έξοχη διασκευή του «Bigmouth strikes again» των Smiths και το «Guero canelo».
Κι όταν ο Γάλλος Woodkid ανέβηκε στη σκηνή κι άναψαν τα φώτα, το μήνυμα ελήφθη αμέσως: για την επόμενη μιάμιση ώρα θα ζούσαμε την εμπειρία μιας ασύλληπτης παραγωγής. Στην τεράστια οθόνη πίσω του, αλλά και στους προβολείς έκανε πάρτι η ψηφιακή τεχνολογία, ενώ οι τεράστιες κολόνες που έδειχναν τα βίντεο δημιουργούσαν την αίσθηση Βαβυλωνίας. «Είμαι τρομερά ενθουσιασμένος γιατί επισκέπτομαι πρώτη φορά τη χώρα σας», είπε με τις πρώτες συστάσεις κι άρχισε να παίζει με μια εξαιρετική μπάντα τις μεγάλες επιτυχίες του: το «Ghost Lights», το «Ι love you», το «Iron», το «Conquest of spaces», το «Golden age».
Τελικά αρκούσε αυτή η συγκλονιστική εμφάνιση για να σώσει την τιμή ενός φεστιβάλ; Οχι. Κι ελπίζουμε το μήνυμα να το πήραν όλοι. Γιατί από εκείνη την πρώτη φορά, που τρέχαμε στο λιμάνι του Πειραιά (κάπου στη Δραπετσώνα) για να παρακολουθήσουμε το νέο φεστιβάλ που γεννιόταν στην Αθήνα, τις περιπέτειες στη Φρεαττύδα και το Πάρκο Τρίτση μέχρι προχθές το βράδυ έχουν περάσει πολλά χρόνια. Κι εμείς που έχουμε μετρήσει τις ζωές και τα νιάτα μας μέσα από το line up αυτού του φεστιβάλ δεν σπαταλάμε έτσι εύκολα τις αναμνήσεις μας. Εχουμε απαιτήσεις από το «Rockwave». Αφήστε που αυτή η μουσική ευτυχία την οποία σκόρπισε σαν χρυσόσκονη ο Woodkid στο «Terra Vibe» δεν μπορεί παρά να πραγματοποιήσει τις ευχές μας…
