Προσωπικό αφιέρωμα μνήμης
Γράφει μεταξύ άλλων ο Γιώργος Ξένος, αρχιτέκτονας, Αθήνα:
Στο εξωτερικό εορτάζονται το έτος Μπαχ, το έτος Μότσαρτ, Μπραμς κ.λπ. και στο τέλος της χρονιάς γεμίζουν κόσμο οι πλατείες για να «γιορτάσουν» τις 24ωρες Μπαχ π.χ. όπου παρελαύνουν δεκάδες συγκροτήματα και καλλιτέχνες, ερμηνεύοντας τα έργα του, όχι μόνο στην κλασική τους μορφή αλλά και σε εναλλακτικές ερμηνείες. Καλά, σε όλα αυτά τα υπουργεία, δεν υπάρχει έστω ένας άνθρωπος με λίγη φαντασία, με λίγο μεράκι να σκεφτεί κάτι απλό, πρωτότυπο και όχι δαπανηρό, που με αυτό να διαχυθεί σε όλη την πόλη η αύρα του τιμώμενου;
Πόσο δύσκολο ήταν να σκεφτεί κάποιος εκεί μέσα να φτιάξει π.χ. μια ταινία με όλα τα μεγάλα έργα του Μάνου Χατζιδάκι που τον περασμένο μήνα γιορτάσαμε (!) τα 20 χρόνια από τον θάνατό του («Μελισσάνθη», «Μεγάλος Ερωτικός», «Μυθολογία», «Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη» κ.λπ.) να κάνει 10-15 αντίγραφα, να δημιουργήσει ένα μικρό στόλο από κρατικά αυτοκίνητα (τα μισά σκουριάζουν στα υπόγεια των υπουργείων και των οργανισμών), να τους βάλλει ένα μαγνητόφωνο, δύο ηχεία εξωτερικά, να τους κολλήσει και 2-3 αυτοκόλλητες φωτογραφίες και να τα ξαμολήσει να γυρνούν όλους τους δρόμους και τις πλατείες πλημμυρίζοντάς τους με ήχους μαγικούς. Σαν σύγχρονες λατέρνες.
Αφού κάτι τέτοιο δεν έγινε, έκανα προσωπικά το δικό μου αφιέρωμα «Εβδομάδα Χατζιδάκι». Συνηθίζω από νέος να εργάζομαι πάντα με συντροφιά τη μουσική. Πάντα στη δεύτερη οθόνη βγάζω το YouTube και επιλέγω διάφορα μουσικά είδη. Πάτησα λοιπόν Μάνος Χατζιδάκις – κύκλοι τραγουδιών και επί μία εβδομάδα απόλαυσα πραγματική μουσική. Ειδικά οι διασκευές του στις «Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη» δείχνουν ότι τα ρεμπέτικα, τα λαϊκά και γενικά η παραδοσιακή μας μουσική στα χέρια επιδέξιων «μαστόρων» μπορεί να ακούγονται ακόμη και σαν συμφωνικά έργα!
Σκέφτομαι λοιπόν να καθιερώσω αυτές τις «εβδομάδες-αφιερώματα». Η πρώτη μου εμπειρία ήταν ένα λούσιμο, μια «κάθαρση» ψυχής και πνεύματος. Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Μας κάνει καλύτερους.
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Θερινά τμήματα
Ολοκληρώθηκαν και φέτος νωρίς νωρίς οι εργασίες της Ολομέλειας της Βουλής, και συνεπώς οι
εκκρεμότητες του νομοθετικού έργου της κυβέρνησης μεταφέρονται στα θερινά κοινοβουλευτικά τμήματα, στα οποία μετέχει μόνο το 1/3 των «εθνοπατέρων». Κατ’ αρχάς, αυτή η ιστορία των θερινών τμημάτων της Βουλής είναι γελοιωδέστατη. Δεν γνωρίζω καμιά τράπεζα, υπουργείο, νοσοκομείο ή οποιονδήποτε άλλον οργανισμό του Δημοσίου να λειτουργεί το καλοκαίρι με θερινά τμήματα. Γιατί αυτή η τακτική θα πρέπει να έχει θεσπιστεί ως κανόνας για το ελληνικό Κοινοβούλιο; Επειτα, πώς είναι δυνατόν να ολοκληρώνονται κάθε χρόνο πριν από το καλοκαίρι οι εργασίες της Ολομέλειας της Βουλής, αφού το νομοθετικό έργο της εκάστοτε κυβέρνησης δεν σταματάει ποτέ και το εν γένει κυβερνητικό έργο δεν διακόπτεται μέσα στον χρόνο; Απεναντίας σύνηθες είναι η κυβέρνηση να «περνάει» σοβαρότατες και επαχθείς για τον λαό νομοθετικές ρυθμίσεις, να επιβάλλει κρίσιμα νομοσχέδια (π.χ. για τα δάση, για τα διοικητικά βάρη, για την ενσωμάτωση όλων των ταμείων επικουρικής ασφάλισης του Δημοσίου στο ΕΤΕΑ κ.ά.) μέσα σε ένα «ασφαλές περιβάλλον» θερινής ραστώνης και ανεμελιάς. Και όλα αυτά η κυβέρνηση τα καταθέτει προς ψήφιση με τη διαδικασία του «κατεπείγοντος», ενώ γνωρίζει καλά πως είναι ανθρωπίνως αδύνατον για τους βουλευτές να διαβάσουν καν τα άρθρα ενός προτεινόμενου νόμου, ακόμα δυσκολότερο να τα κατανοήσουν.
Φοίβος Ι. Πιομπίνος, Αθήνα
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Γλωσσικά
Σε σχόλιο του Γιάννη Χάρη αναφέρεται ο κ. Γιάννης Ζήβας:
Τελικά φαίνεται ότι μας αρέσει να είμαστε ουραγοί, αφού το κοινωνικό αισθητήριο επιτάσσει να επιμένουμε στη μετονομασία της Ουρουγουάης σε Ουραγουάη. Δεν αποκλείεται να φαντάζει μεγαλοπρεπέστερο το «Ουραγουάη». Μοιάζει με εκείνο που κάποτε λέγαμε: Αυτός δεν είναι θεός, είναι κάτι παραπάνω, «ημίθεος και βάλε». Μπορείτε να εξηγήσετε και σε εμένα τον αδαή τι είναι τέλος πάντων αυτό το κοινωνικό αισθητήριο ως προς τη γλώσσα που μετατρέπει τη σάρκα σε σάρκαΝ μία, ή τη Μητέρα του Θεού σε ΜητέραΝ του Θεού;
Ερχομαι σε κάτι άλλο: Πώς κρίνετε το συχνάκις επαναλαμβανόμενο κυρίως από δημοσιογράφους: «Ο τάδε υπουργός διέρρευσε την είδηση», μετατρέποντας ένα αμετάβατο ρήμα σε μεταβατικό; Αυτό έχει μόνο μία εξαίρεση, την περίπτωση που αναφερόμαστε σε ποταμούς. Τότε λέμε ότι π.χ. ο ποταμός Στρυμόνας διαρρέει την πεδιάδα των Σερρών. Σ’ αυτήν μόνο την περίπτωση το ρήμα διαρρέω είναι μεταβατικό. Επίσης σε αναφορές επωνύμων ακούμε πολλές φορές τη γενική ή αιτιατική τους χωρίς να κλίνονται, ενώ πρόκειται για τριτόκλιτα ονόματα, ωσάν να είναι άκλιτα μέρη του λόγου. Π.χ. Της κυρίας Παπαλέων, την κ. Παπαλέων αντί Παπαλέοντος και Παπαλέοντα αντίστοιχα, του Σακελλίων αντί Σακελλίωνα ή Σακελλίωνος κ.ά.
Απάντηση:
Δεν ενέχει καμία αξιολόγηση η μετατροπή της Ουρουγουάης σε Ουραγουάη. Λάθος είναι, απλώς έχει την εξήγησή του, κι αυτήν επισήμανα. Το γλωσσικό λοιπόν (όχι κοινωνικό!) αισθητήριο προσαρμόζει ανέκαθεν έναν οικείο ή σπανιότερο τύπο με βάση έναν πιο οικείο ή πιο συχνό. Ετσι και η μήτηρ ακολούθησε τα πολυπληθέστερα θηλυκά σε -η (κόρη) και σε -α (θάλασσα), και έγινε μητέρα.
-Το διαρρέω την είδηση επίσης είναι λάθος. Ακολουθεί όμως κι αυτό μια παλαιότατη τάση των ρημάτων να γίνονται μεταβατικά. Γι’ αυτό λέμε σήμερα: ανεβαίνω τη σκάλα, κατεβαίνω το ποτάμι κ.ο.κ. (Ειδικότερα με το διαρρέω, στη φράση «ο Χ διέρρευσε την είδηση» εννοούμε σκόπιμη ενέργεια, άρα έχουμε δράστη, άρα «μεταβατικό» ρήμα. Ετσι, μοιάζει εντέλει σίγουρη η επικράτηση του «λάθους»).
- Κακώς δεν κλίνονται τα Πανταλέων, Σακελλίων κ.λπ. (μολονότι κάπου διάβασα πως κάποιος/α με το όνομα αυτό έχει ζητήσει να παραμένει άκλιτο).
Γ.Χ.
