Εμένα πηγή μου δεν είναι η Ολγα Κεφαλογιάννη. Εχω μάτια και βλέπω. Οπως για παράδειγμα κάτι ορδές Κινέζων που φωτογραφίζονταν μια μέρα μπροστά στο Καλλιμάρμαρο, λεπτοί, πάνκομψοι και μωρά στην ηλικία, με σούπερ μίνι και σανδάλια.

Κι αν χαίρομαι που υπάρχει τουριστικό ρεύμα αυτό το καλοκαίρι, με πιάνει, βέβαια, και μια ανησυχία μήπως την περάσουν ζωή και κότα μόνο οι γνωστοί αλλεργικοί με τις αποδείξεις, που έβαλαν πρόπερσι στο κυνήγι το ΣΔΟΕ σε γνωστό νησί και τους πήρε κάτω από τις φτερούγες του γνωστός βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.

Eκεί, πάντως, που εγώ κυκλοφορώ φοροδιαφυγή δεν υφίσταται. Μας περιμένουν κάτι τύποι με μηχανήματα και μας ακυρώνουν ηλεκτρονικά εισιτήρια και δημοσιογραφικές προσκλήσεις. Αναφέρομαι στην Επίδαυρο όπου προχθές μπροστά μου ένας τουρίστας έμπαινε κραυγάζοντας θριαμβευτικά, ανεμίζοντας το εισιτήριό του για τον «Προμηθέα Δεσμώτη» και από πίσω η παρέα του τον έβγαζε φωτογραφίες.

Τόσα χρόνια που ανεβοκατεβαίνω τα δρομάκια προς το αρχαίο θέατρο, ξένη γλώσσα το αυτάκι μου σπανίως έπιανε. Φέτος, αντίθετα, πήξαμε στους τουρίστες. Μου ‘ρχεται να τους φιλάω έναν έναν. Ε, λοιπόν, αυτούς δεν τους χαλαλίζω στην Κεφαλογιάννη. Σε δύο μακρόστενες οθόνες με τη μετάφραση στα αγγλικά των έργων που παίζονται τους αποδίδω – έστω κι αν χρειάζεται να πέσει τελείως το σκοτάδι για να διαβάζεις πανεύκολα τους υπέρτιτλους.

Αν είσαι ξένος, πρέπει να έχεις τεράστια πετριά με το θέατρο ή να ξέρεις τις τραγωδίες απέξω και ανακατωτά για να αντέχεις να παρακολουθήσεις μια παράσταση από την οποία δεν θα πιάσεις ούτε λέξη (άντε να καταλάβεις ότι κάτι λένε για τον Δία). Μα γιατί άργησαν τόσο να μπουν οι αγγλικοί υπέρτιτλοι; Δεν λέω, δεν είναι απλό εγχείρημα να μεταφράσεις σε ωραία αγγλικά τα κείμενα του Δημητριάδη και του Μουλλά και να υπάρχει και άψογος συγχρονισμός με τα ελληνικά των ηθοποιών (υπάρχει, το τσεκάρω κάθε τόσο, τικ μου έχει γίνει).

Είναι μερικές φορές κάτι απλές κινήσεις που αλλάζουν το τοπίο. Που μετατρέπουν την αρχαία τραγωδία, από εξωτική, τουριστική, ψιλοβαρετή ατραξιόν, σε ουσιαστική, ζωντανή, σύγχρονη εμπειρία. Αλλωστε, αυτή δεν είναι και η φετινή γραμμή του Γιώργου Λούκου με το άνοιγμα σε νέους σκηνοθέτες;