Της Αννας Δαμιανίδη

Είχα θαυμάσει πριν από λίγα χρόνια τον αυθαίρετο οικισμό όπου περνούσαν καλοκαίρια οι συνομήλικοί μου Λεχαινιώτες Ηλείας στην παραλία τους, ό,τι είχε σωθεί απ' αυτόν. Φυσικά ήταν αυθαίρετος, παράνομος κ.λπ., αλλά ήταν και υποδειγματικός ως προς τη χρήση υλικών και την προσωρινότητά του. Κρίμα που δεν το μελέτησαν αρχιτέκτονες και πολεοδόμοι, να συνδυάσουν την ιδέα με την εκτεταμένη ακτογραμμή, να προτείνουν τέτοια αντιμετώπιση των καλοκαιρινών αναγκών, κι ας μην τους άκουγε κανείς. Τουλάχιστον θα έμενε στα χρονικά, έτσι, στην εποχή της κρίσης θα είχαμε λιγότερο άγχος με τα εξοχικά σπίτια, κανονικά σπίτια, ετοιμοπόλεμα για κάθε περίσταση, όμως κλειστά κι ακατοίκητα 11 μήνες τον χρόνο.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά χαζεύοντας στο Ιντερνετ ελαφρές κατασκευές διακοπών σε διάφορα μέρη. Υπάρχει το πασίγνωστο κοντέινερ που γίνεται βίλα ακόμα και στη ζούγκλα, τη νύχτα το κλείνεις για να μη σε φάνε τα λιοντάρια, φαντάζομαι. Ξύλινα σπιτάκια στη Βόρεια Θάλασσα με το δύσκολο κλίμα, και βέβαια δεντρόσπιτα, το όνειρο κάθε φυσιολάτρη. Με ξεμυαλίζει το διαδίκτυο, αλλά μάλλον ψάχνω να βρω κάπου αποτυπωμένες τις αναμνήσεις της νιότης μου, μια κατασκευή σαν την καλαμένια καλύβα όπου κάποτε είχα περάσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι, θεωρώντας την μάλιστα υπερβολικά μόνιμη κατασκευή για τα γούστα μου, που τότε ήταν στραμμένα στο σκέτο σλίπιν μπαγκ με μαξιλαράκι το μικρότερο σακίδιο διακοπών που έγινε ποτέ. Τόσο μικρό που να μην έχει θέση για φωτογραφική μηχανή, κι έτσι όλα αυτά δεν απαθανατίστηκαν, να τα στείλω ένα ίνσταγκραμ, να περάσουν με κάποιο τρόπο στην αθανασία.

Θα μπορούσε να υπάρχει ειδικό τμήμα στην Αρχιτεκτονική, ελαφρές κατασκευές για ακτές με ζεστά καλοκαίρια, να γίνεται μελέτη τι είναι καλύτερο και πιο αφομοιώσιμο από το περιβάλλον μετά τη χρήση, ή τι αποθηκεύεται πιο εύκολα για να ξαναχρησιμοποιηθεί, ανάλογα με τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, χρήσης κ.λπ. Αλλά εκεί στα δικαιώματα θα τα μπλέκαμε, βέβαια, φαντάζεστε τι τρελοκομείο θα γινόταν μετά με τον καθένα που θα ήθελε να εφαρμόσει χρησικτησία της αυλής επί του αιγιαλού και τέτοια. Ετσι παρήκμασε και η ωραία αυθαίρετη παραλία Λεχαινών, πριν προλάβει να απαθανατιστεί και μελετηθεί επαρκώς. Μάλιστα έγινε case study αυθαιρεσίας και τίποτε περισσότερο, πράγμα άδικο κατά τη γνώμη μου. Η προσωρινή κατοικία, η ελαφρή κατασκευή, ζει στο περιθώριο κάθε μελέτης και πρότασης για την αξιοποίηση των ακτών. Είτε φτιάξεις μια καλύβα από καλάμια στην παραλία, είτε στήσεις μια σκηνή, είτε χτίσεις σπίτι, όλα είναι αυθαίρετα. Εφόσον όλα είναι αυθαίρετα, πρέπει τα πάντα να ρυθμίζονται, κι αφού όλα ρυθμίζονται λεπτομερώς, καλύτερα να κάνεις το πιο αυθαίρετο απ' όλα, για να είναι δύσκολο να τα βάλουν με την αυθαιρεσία σου. Οσο πιο περίπλοκη η νομοθεσία τόσο πιο απλή η αυθαιρεσία.

Για να γίνουν οι διακοπές μαχητικές και να τις κάνουν χωρίς τύψεις οι Ελληνες αγωνιστές που δεν ευχαριστιούνται μπάνιο χωρίς επαναστατική προοπτική, προτείνω δύο πράγματα για φέτος: φωτογραφίες διασωθέντων καϊκιών με καταγραφή της ιστορίας τους ει δυνατόν, και φωτογραφίες ελαφρών κατασκευών με μελέτη των υλικών, όλα ανέβασμα στο Ιντερνετ, κίνημα διάσωσης της εφήμερης κατασκευής. Για τα καΐκια στο επόμενο, είμαι κι εγώ στην παραλία, μη σκοτώνουμε τα θέματα.