Του Σπύρου Τσάμη
Οι τεύτονες, λοιπόν, θριάμβευσαν… Δύσκαμπτα, βέβαια, τα βλέμματα των Γερμανών, ακόμη και την ώρα της απονομής αν και παρόμοια επιτυχία συνεπάγεται έκρηξη των πέντε αισθήσεων για άλλης εθνικότητας ποδοσφαιριστές…
Το ποδόσφαιρο είναι χορευτικός πόλεμος, έκφραση. Εχει και καλλιτεχνική διάσταση απ’ τους επαγγελματίες, μα, αναπόφευκτα, διασκεδαστές. Τους, κατά Γκαλεάνο, «γλεντοκόπους» των γηπέδων ποδοσφαιριστές… Οι Γερμανοί, λοιπόν, ποτέ δεν θα με συγκινήσουν, γιατί στα πρόσωπά τους δεν ζωγραφίζεται ανάγλυφα η προσπάθεια…
Ναι μεν, αλλά… Ο εσωτερικός διάλογος, σε πείσμα της ατόφιας εντύπωσης προτάσσει το «αλλά»… Κι αυτό γιατί όσα συνάδουν με το «Deutschland über Alles» (θυμηθείτε ότι μεταφράζεται «Η Γερμανία πάνω απ’ όλα») δεν παραπέμπουν μόνο σε στρατοκρατία, φυλετικές διακρίσεις, εθνικισμό, στυγνή Μέρκελ, αλλά και σε αίσθηση αξιοπρέπειας… Ναι, προτιμώ το εμπνευσμένο ποδόσφαιρο του Μαραντόνα ή, απ’ τους δικούς μας, του Χατζηπαναγή, παλιότερα του Δομάζου, του Δεληκάρη, του Κούδα και όχι μόνο… Αλλά επειδή το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν είναι θέαμα τσίρκου αλλά και προσπάθεια ανάβασης στην κορυφή του συναγωνισμού, καλείσαι να υποκλιθείς σ’ αυτή την έμφυτη γερμανική αξιοπρέπεια του καθαρού παιχνιδιού τους που είδαμε και πάλι…
Δυναμισμός, πειθαρχία, φυσική τάση για οργάνωση και δημιουργικότητα, απέφεραν τη γερμανική επιτυχία. Οι ιδιότητές της θ’ αντέξουν στον χρόνο, όπως υπαγορεύει η ιστορία τους εντός κι εκτός ποδοσφαίρου… Η ιστορία τους! Ομόκεντροι κύκλοι που στροβιλίζουν και παρασύρουν λαούς! Κέντρο των κύκλων η δημιουργικότητα ως αιτία κυριαρχίας. Ενδεχόμενες αρνητικές συνέπειες της ίδιας κοσμοθεωρίας για τους Γερμανούς τις αξιοποιούν (!) ως αιτίες ανασυγκρότησης-επανόδου. Κι αυτή η στάση ζωής τους (εντός κι εκτός γηπέδου τα ποσά είναι ανάλογα) επαναλαμβάνεται με τρόπο που δεν παραπέμπει σε παρόρμηση αλλά σε συνείδηση. Ο ίδιος κύκλος ζωής θρέφει την ιδιοσυγκρασία του Γερμανού πολίτη (άρα και ποδοσφαιριστή) και μοιάζει ν’ αντικρίζει τους ξένους με αίσθηση υπεροχής που εκλαμβάνεται από αυτούς ως σαρκασμός…
Ως τον τελικό, πετύχαιναν γκολ κάθε 34 λεπτά και τα 17 γκολ που γιόρτασαν, όλα τους ήρθαν από σουτ ή κεφαλιά μέσα στην περιοχή! Εκτός των άλλων, οι αριθμοί, τώρα, λένε όλη την αλήθεια για κυκλοφορία μπάλας στα όρια του υποδειγματικού! Συχνά η σαδιστική ηρεμία στην κίνησή τους, τύπου Νόιερ, θύμιζε τις ιδιότητες της άριας φυλής τους! Ξενίζει, αλήθεια, ότι δεν μοιάζουν με κανέναν άλλο λαό ακόμη και γειτονικών χωρών. Αρα και με καμία άλλη εθνική ομάδα… Προκαλούν τ’ ανέκφραστα πρόσωπά τους κι όταν κλείνεις την τηλεόραση και καταφεύγεις απέναντί της στα ράφια με τα CDs της αγαπημένης μουσικής, ξεφεύγεις με το ειδυλλιακό τοπίο του Μπαχ ή την ενέργεια του Μπετόβεν… Μπαχ, Μπετόβεν! Γερμανοί κι αυτοί! Δίπλα στη βιβλιοθήκη, βλέπεις πως από την εφηβεία, πλάι στη μοναδικότητα του Παπαδιαμάντη, τον ποταμό του Τερζάκη ή τα ομηρικά κείμενα-θεμέλια, περίοπτη θέση έχεις δώσει στα βιβλία του Εσσε, του Γκαίτε, του Σίλλερ… Επίσης Γερμανοί! Εστω και δύσκολα, λοιπόν, παραδέχεσαι ότι παριστάνεις πως τους απορρίπτεις γιατί ζηλεύεις τις σύγχρονες δομές τους…
