Της Αρχοντίας Κάτσουρα
Το καλοκαίρι έφτασε στα μέσα του κι εγώ μόλις σήμερα θα παρακολουθήσω την πρώτη για φέτος συναυλία… Δεν ξέρω πώς τα έχω καταφέρει και τα τελευταία χρόνια χάνω τις περισσότερες από τις μεγάλες αυτές θερινές γιορτές, που κάποτε ήταν κάτι σαν τις διακοπές, τα θαλάσσια μπάνια και τα υπαίθρια σινεμά: εκ των ων ουκ άνευ. Δεν φταίει η κρίση, δεν φταίει για όλα αυτή – έχει βάλει λίγο το χεράκι της, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος. Από τα χρόνια της εφηβείας και μετά, ιδίως στα φοιτητικά και αργότερα ως εργαζόμενη, έκανα ακόμη και εκδρομές σε κοντινές πόλεις για να παρακολουθήσω μια συναυλία. Ακόμη και αν ο καλλιτέχνης δεν ήταν αυτός που πρώτον θα διάλεγα, δεν έλεγα εύκολα όχι σε μια ευκαιρία να βρεθώ μαζί με άλλους που αγαπούν τη μουσική και όλοι μαζί να ακούσουμε, να τραγουδήσουμε και καμιά φορά να χορέψουμε –ή απλά να λικνιστούμε– με τραγούδια αγαπημένα, παλιά και καινούργια. Στις πλατείες, στα τοπικά στάδια και τα δημοτικά θέατρα, στα προαύλια των σχολείων, αλλά και στα πάρκα της πόλης και στα λιμανάκια των νησιών, δίπλα ή μακριά από τη θάλασσα, η καλλιτεχνική δημιουργία απλώνεται στη νύχτα, ανακατεύεται με τις καλοκαιρινές μυρωδιές και δημιουργεί παρέες ανθρώπων που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά χαμογελούν στους διπλανούς τους γιατί μοιράζονται το ίδιο θαύμα.
Στις συναυλίες όλα είναι πιο όμορφα, γιατί όλα είναι πιο απλά: ξεκινάς προσμένοντας τη μουσική μόνο και δεν χρειάζεται, για παράδειγμα, να φορέσεις τα «καλά» σου για να τις παρακολουθήσεις –μάλιστα ίσως είναι καλύτερο να μην το κάνεις, γιατί ενδέχεται να καθίσεις και στο έδαφος, αν ο κόσμος είναι πολύς– και μπορείς να ζαλιστείς ελαφρά πίνοντας μπίρα από το κουτάκι, χωρίς ποτήρι. Αλλωστε, η μικρή ταλαιπωρία που συνεπάγεται μια συναυλία έχει κι αυτή την ομορφιά της. Εχω βρεθεί σε συναυλία που, Σεπτέμβριο μήνα, διακόπηκε στα μισά λόγω απρόσμενης καταρρακτώδους βροχής. Κάποια άλλη φορά, Ιούνιο, μετά τις εξετάσεις εξαμήνου, πέντε ή έξι φίλοι ξεκινήσαμε, εντελώς παρορμητικά, για μια συναυλία στον Λυκαβηττό, χωρίς εισιτήριο – ελπίζαμε ότι θα βρούμε στο ταμείο. Δεν υπήρχε ούτε για δείγμα… Ιδρωμένοι και με πονεμένα πόδια καταλήξαμε να πίνουμε ούζο σε ένα μαγαζί στα Εξάρχεια και, παρά την αρχική απογοήτευση και δυσθυμία, περάσαμε καταπληκτικά. Εντάξει, πια δεν ξεκινάμε ποτέ χωρίς εισιτήριο, όμως ακόμη κι αυτή την «περιπέτεια» την απολαύσαμε τελικά.
Τον χειμώνα οι καλοί συναυλιακοί χώροι είναι λίγοι –συνήθως ακριβοί– και ακόμη κι οι μικρές μουσικές σκηνές λειτουργούν –από ανάγκη, πιθανόν, δεν γνωρίζω– με όρους λίγο-πολύ νυχτερινών κέντρων, όπου από την αρχή ρυθμίζονται η ελάχιστη κατανάλωση, η θέση όπου θα καθίσεις, τα άτομα που θα χωρέσουν στριμωγμένα σε ένα τραπεζάκι κ.λπ. Ακόμη και αν ο τραγουδιστής ή το συγκρότημα είναι πολύ αγαπητοί ή δεν μπορείς να τους ακούσεις συχνά, οι οικονομικοί και οι άλλοι όροι που επιβάλλονται στο θέαμα μπορεί να είναι εξόχως ενοχλητικοί, αν όχι απαράδεκτοι κάποιες φορές. Αλλά, χάριν της μουσικής, των αισθημάτων και των αναμνήσεων που έχει ντύσει, συχνά ανεχόμαστε διάφορα πράγματα. Βλέπετε, τα τραγούδια με τα οποία μεγαλώσαμε ή αγαπήσαμε ή τα καινούργια που θέλουμε να μάθουμε λειτουργούν κάπως διαφορετικά από τα λοιπά αγαθά – γίνονται τα ρούχα που δεν θα βγάλουμε ποτέ από πάνω μας, όσο κι αν μεγαλώσουμε.
Γι’ αυτό αγαπώ τις καλοκαιρινές συναυλίες, αυτές τις μικρές γιορτές της απλότητας, που γεμίζουν τις νύχτες μας. Και είμαι ευτυχής που απόψε, έπειτα από πολύ καιρό, θα έχω τη μικρή πολυτέλεια να παρευρεθώ σε μία, δίπλα στη θάλασσα, με αγαπημένους φίλους. Αν ζηλέψατε, κάντε το ίδιο κι εσείς. Κάπου κοντά σας κάποιος μουσικός θα περιμένει να σας χαρίσει λίγες στιγμές απλής και γνήσιας απόλαυσης.
