Το θέμα των συμμαχιών απασχολεί όλο το πολιτικό φάσμα, κάτι που είναι βέβαια απολύτως φυσικό, εφόσον η κρίση στην Ελλάδα προκάλεσε την κατάρρευση του πολιτικού συστήματος και δημιούργησε ένα εξαιρετικά ρευστό πολιτικό σκηνικό, μέσα στο οποίο κόμματα φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν, εμφανίζονται και εξαφανίζονται, ενώ εξίσου απρόβλεπτες είναι και οι μελλοντικές συγκλίσεις μεταξύ εκπροσώπων πρώην εχθρικών πολιτικών σχηματισμών.
Από την άλλη πλευρά, οι μέχρι σήμερα συμμαχίες των τελευταίων τριών ετών προκαλούν τριγμούς και στο εσωτερικό των πολιτικών σχηματισμών, ιδίως επειδή πολλές απ’ αυτές έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τις μέχρι πρότινος απαράβατες αρχές των κομμάτων που τις επιχείρησαν.
Η αντικατάσταση του κλασικού δικομματισμού, που κυριάρχησε από την αρχή της μεταπολίτευσης, με αυτή τη νέα πραγματικότητα, η οποία δεν έχει ακόμα αποκρυσταλλωθεί, επιτρέπει στους πολιτικούς αναλυτές να πλάθουν κάθε λογής σενάρια.
Το γεγονός ότι η κρίση γέννησε νέου τύπου διαχωριστικές γραμμές στο εκλογικό σώμα (με πιο χαρακτηριστική εκείνη μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών») διευκολύνει αυτή τη σεναριολογία, αλλά ενισχύει και τις δυσκολίες των κομμάτων να επιλέξουν τους υποψήφιους εταίρους τους σε κυβερνητικά σχήματα.
* Ολόκληρος ο «Ιός», στις σελ. 15-17 στην «Εφημερίδα των Συντακτών – Σαββατοκύριακο» που κυκλοφορεί στις 19 και 20 Ιουλίου.
efsyn.gr
