«Από όλες τις αρχαίες τραγικές ηρωίδες, η Μήδεια είναι η πιο τρομακτική, αυτή που ανησυχητικά εισχωρεί κάτω από το δέρμα μας. Μας κάνει να αναρωτηθούμε ανατριχιάζοντας τι την οδήγησε σε μια τέτοια φοβερή και αφύσικη πράξη, να σκοτώσει τα ίδια της τα παιδιά». Ολοι οι κριτικοί των βρετανικών εφημερίδων βαθμολογούν με πολλά αστέρια την παράσταση της «Μήδειας» του Ευριπίδη, που μόλις ανέβηκε στο National Theatre του Λονδίνου (μέχρι 5/9), σε σκηνοθεσία της Κάρι Κράκνελ.
Δεν λείπουν τα θετικά σχόλια για το «μοντέρνο άγγιγμα» στη σκηνοθεσία, τα σκηνικά και τα κοστούμια. Ξεχωρίζουν την ερμηνεία της Ελεν ΜακΚρόρι στον ρόλο της Μήδειας: «Μικρή στο ανάστημα, αλλά κυριαρχεί στην τεράστια σκηνή». Οι εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις των πρωταγωνιστών κόβουν την ανάσα: «Ενα αιχμηρό, οδυνηρό όραμα του πάθους και της προδοσίας» («Εvening Standard»).
Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Τσαρλς Σπένσερ («Telegraph»): «Αυτή η αρχαία τραγωδία εξακολουθεί να μιλάει με εκπληκτική αμεσότητα, διασχίζοντας τους αιώνες σε μια νέα, 90λεπτη παραγωγή, με μοντέρνα κοστούμια, χωρίς να χαλαρώνει τη δραματική ένταση. Η μετάφραση του Μπεν Πάουερ έχει αμεσότητα, δίχως τίποτα περιττό, και η εξαιρετική ηθοποιός Ελεν ΜακΚρόρι δίνει την παράσταση της καριέρας της σαν Μήδεια. Διασχίζει τη σκηνή όπως ένα ζώο στο κλουβί, με απόγνωση στρίβει τσιγάρα, τα μαλλιά της είναι άγρια, οι προθέσεις της δολοφονικές. Ο χορός εμφανίζεται με λουλουδάτα φορέματα για να γιορτάσει τον γάμο του Ιάσονα. Η παρουσία των δύο παιδιών της Μήδειας είναι καταλυτική. Τα βλέπουμε στους υπνόσακούς τους ή να παίζουν με τα τρίκυκλα στον δασώδη κήπο. Η πιο συγκινητική στιγμή είναι όταν κοιμούνται στον καναπέ της μητέρας τους και αυτή τα κοιτάζει τρυφερά και με έκδηλη αγάπη ψιθυρίζει: «Ω, τα αγόρια μου». Σύντομα θα τα σκοτώσει με το μαχαίρι που κρύβει κάτω από το πάτωμα».
Μετά τη Νόρα στο «Κουκλόσπιτο» του Ιψεν, η Κράκνελ επιστρέφει με μια ακόμα ηρωίδα στην κόψη του ξυραφιού και σκιαγραφεί «ένα ανθρώπινο ον, ζωντανό μέσα από τις αντιφάσεις του», όπως επισημαίνει ο Μάικλ Μπίλινγκτον της «Guardian». «Δίνει το πολύπλοκο πορτρέτο της Μήδειας, λογικό και παράλογο, στο έλεος της εμμονής για εκδίκηση και στο συναίσθημα του μητρικού ενστίκτου».
Ο ίδιος υπογραμμίζει πως η παράσταση δεν βασίζεται στην απλοϊκή απολογία μιας εγκαταλειμμένης γυναίκας. Ο δε Ιάσονας, που τον ερμηνεύει ο μαύρος ηθοποιός Ντάνι Σαπάνι, παρουσιάζεται σαν «δαίμονας και διάβολος» και παράλληλα «πολιτικός», που χρησιμοποιεί σοφιστείες για να δικαιολογήσει τον γάμο του με την πριγκίπισσα της Κορίνθου. «Είμαστε άθλιοι και οι δύο», ομολογεί η Μήδεια. «Η αμφισημία εκτείνεται ώς τον βασιλιά Αιγέα (Ντόμινικ Ρόουαν), ο οποίος προσφέρει καταφύγιο στη Μήδεια. Είναι καλός, αλτρουιστής, αλλά και προσεκτικός διπλωμάτης, που ανησυχεί μην προσβάλει την άρχουσα τάξη της Κορίνθου».
Στο τέλος η Μήδεια δεν φεύγει πάνω στο άρμα, αλλά κάνει «μια αξιολύπητη έξοδο, σε τέλεια αρμονία με τις παράφρονες αντιφάσεις του χαρακτήρα της». Εντονα συναισθήματα δονούν τους θεατές. Σίγουρα η ελληνική τραγωδία άφησε και πάλι τα σημάδια της.
Επιμ.: Παρή Σπίνου
