Του Σπύρου Τσάμη
Ο βραζιλιάνικος ρεαλισμός της επόμενης ημέρας είναι ήττα της γνωστής εκρηκτικής ιδιοσυγκρασίας του λαού που ζει με το ποδόσφαιρο… Για την ακρίβεια, του λαού που ζει ΓΙΑ το ποδόσφαιρο! Αλλά και πάλι… Οπου ρεαλισμός, μη φανταστείτε παγερή αντιμετώπιση του αγωνιστικού ξεπεσμού της Εθνικής τους στο Παγκόσμιο Κύπελλο… Οχι! Απλά ο θρήνος άλλων εποχών, με τις γνωστές τραυματικές συνέπειες που είχαν αφαιρέσει αμέτρητες ζωές από αυτοκτονίες, τώρα έχει δώσει τη θέση του σε γοερό κλάμα… Η αναζήτηση της επόμενης ημέρας από την «Εφ.Συν.» ανάμεσα σε Βραζιλιάνους, τόσο στην πατρίδα τους όσο στην Ελλάδα και αλλού, απέδειξε του λόγου το αληθές… Ρεαλισμός είναι για τα δικά τους συναισθηματικά μέτρα αυτό το γοερό κλάμα, που ηχεί, πλέον, σαν ψίθυρος μελαγχολίας από το σύνολο του πληθυσμού τους… Δηλαδή 190 εκατομμυρίων πολιτών!
Στη συναισθηματική μετάλλαξη δεν συνέβαλε μόνο η συντριβή 7-1 από τους Γερμανούς ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα της τόσο κακής εμφάνισης, όπως, πικραμένοι, αναγνωρίζουν οι Βραζιλιάνοι που ξέρουν να εκτιμούν μόνο το εμπνευσμένο ποδόσφαιρο… Σημαντικό ρόλο, κυρίως για τους γηγενείς Βραζιλιάνους, εκείνους δηλαδή που βιώνουν τα σαρωτικά προβλήματα της κοινωνίας τους, παίζει και η επόμενη διοργάνωση -για την ακρίβεια, το επόμενο τεράστιο οικονομικό άνοιγμα- που έχει αναλάβει η χώρα τους… Τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016… Πολλοί από αυτούς, συσπειρωμένοι σε οργανώσεις αλλά και ως ιδιώτες, προγραμματίζουν νέες μορφές έντονης αντίδρασης σε βάθος, κυρίως ενός, χρόνου…
Χρονιά κινητοποιήσεων
Κι αυτό γιατί «οι Ολυμπιακοί θα γίνουν σε δύο χρόνια, άρα οφείλουμε να αντισταθούμε σε αυτή τη νέα πρόκληση, κυρίως τον επόμενο χρόνο, μήπως και μπορέσουμε να τους διώξουμε από τη Βραζιλία μας! Από του χρόνου ώς το 2016, ουσιαστικά δεν μπορεί να αλλάξει κάτι… Φέτος και το 2015 ό,τι προλάβουμε λοιπόν! Αν υπήρχε μικρός δισταγμός από κάποιους συμπατριώτες για διαμαρτυρίες όπως αυτές που έγιναν για το Παγκόσμιο Κύπελλο, τώρα, ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων, η φωνή “Οχι νέα σπατάλη, θέλουμε δουλειά, υγεία, πρόνοια και όχι Ολυμπιακούς Αγώνες” θα ακουστεί από περισσότερους συμπολίτες! Κι αυτό γιατί, εκτός των άλλων, λόγω Μουντιάλ, περιμένουμε ακόμη πιο σκληρή φορολογία φέτος…» όπως μας είπε ο Ρομπέρτο Γκίνζα από το Ρίο ντε Ζανέιρο.
Τον είχαμε γνωρίσει ως υποκινητή διαδηλώσεων πριν από την έναρξη του Παγκόσμιου Κυπέλλου και μας βεβαίωσε ότι βρίσκονται στα σκαριά οι νέες παλλαϊκές αντιδράσεις κατά της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων «από κόσμο που ζει στη φτώχεια ή απειλείται από αυτήν…». Βέβαια κι ο ίδιος, όταν του ζητήσαμε σχόλιο για τη φετινή ανεπάρκεια της Εθνικής, δεν έκρυψε την αγάπη του για την μπάλα: «Πονάει όλους μας αλλά πώς να πάει καλά η Βραζιλία όταν δεν παίζει ως… Βραζιλία;» αναρωτήθηκε…
Ούτως ή άλλως, η πραγματικότητα χωρίς προοπτική δικαιώνει τους επαναστατημένους κατά Παγκόσμιου Κυπέλλου και Ολυμπιακών Αγώνων… Κι αυτό γιατί η Βραζιλία δείχνει να αυτοκαταστρέφεται, να πνίγει προϋποθέσεις ευημερίας… Ναι μεν έχει την έβδομη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, αλλά βρίσκεται στην 95η θέση της παγκόσμιας λίστας με κριτήριο το κατά κεφαλήν εισόδημα… Η αναντιστοιχία εξηγείται από την 43η θέση της, παγκοσμίως, στην «αλληλεξάρτηση» (άρα και αδυναμία ανάπτυξης…) στους τομείς διακίνησης υπηρεσιών, αγαθών, επικοινωνιών, χρημάτων και όχι μόνο… Η κοινωνία της έβδομης οικονομίας στον κόσμο φυτοζωεί! Η θέση της, με κριτήριο τον αριθμό «επτά», ηχεί σαν προάγγελος άνθησης, αλλά ο διεθνής ανταγωνισμός, και στη δική της περίπτωση, την έχει απομακρύνει από την αληθινή ανάπτυξη. «Εχουμε και άλλα εξαγώγιμα προϊόντα εκτός από το ποδόσφαιρο!» φωνάζει τώρα η μάζα που δεν αρκείται μόνο στο μοιρολόι, όπως έκανε μετά τα, αλήθεια λίγα, αγωνιστικά Βατερλό άλλων εποχών…
Μέσα ενημέρωσης αναλύουν τις τελευταίες ημέρες τη δυσκολία οικονομικής ανάπτυξης και τρέφουν την, ούτως ή άλλως παρούσα, διάθεση για νέες λαϊκές κινητοποιήσεις ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων.
Δίπλα τους, βέβαια, συνεχίζει να υπάρχει ο… έντυπος ή ηλεκτρονικός καημός της αγωνιστικής αποτυχίας αλλά και η νέα, δοκιμασμένη παρουσία του Κάρλος Ντούνγκα: «Θα τα αλλάξει όλα γιατί έχει παίξει μπάλα στη «σελεσάο!»». Το γνωστό όνομα της Εθνικής που σαρκάζεται από την ημέρα της συντριβής από τους Γερμανούς μέχρι σήμερα: οι ισπανικές εφημερίδες «Μάρκα», «Μούντο ντεπορτίβο» μετέτρεψαν το «σελεσάο» σε «χιουμιλασάο», δηλαδή ταπεινωμένη…
Πρωτόγνωρος σαρκασμός για τους βασιλιάδες του ποδοσφαίρου Βραζιλιάνους! Προαναφέραμε τον ήπιο θρήνο σε αντίθεση με το κύμα αυτοκαταστροφής άλλων εποχών αποτυχίας της Εθνικής τους… Για την ήττα από την Ουρουγουάη (1-2) στον τελικό του «Μαρακανά» (Μουντιάλ 1950) και τις ομαδικές αυτοκτονίες που γέννησε, ο συγγραφέας Νέλσον Ροντρίγκεζ έγραψε στις 18 Ιουλίου του 1950: «Κάθε τόπος έχει τη δική του επέτειο ολικής καταστροφής, τη δική του Χιροσίμα! Η βραζιλιάνικη Χιροσίμα είναι η ήττα από την Ουρουγουάη!».
Με κριτήριο, λοιπόν, τα γνωστά πάθη και τις προκαταλήψεις των καριόκας, συνιστά άλμα ψυχραιμίας το δημοσιογραφικό μνημείο που διάλεξε η εφημερίδα «Μελαχόρα» (φωτ.) για να σχολιάσει τη συντριβή από τους Γερμανούς. Λίγες λέξεις στην πρώτη σελίδα της: «Οι συντάκτες δεν θα γράψουμε τίποτα σήμερα. Αύριο πάλι…». Και από κάτω: «Οση ώρα διαβάζετε αυτές τις λέξεις, έβαλε κι άλλο γκολ η Γερμανία…». Η ήττα με έξι γκολ διαφορά από τους Γερμανούς στο Μπέλο Οριζόντε ήταν μία από τις δύο μεγαλύτερες ήττες της Εθνικής… Η άλλη (0-6, πάλι από την Ουρουγουάη), τον Σεπτέμβριο (18/9) του 1920 στη Βίνια ντελ Μαρ.
«Με Ντούνγκα θα ξαναγίνουμε… Βραζιλία!»
Κάρλος Ντούνγκα λοιπόν… Πάλι, γιατί ήταν προπονητής (2006-2010), με δύο κατακτήσεις πρώτης θέσης (Κόπα Αμέρικα 2007, Συνομοσπονδιών 2009), αν και έφυγε άρον άρον μετά την ήττα (2-1) από την Ολλανδία στον προημιτελικό του προηγούμενου Παγκόσμιου Κυπέλλου στη Ν. Αφρική. Ως παίκτης της είχε γιορτάσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 στις ΗΠΑ και αυτό ήταν την Τρίτη το επιχείρημα στο στόμα του Σερέζο: «Τι κι αν τον είχαν διώξει τότε… Σε μια οικογένεια όπως η Εθνική μας, τα μέλη της μαλώνουν και τα ξαναβρίσκουν! Ετσι και ο Ντούνγκα που έχει αγάπη γι’ αυτό που κάνει… Μαζί του θα ξαναπαίξουμε ως μεγάλη Βραζιλία!» τόνισε ο Τονίνιο Σερέζο, μέλος μιας άλλης βραζιλιάνικης χορωδίας, της ξεχωριστής «σελεσάο» του 1982 στα γήπεδα της Ισπανίας, με συμμετοχή και στην προηγούμενη διοργάνωση (1978 στην Αργεντινή).
