Ουρσινα Λάρντι, η Μαρία Μπράουν του Τόμας Οστερμάϊερ
Ο Τόμας Οστερμάιερ είναι από τους λίγους, αναμφισβήτους, σταρ της Αβινιόν, κάθε του συμμετοχή και γεγονός. Ετσι, ήταν φυσικό και ο νέος διεθυντής του φεστιβάλ, ο Ολιβιέ Πι, να θελήσει να έχει στην πρώτη του σεζόν και δική του παράσταση. Εστω και μια παλιότερη, του 2007, που η «Σαουμπίνε» ξαναβάζει στο ρεπερτόριό της και στις διεθνείς της περιοδείες. Μακάρι να τη δούμε κι εμείς του χρόνου στο Φεστιβάλ Αθηνών.
Πρόκειται για μια μεταφορά στη σκηνή της περίφημης ταινίας του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν» (1978). Εδωσε χθες στην Αβινιόν την τελευταία της παράσταση, κερδίζοντας εξαιρετικές κριτικές. Κυρίως για την «εξυπνη απλότητα», με την οποία διαχειρίστηκε ο Οστερμάιερ μια ταινία-ποταμό για τη ζωή μιας γυναίκας στη μεταπολεμική Γερμανία, που ξεκινά στο βομβαρδισμένο από τους συμμάχους Βερολίνο του 1943 και τελειώνει το 1954, γεμάτη μεγάλους έρωτες, συμβιβασμούς, προδοσίες, πλούτη, θάνατο και φυλακές. Επιπλέον, μια ταινια-σταθμό για τον νέο γερμανικό κινηματογράφο και με πρωταγωνίστρια τη Χάνα Σιγκούλα σε μια ερμηνεία που δύσκολα μπορείς να ξεπεράσεις.
Κι εδώ ακριβώς, σύμφωνα με όλες τις κριτικές, απέδειξε ο διευθυντής της Σαουμπίνε το ταλέντο και την ευφυΐα του. Ούτε ο ίδιος ούτε η πρωταγωνίστριά του, Ουρσίνα Λάρντι, επιδίωξαν τη σύγκριση με Φασμπίντερ και Σιγκούλα. Ο Οστερμάιερ κατ’ αρχάς διάλεξε την πιο απλή και σεμνή θεατρική φόρμα. Ο δικός του «Γάμος της Μαρίας Μπράουν» βγήκε, όπως γράφει η «Libération», «από το εργαστήρι του ηθοποιού και το πρωτότυπο σενάριο», αφού ο σκηνοθέτης, γεννημένος το 1968, δεν είχε καν δει, όπως έχει δηλώσει, την ταινία του Φασμπίντερ μέχρι να πάρει την απόφαση να ασχοληθεί μαζί της.
«Προσπάθησα να ξαναδημιουργήσω πάνω στη σκηνή ενός θεάτρου τον γρήγορο ρυθμό του κινηματογραφικού μοντάζ», εξηγεί ο ίδιος. Και έτσι, η ταχύτητα «έγινε το πλεονέκτημα μιας παράστασης που δεν στηριζόταν παρά στα στοιχειώδη: πέντε ηθοποιοί, λίγα έπιπλα, κάποια βίντεο και ραδιοφωνικά ντοκουμέντα με τον Χίτλερ αλλά και… ποδόσφαιρο». Αυτά χρειάστηκε μόνο ο Οστερμάιερ για να διασχίσει την ιστορία της Μαρίας Μπράουν, από το ηττημένο Βερόλινο μέχρι τη μέρα της αυτοκτονίας της, το 1954, την ώρα που η Εθνική Γερμανίας νικά την Εθνική Ουγγαρίας 3-2 στον τελικό του Μουντιάλ.
Λίγες πολυθρόνες και τραπέζια κατάφεραν να γίνουν αίθουσες δημαρχείου, πολυτελή νάιτ κλαμπ, τρένα και εργοστάσια. Μια περούκα, ένα απλό αξεσουάρ έφταναν στους τέσσερις ηθοποιούς για να περνάνε κάτω από τα μάτια των θεατών από τον έναν ρόλο στον άλλο. Μόνο η Ουρσίνα Λάρντι παρέμενε πάντα η Μαρία Μπράουν. «Δεν διαθέτει τη λαμπερή ομορφιά της Χάνα Σιγκούλα», γράφει η «Libération», «αλλά κρατάει στα χέρια της όλα τα κλειδιά της αμφιλεγόμενης προσωπικότητας της Μαρίας (ενέργεια, θέληση, φιλοδοξία, αδιαφορία, πόνο). Δεν θέλει να καταθέσει μια μεγαλειώδη σύνθεση ρόλου, ξέρει ότι η παράσταση είναι ένα σχεδίασμα, ένα μικρό μάθημα δεξιοτεχνίας στην απλότητα».
*INFO: Η παράσταση θα παιχτεί στο «Théâtre de La Ville» του Παρισιού 25-28 Ιουνίου και 30 Ιουνίου-3 Ιουλίου του 2015. Μια σταλιά δρόμος από την Πειραιώς 260.
Επιμ. Β. Γεωργακοπούλου
