Δεν είναι το ποδόσφαιρο, ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος, οι σαμπάνιες που ανοίγουν στην «υγειά του Λούκου», το για γέλια και για κλάματα τραπέζι γάμου σε σκυλάδικο β΄ κατηγορίας με καλεσμένο τον Χάρο αυτοπροσώπως. Ούτε καν η μάνα που ερμηνεύει ο Νίκος Καραθάνος με φούστα – μπλούζα, θυμίζοντας ελαφρά Μήτση από Λάκη Λαζόπουλο. Είναι που ο ποιητής, ο καημένος ο Λόρκα, είναι απών κι αυτό δεν θα μας πείραζε καθόλου αν η Λένα Κιτσοπούλου υπέγραφε μια διασκευή του έργου ή ένα κείμενο «με αφορμή τον “Ματωμένο γάμο” του Λόρκα».

Αλλά ούτε τελούμε φιλολογικώς πενθούντες για ό,τι έπαθε ο Ισπανός συγγραφέας. Τέτοια πράγματα συμβαίνουν συνεχώς στο θέατρο. Είναι που η παράσταση της Κιτσοπούλου δεν κομίζει τίποτα επαναστατικό στη σκηνή. Η μπάλα έμεινε στο γήπεδο, θλιβερά ακίνητη. Κι ας εικονογραφούσε με μανία ώς το τέλος έναν υπονομευμένο «Ματωμένο γάμο», α λα ελληνικά…

«Το προσκλητήριο μου έπεσε απ’ τα χέρια/ Οχι δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν/ εσύ που μου ‘ταζες τον ουρανό, τ’ αστέρια/ τώρα στο γάμο σου με θες να ‘μαι παρών». Το παραπάνω λαϊκό άσμα ακούγεται για να δηλώσει τον νταλκά, την απερίγραπτη ψυχική κατάσταση του Λεονάρντο πριν κάνει τον γάμο μαντάρα, αρπάξει τη νύφη και το σκάσει στα δάση, στα άγρια βουνά. Και πριν από αυτό η μάνα προετοιμάζει τον γιο της για τη νύχτα γάμου. Εκείνος ολόγυμνος, ξαπλωμένος στο τραπέζι. Αυτή μαζεύει τη φούστα ψηλά και ανεβαίνει επάνω του κουνώντας ρυθμικά τη λεκάνη της. Ο γιος, αργότερα, θα βυζάξει με βουλιμία από το ξέσκεπο στήθος του Νίκου Καραθάνου. Κι αν το σχόλιο σκοπεύει να δηλώσει το οιδιπόδειο στη σχέση μάνας – γιου, κανείς δεν ανακαλύπτει την πυρίτιδα με τη συγκεκριμένη σκηνή. Είναι εκ του περισσού και ποσώς σοκαριστήκαμε…

Η Λένα Κιτσοπούλου ήρθε πριν από χρόνια σαρωτική, εκτοξεύοντας ρουκέτες στον μικροαστισμό και τον συντηρητισμό του θεατρόφιλου κοινού. Ηρθε να ξεσκεπάσει, να αποδομήσει, να βγάλει τη γλώσσα. Διεισδυτική στον εντοπισμό της εθνικής μας παθογένειας, θαρραλέα έως υβριστική στον λόγο και τον τρόπο της, έφερε κάτι πραγματικά καινούργιο στο θέατρο, απέκτησε οπαδούς και φίλους. Και υπήρξε ανεκτική στην κριτική που δημιουργούσε η πρόκλησή της όταν πείραζε έργα, παραμύθια, την Ιστορία μας. Πάντα καλοδεχούμενη από τον Γιώργο Λούκο στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Μήπως, όμως, ήρθε η ώρα να το πάρει ξανά απ’ την αρχή; Το ίδιο θα τη συμβούλευε και ο συνάδελφός της, ο Λόρκα… Αν τον εκτιμά. Που μάλλον τον εκτιμά, για να επιλέξει τον «Ματωμένο γάμο» του.

Εφη Μαρίνου