Του Γιώργου Σταματόπουλου
Δάκρυα χαράς και συγκίνησης κύλησαν από τα μάτια όσων άκουσαν τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών να μιλάνε για τον δίκαιο αγώνα τους, αλλά, κυρίως, για τις εμπειρίες τους. Αλλοι τα σκούπισαν κι άλλοι τα άφησαν να ρέουν… Οι πλαγιές του Πάρνωνα δάκρυσαν κι αυτές. Λόγος καθαρός, γνήσιος, ο πιο πολιτικός λόγος που έχω ακούσει την τελευταία πενταετία, τουλάχιστον. Οι δύο απολυμένες κυρίες δεν είχαν στόμφο, ούτε συνθηματολόγησαν, ούτε εκμεταλλεύτηκαν τη συμβολικότητα του αγώνα τους. Και αυτό, διότι γνωρίζουν, μάλλον έμαθαν ότι είναι μόνες τους απέναντι στην κρατική εξουσία και τη βία της, μόνες τους απέναντι στις ειδικές κατασταλτικές δυνάμεις, χωρίς κομματικές ομπρέλες, χωρίς ενιαία, τάχα, ριζοσπαστική Αριστερά στη σκέπη τους.
Η γνώση τους αυτή τις οδήγησε σε μια από τις μεγαλύτερες επαναστατικές πράξεις του εργαζόμενου αλλά και του ανθρώπου: στο ξερίζωμα του φόβου και στην εξορία του. Η εκδίωξη του φόβου από το ανθρώπινο μυαλό είναι, όντως, μεγίστη αντιεξουσιαστική επιτυχία, μια και όλοι γνωρίζουμε ότι ο φόβος είναι το δεκανίκι της εξουσίας, εδώ και τουλάχιστον τρεις χιλιάδες χρόνια. Οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, οι 595 αυτές φωτοβολίδες του ακηδεμόνευτου αγώνα, μάς δείχνουν τον δρόμο. Μπορεί τα κρατικά όργανα να πατήσουν στα πτώματά τους για να διακηρύξουν τη λαμπρή νίκη που κατήγαγε ο κρατικός μηχανισμός εναντίον τους.
Ναι, αλλά μόνο έτσι θα επιβληθούν στις 595 αντιστεκόμενες κυρίες, πατώντας στα υγιή κορμιά τους. Και ποιος θα «χειροκροτήσει» μια τέτοια περιφανή νίκη; Μα, η μικρότητα των πολιτικών, οι εφοπλιστές, η άρχουσα τάξη, η ξεπουλημένη δημοσιογραφία, οι αργυρώνητοι διανοούμενοι, όσοι τέλος πάντων σιτίζονται και ψωμίζονται από τον φιλελεύθερο αυταρχικό κρατικό μηχανισμό.
Τι άλλο είπαν οι κυρίες στις εργασίες του τριήμερου ορεινού φεστιβάλ που διεξάγεται, για δεύτερη χρονιά, στο όμορφο χωριό Βασσαράς στην κορυφή του ελατόφυτου Πάρνωνα; Ρώτησε ο γιος της 45χρονης απολυμένης τη μαμά του τι θα κάνει εάν και εφ’ όσον πάρει πίσω τη δουλειά της. Σύμφωνα με την αφήγησή της, η ίδια έμεινε αμήχανη. Εως τα 45 της δεν είχε προβληματιστεί για τίποτε· δουλειά – σπίτι και τούμπαλιν και μια χαρά ο θεός τα ‘χει διευθετήσει. «Ντράπηκα πολύ -αφηγείται- που δεν είχα τι να απαντήσω στον γιο μου. Μετά την εμπειρία μου στον πολύμηνο αγώνα κατά της αδικίας και αφού μηνύθηκα από όργανο της τάξης ότι του επιτέθηκα και του προκάλεσα κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, ένα βρήκα να του πω. Οτι όσο ακόμη κι ένας άνθρωπος βγαίνει στον δρόμο να διεκδικήσει το δίκιο του, εγώ θα είμαι εκεί, δίπλα του».
Σιγή. Δάκρυα από πολλούς στο ακροατήριο. Συγκίνηση. Ανατριχίλα. Τι να πεις μετά απ’ αυτό; Χλιαρά στην αρχή, παρατεταμένα στη συνέχεια χειροκροτήματα.
Να ‘ναι καλά οι γυναίκες της χώρας που παράγουν πολιτική με το σώμα τους και το σθένος τους. Που δίνουν ένα απτό παράδειγμα αντίστασης. Που δεν ακολουθούν την πεπατημένη. Που λένε ή όλα ή τίποτε. Ανορθολογικά, πώς; Τι λέτε καλέ. Ας βγουν με σθένος οι ορθολογιστές και οι πολιτικώς ορθοί και οι επαναστάτες της Αριστεράς να πουν τον δικό τους πολιτικό λόγο. Ας μη βγουν. Θα γίνουν ρεζίλι μπροστά στις κυρίες του καθαρισμού.
