Της Πέπης Ρηγοπούλου

Οι άνθρωποι που είναι ακόμα χορτάτοι και βλέπουν μπροστά τους μια προοπτική, έστω και ελάχιστη -θα έχω και αύριο να πάρω το ψωμί μου, θα μπορέσω να πληρώσω σε δόσεις ένα μέρος της οφειλής μου στην εφορία, κάτι θα κάνω με το κόκκινο δάνειο, ένας φίλος θα μου δανείσει και δεν θα πέσω στα κοινωνικά νύχια του κ. Χαρδούβελη, που σκέφτεται να επιδοτήσει το ενοίκιο που θα πληρώνω στην τράπεζα που μου έχει πάρει το σπίτι και πού ξέρεις, μπορεί πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικό μου να 'ναι-, οι άνθρωποι αυτοί αντέχουν ακόμα. Κρατούν το κεφάλι ψηλά, βγαίνουν για ένα σουβλάκι ή μια μπίρα από βαρέλη στις πλατείες, μιλούν για τα βάσανα των άλλων, έχουν ένα περιθώριο να το κάνουν αυτό.

ΔΙΩΓΜΟΣ, ΑΝΝΑ ΚΙΝΔΥΝΗ

Ομως δίπλα σε αυτούς υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί που συνωστίζονται στα προγράμματα για ανέργους, αυτά που επιδοτούνται από εκείνους οι οποίοι έχουν σπείρει την ανεργία παντού, που αγωνίζονται να επιβιώσουν με μερικά ωρομίσθια και κάτι λίγες μεταφράσεις, με επινοήσεις ως προς το ζην, προσπαθώντας να μη νιώθουν στα αζήτητα, σε αυτόν τον κρανίου τόπο, όπου μαζεύονται οι αδικημένοι της Γης. Οσο πιο πολλά τα προσόντα, τόσο πιο δύσκολη η πρόσβαση στο στοιχειώδες, σε αυτό που θα έπρεπε να είναι ένα αυτονόητο δικαίωμα ύπαρξης και ζωής.

Περνάμε από τις γενικές σκέψεις στο αδιανόητο -ένα ακόμη- συμβάν που τις γέννησε. Φίλη, άπορη ηθοποιός, που είχε ενταχθεί επί εξάμηνο σε σχετικό πρόγραμμα, περίμενε το γλίσχρο ποσό που εξασφάλιζε η συμμετοχή στο πρόγραμμα, για να βγάλει το καλοκαίρι και να ξεπληρώσει κάποια από τα δανεικά που χρωστούσε. Φρούδες ελπίδες. Η εφορία ανακάλυψε ότι πριν από δέκα και χρόνια η εν λόγω άπορη φίλη δεν είχε κάνει αποποίηση κληρονομιάς για να μην πληρώσει στην ουσία κάποια χρέη που άφησε πεθαίνοντας ο πατέρας της. Και αυτομάτως αποφάσισε να κάνει κατακράτηση των οφειλόμενων από το ποσό που παρείχε το πρόγραμμα ανεργίας. Μεταχείριση που, όπως αποκάλυψε μια στοιχειώδης διασταύρωση, δεν ήταν μεμονωμένο κρούσμα αλλά ο απάνθρωπος κανόνας.

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να σκεφτώ πόσο μικρόνους και μικρόψυχος θα πρέπει να ήταν ο εφοριακός που τιμώρησε την άνεργη και άπορη φίλη με τη λεηλασία του υστερήματός της στη χώρα όπου το εφοπλιστικό κεφάλαιο μένει αφορολόγητο και οι λίστες Λαγκάρντ οδεύουν απροβλημάτιστα προς το αρχείο. Αλλά τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Ο μηχανισμός της εφορίας υπακούει σε οδηγίες που έχουν διατυπωθεί και επιβληθεί άνωθεν. Και οι ευθύνες γι' αυτή την εξωπραγματική απανθρωπία βαρύνουν όχι τόσο κάποια πρόσωπα στις χαμηλότερες βαθμίδες της ιεραρχίας όσο την ηγεσία του τόπου που μας κοροϊδεύει με τις ιστορίες για «σαξές στόρι», αλλά ακολουθεί με εφιαλτική συνέπεια μια πολιτική οικονομικής, ηθικής και πολιτικής εξόντωσης αυτών τους οποίους θεωρεί αναλώσιμους. Και από τους οποίους αρπάζει ανελέητα τη ζωή. Ως πότε θα το επιτρέπουμε;