Η Τζίλιαν Αντερσον (Μπλανς Ντιμπουά) και ο Μπεν Φόστερ (Στάνλεϊ) φωτ. TRISTRAM KENTON
Tην Μπλανς Ντιμπουά την έχουν παίξει οι καλύτερες. Πρώτη διδάξασα το 1947 στο Μπρόντγουεϊ, σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν, η Τζέσικα Τάντι με Κοβάλσκι τον Μάρλον Μπράντο. Ακολούθησε η Βίβιαν Λι (1949) σε λονδρέζικη παράσταση του συζύγου της Λόρενς Ολίβιε, αλλά και στην ταινία του Καζάν το 1951 με τον Μάρλον Μπράντο. Το 1988 ήρθε η σειρά της Μπλάιθ Ντάνερ (μαμάς της Γκουίνεθ Πάλτροου) σε σκηνή της Νέας Υόρκης και μετά ξανάπιασαν δουλειά οι σταρ: η Τζέσικα Λανγκ το 1996 στο Royal Haymarket του Λονδίνου, η Γκλεν Κλόουζ το 2002 στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου, η Νατάσα Ρίτσαρντσον το 2005 στη Ν. Υόρκη με τον Τζον Σι Ράιλι στον ρόλο του Κοβάλσκι, και, πιο πρόσφατα, η Ρέιτσελ Βάις (2009) στο Donmar του Λονδίνου, που βραβεύτηκε κιόλας για την ερμηνεία της, αλλά και η Κέιτ Μπλάνσετ (2001) στο Sydney Theatre Company και σε παγκόσμια περιοδεία.
Μετά τα παραπάνω ποιος θα το περίμενε πως θεατρικό γεγονός του καλοκαιριού στο Λονδίνο θα είναι η παράσταση του Μπένεντικτ Αντριους στο Young Vic με το «Λεωφορείον ο Πόθος» του Τενεσί Ουίλιαμς μόνο και μόνο γιατί την Μπλανς ερμηνεύει η Τζίλιαν Αντερσον; Η πράκτορας Σκάλι των X-Files. Φανταζόμαστε ότι το κοινό δεν τρέχει απλώς από περιέργεια, κάνοντας την παράσταση την πιο επιτυχημένη εμπορικά των τελευταίων χρόνων στο Young Vic. Ρίχνει και μια ματιά στις κριτικές. Και είναι εξαιρετικές.
Τέσσερα στα πέντε αστεράκια βάζει ο Μάικλ Μπίλινγκτον στην «Guardian». «Η Αντερσον συλλαμβάνει τόσο τις αιθέριες αξιώσεις τής Μπλανς για μεγαλεία όσο και την ερημιά της», γράφει. «Η Μπλανς της είναι μια βαθιά αισθαντική αλλά και γήινη συγχρόνως γυναίκα, που η φυσική της τάση είναι να χαϊδέψει τα τριχωτά μπράτσα του Στάνλεϊ ή να ξεντυθεί προκλητικά μπροστά από μια αραχνοΰφαντη κουρτίνα». Το ίδιο θερμές είναι οι κριτικές όλων των εφημερίδων (πέντε στα πέντε αστεράκια η «Telegraph»).
Η Τζίλιαν Αντερσον δήλωσε στο «Time Out» ότι η ιδέα της παράστασης της ανήκει, είναι και πολύ φίλη με τη Βανέσα Κίρμπι, που παίζει την αδελφή της Μπλανς, τη Στέλλα. Στάνλεϊ ο Μπεν Φόστερ. «Σαν να ήξεραν όλα τα κύτταρα του κορμιού μου ότι κάποια στιγμή της ζωής μου ήταν ανάγκη να παίξω αυτόν τον ρόλο. Και αν δεν τα κατάφερνα, θα ένιωθα ότι έχω αποτύχει».
Οσο για τη σκηνοθεσία του Αυστραλού Μπένεντικτ Αντριους, από τα ανερχόμενα ονόματα στην Ευρώπη, με συνεργασίες ακόμα και στη Σαουμπίνε, αυτή μετέφερε τη Νέα Ορλεάνη του Τενεσί Ουίλιαμς εντελώς στο σήμερα, σε ένα μοντέρνο, κατάλευκο και άψογο σπίτι. Ο σκελετός του συνεχώς μετακινείται ώστε ο θεατής να βλέπει κάθε στιγμή τις αντιδράσεις όλων των προσώπων (τον Στάνλεϊ να παίζει χαρτιά με τους φίλους του, την Μπλανς να κουβεντιάζει με τον Μιτς, τη Στέλλα να πλένει τα δόντια της). Ο Μπίλινγκτον πετάει, πάντως, το καρφί του: «Πώς γίνεται σε ένα τέτοιο σπίτι οι άνθρωποι να μιλάνε για την ορχήστρα του Ξαβιέ Κούγκατ και η Μπλανς να λέει “μόνο ο κ. Εντγκαρ Αλαν Πόε θα το δικαίωνε”;».
*Info: Διάρκεια ώς 19 Σεπτεμβρίου. Θα μεταδοθεί στις 16 Σεπτεμβρίου από το National Theatre Live, μακάρι και στο Μέγαρο.
Επιμ.: Β. Γεωργ.
