Για τα ζώα
Ο Κ. Λιάπης είναι μεγάλος μάγκας!!! Ταβερνιάρης, από τη Ν. Στύρα Ευβοίας. Σκότωσε ένα σκυλάκι που του ζητιάνευε κόκαλα, από αυτά που είχαν αφήσει οι πελάτες στα τραπέζια. Με αυτό που έκανε έδειξε τα αιμοβόρα συναισθήματά του. Εδειξε τον ανδρισμό του… την κουλτούρα του… Ανθρωποι σαν τον Λιάπη, που δεν αγαπούν τα ζώα, το ίδιο δεν αγαπούν και τους ανθρώπους αλλά και τη φύση. Με το να σκοτώσεις ένα ζώο, το οποίο ζητάει την αγάπη σου και εξαρτάται από εσένα, δείχνεις ψυχική ανωμαλία. Δυστυχώς σήμερα είναι και άλλοι που βρίσκονται σ’ αυτή την κατάσταση. Ετσι δυστυχώς μας φτιάχνει η κουλτούρα του τσιμέντου και της λαμαρίνας… Οταν μία ημέρα μείνουμε σ’ αυτόν τον πλανήτη Γη μόνοι μας, και αυτό κάποτε θα γίνει, αφού κάθε χρόνο χιλιάδες «είδη» χάνονται από το χέρι του ανθρώπου, τότε θα καταλάβουμε πόσο δυστυχείς είμαστε… Τα ζώα τα σκοτώνουμε, τα πουλιά τα διώχνουμε, τη φύση την καίμε και την καταστρέφουμε, τι μας μένει; Το τσιμέντο των μεγαθηρίων και η άσφαλτος για τις λαμαρίνες… Κάποτε θα είναι πλέον αργά, όταν θα έχουμε φτιάξει μία φύση όπως αυτή του πλανήτη Αρη… Τον Κώστα Λιάπη τον ενοχλούσε το σκυλάκι που ζητιάνευε, και με τον τρόπο του τού έδωσε με ένα καρεκλοπόδαρο να καταλάβει… χτυπώντας το στο «δόξα πατρί», στο κεφάλι… Μπράβο του!!! Με αυτό δεν δυσφήμησε μόνο το κατάστημά του. Αλλά και όλη την περιοχή της Ν. Στύρας. Εχω την εντύπωση ότι εκτός της τιμωρίας για τη δολοφονία ενός ζώου, θα πρέπει να του αφαιρεθεί και η άδεια λειτουργίας της ταβέρνας.
Σπύρος Γκάρος, Ξυλόκαστρο
…………………………………………………….
Ταξιδεύοντας
Επιτρέψτε μου να κάνω μερικούς συνειρμούς πάνω σ΄ ένα βιβλίο που παρουσιάστηκε από τις στήλες σας. «Το ταξίδι στην Ελλάδα» του Δημήτρη Νόλλα.
Ως παλιό, συνεπή και επίμονο αναγνώστη, με είχε προβληματίσει το «μαύρο» (νουάρ) και όχι μόνο στην τέχνη του λόγου. Σε μένα το έναυσμα το είχε δώσει ο Εντγκαρ Αλαν Πόε και αργότερα ο παράξενος -για τότε- Αλμπέρ Καμί. Προσωπικά για μένα ήταν μια μορφή ρεαλισμού.
Οταν παράλληλα το θέμα του νουάρ προβλήθηκε από την έβδομη τέχνη, έγινε ένας διάλογος που κατέληξε ότι κάτω από ιδιόμορφες συνθήκες μιας εποχής, αλλά και με δεδομένο το αμετάβλητο ή πεισματώδη του χαρακτήρα των ηρώων, η κατάληξή τους γίνεται το πεπρωμένο τους. Το τέλος τους είναι μοιραίο.
Επειδή ως άτομο δεν με ελκύουν οι μονομέρειες είχα υποβαθμίσει στη συνείδηση μου αυτή τη λογοτεχνική έκφραση. Ωσπου ήρθε «Το ταξίδι στην Ελλάδα». Είναι το αριστούργημα του είδους και η εντρύφηση σ΄ αυτό, ο απόλυτος συναισθηματικός εγκλωβισμός.
Εάν φέρουμε νοητά μπροστά μας ένα χάρτη των Βαλκανίων με κέντρο την Ελλάδα και τη Μικρά Ασία, τότε η κίνηση του ήρωα μαζί με την καταγωγή των υπολοίπων, σχηματίζει έναν Σταυρό, που ρίχνει τη σκιά του σαν μοιραίο θλιβερό τέλος.
Ο ήρωας είναι μισός σε όλα, μισός φοιτητής, μισός αριστερός, μισός ποιητής, αναποφάσιστος πεσιμιστής, στις αρχές των είκοσι χρόνων, στις αρχές του ΄60 στο Μόναχο. Αναλαμβάνει να συνοδέψει –ταξίδι με τρένο– μια γυναίκα πενηντάρα στη Θεσσαλονίκη, της οποίας αναφέρεται όλο το τραγικό ιστορικό.
Στη Θεσσαλονίκη η γυναίκα χάνεται! Την ψάχνει απεγνωσμένα. Βρίσκει την αδελφή της. Θα κινηθούν στην Ανατολική Μακεδονία να τη βρουν. Σ΄ έναν παλιό αντάρτη.
Καθ΄ όλη την αφήγηση διαχέονται σε αργό και σταθερό βαθμό οι ιστορικές συνθήκες της περιόδου. Τέλος παγκόσμιου πολέμου, διαιρεμένη Ευρώπη, ψυχρός πόλεμος, εμφύλιος στην Ελλάδα, ταγματασφαλίτες, προβοκάτορες, συμβιβασμένοι αριστεροί. Το παιδομάζωμα στέλνει Ελληνες στα ανατολικά, ο Καραμανλής στέλνει Ελληνες στα δυτικά. Ολο αυτό το ιστορικό πλαίσιο χύνει το δηλητήριό του αργά σε κάθε σελίδα. Οι ήρωες κολυμπάνε μέσα σ΄ αυτό ο καθένας, με το δικό του παρελθόν σε μακρόσυρτες και σχοινοτενείς αφηγήσεις. Το πολιτικό πλαίσιο είναι κάδρο σ΄ αυτή την αφήγηση δεν σ΄ αφήνει να το ξεχάσεις. Το απεχθές πρόσωπο πολιτικών εξουσιών, που ενορατικά ο αφηγητής προδιαγράφει ως άκρως δυσοίωνο για τα επόμενα πενήντα χρόνια… «ο γενάρχης της παπανδρεϊκής πατριάς, αρχηγέτης ενός καρκινώματος….».
Οι ήρωες φαίνονται ανίσχυροι να αντιδράσουν και προσαρμόζονται στις καταθλιπτικές συνθήκες. Παρ΄όλο που στο τέλος γίνεται λόγος για ηθική και αισθητική αλλά και υιοθέτηση του ισχυρισμού ότι ο δρόμος προς την ξενιτιά σφυρηλατεί τους δεσμούς με την πατρίδα.
Ο λόγος της αφήγησης είναι πυκνός. Οπου υπάρχουν διάλογοι, ξεχωρίζουν με εισαγωγικά. Ονειρα ή διαλογισμοί εμφανίζονται με πλάγια γραφή. Στο εξώφυλλο του βιβλίου ο τίτλος «Το ταξίδι στην Ελλάδα», η λέξη «ταξίδι» αποκτά διττή ανάγνωση. Εικόνα του εξωφύλλου δύο παλιά παπούτσια γεμάτα χώμα. Η υπαρξιακή ματαιότητα σε φωτογραφία.
Χάρης Λεβιδιώτης, Γλυφάδα
……………………………………………………………………..
Ελλάδα
Το άλικο ηλιόγερμά σου / οι δαντελωτές ακρογιαλιές / οι χρυσαφένιες θάλασσες / τα παραδεισένια νησιά σου / η ασημένια πανσέληνος / το φως της πατρίδας / δεν μοιράζονται ίσα στον λαό σου / η λάμψη του ηλιόφωτος / θα φωτίσει κάποτε όλους τους Ελληνες;
Ιωάννα Λαζάρου, Ανω Γλυφάδα
