Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού
Ξεπέρασαν τους χίλιους τριακόσιους οι νεκροί Παλαιστίνιοι στη Λωρίδα της Γάζας. Ο Νετανιάχου χαρακτηρίζει τη Χαμάς «τρομοκράτες» και συνεχίζει τους βομβαρδισμούς. «Πρέπει να αναλάβουμε δράση», λέει η διεθνής κοινότητα σήμερα, όπως έλεγε και την περασμένη εβδομάδα, συνεχίζοντας όμως την πολιτική των ίσων αποστάσεων. Η εκκωφαντική σιωπή της Ευρώπης, από την άλλη, αυξάνει τη θλίψη και την ντροπή των Ευρωπαίων πολιτών για την αταραξία με την οποία οι κυβερνήσεις τους παρακολουθούν τη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Για να πετύχουν τον σκοπό τους, οι Ισραηλινοί επιστρατεύουν αυτές τις μέρες άλλες 15.000 εφέδρους και υπόσχονται (απειλούν) ότι θα συνεχίσουν τις επιδρομές τους για «όσο χρειαστεί». Μήπως θεωρούν ότι θα «χρειαστεί» μέχρι να εξοντώσουν και τον τελευταίο Παλαιστίνιο;
Κρατήστε όμως ένα όνομα: Ούντι Σεγκάλ. Δεκαεννέα ετών, Ισραηλινός, βρίσκεται από τη Δευτέρα στη φυλακή, επειδή αρνήθηκε να καταταγεί. Λίγο πριν από τη φυλάκισή του, ανέβηκε στο Διαδίκτυο ένα βίντεο, όπου ο Ούντι, ένα παιδί με καθαρό βλέμμα, εξηγούσε τους λόγους της ανυποταξίας του. Ελεγε ότι θεωρεί απαράδεκτη την κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών και ότι, έτσι απλά, αν κανείς δεν παρουσιαστεί στον στρατό, θα σταλεί στην κυβέρνηση της χώρας του το μήνυμα ότι οι νέοι δεν θέλουν τον πόλεμο, αλλά υποστηρίζουν έμπρακτα με τη στάση τους την ειρηνική συμβίωση με τους Αραβες.
Το βλέμμα του Ούντι, τα λόγια του μού θύμισαν τον Μπεν, νεαρό σκηνοθέτη στα τέλη της δεκαετίας του ’80, που συμμετείχε μαζί με την έγκυο γυναίκα του σε ένα από τα πολλά εναλλακτικά φεστιβάλ εκείνης της εποχής. Ηταν μετά την πρώτη Ιντιφάντα και η στάση του Ισραήλ έκανε τον Μπεν να ντρέπεται. Ομως θα φροντίσουμε ο γιος μας να μεγαλώσει σ’ έναν τόπο όπου δεν θα υπάρχει πόλεμος, έλεγε, και το πρόσωπο της νεαρής γυναίκας του φωτιζόταν. Ο Μπεν μιλούσε για την ειρηνική συμβίωση σαν κάτι αναμενόμενο, σχεδόν δεδομένο, ζήτημα μιας γενιάς – της δικής του.
Ολοι οι υπόλοιποι, Ευρωπαίοι οι περισσότεροι, στην αρχή τον αντιμετωπίσαμε με δυσπιστία, αλλά ήταν τόση η θέρμη και ο ενθουσιασμός του, ώστε τελικά μας έπεισε: ο Μπεν θα ακολουθούσε το όνειρό του και θα πετύχαινε να γίνει η Παλαιστίνη ένας επίγειος παράδεισος για τους δύο λαούς της.
Την ώρα που χωριζόμασταν, ανταλλάξαμε μεταξύ μας χαρτονομίσματα, μικρής αντικειμενικής αλλά μεγάλης συμβολικής αξίας. Σεκέλ, φράγκα, δολάρια, λίρες, δραχμές. Ενα πρώτο βήμα για την κατάργηση όλων των συνόρων που θα ακολουθούσε. Τα πιστεύαμε τότε όλα αυτά, σαν να μην είχαμε διαβάσει ποτέ μας Ιστορία.
Πώς εκφράζει άραγε σήμερα την οδύνη του ο Μπεν για τους χιλιάδες ανήλικους Παλαιστινίους που δολοφονούνται από τα ισραηλινά στρατεύματα, για τα παιδιά που δεν θα μεγαλώσουν ποτέ, για τις οικογένειες που ξεκληρίστηκαν; Πώς εκφράζει την ντροπή του όταν μαθαίνει για τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα καταφύγια του ΟΗΕ που βομβαρδίζονται; Τι σκέφτεται όταν το κράτος του ενεργεί σαν εγκληματίας πολέμου, παραβιάζοντας την εκεχειρία που το ίδιο όρισε;
Ομως ο Μπεν με τα αποχρωματισμένα όνειρα ζει κάτω από τον ίδιο ουρανό με τον Ούντι Σεγκάλ και τα άλλα 130 αγόρια που συνυπέγραψαν την επιστολή που ζητούσε να τερματιστεί η κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών. Με τον Ούντι που πιστεύει ότι η κατοχή και ο πόλεμος δεν τραυματίζουν μόνο τους Παλαιστινίους αλλά και τους Ισραηλινούς. Με τον Ούντι που αναλαμβάνει δράση, πηγαίνει στη φυλακή, φοβάται, αλλά πιστεύει στον αγώνα του για έναν πιο δίκαιο κόσμο. Οπότε, σίγουρα, δεν έχουν χαθεί όλα και ίσως είναι ακόμα καιρός.
