Δύο βράδια με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο στον «Ιανό»
Ο ταλαντούχος και δημοφιλής συνθέτης δεν αναφέρεται, φυσικά, στην προσωπική ζωή του σιναφιού του. Θλίβεται που η εφιαλτική εποχή που ζούμε και η ανάγκη επιβίωσης τους αναγκάζουν να παίζουν όπου βρουν. «Δεν υπάρχει πια μουσική οικογένεια, αλλά ένα πολυπληθές όργιο», λέει
Της Μαρίνας Κουβέλη
«Summertime in Prague», «Λευκό μου γιασεμί», «Ενός λεπτού φιλί», «Το δάκρυ». Κι από δίπλα η «Μπέμπα» του Σουγιούλ, το «Θα ξανάρθεις» του Γιαννίδη, το «Εσύ 'σαι η αιτία που υποφέρω» του Χιώτη αλλά και το «Sway» του Ντιν Μάρτιν. Τζαζ και gypsy σουίνγκ ενορχηστρώσεις, κινηματογραφικές μουσικές, ανατολίτικοι ήχοι, υπέροχα λαϊκά τραγούδια από το παρελθόν, ένα κι ένα διαλεγμένα και διασκευασμένα από τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο παραδίδονται απόψε και αύριο στο κοινό που θα βρεθεί στον «Ιανό». Ο τραγουδοποιός θα έχει παρέα του τη νέα «Ορχήστρα του Δρόμου» αλλά και δύο ερμηνεύτριες:
Απόψε το βράδυ καλεσμένη είναι η Ελλη Πασπαλά. Με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο γνωρίζονται καλά. Τη συνδέουν μαζί του δισκογραφικές επιτυχίες και πολλές κοινές εμπειρίες στη σκηνή. Ανάμεσά τους υπέροχα τραγούδια, όπως το «Summertime in Prague», το «Λευκό μου γιασεμί», «Ενός λεπτού φιλί», «Το δάκρυ». Αύριο, στη θέση της Πασπαλά θα βρεθεί η Ρένα Μόρφη. Μια νέα τραγουδίστρια με εξαιρετική σκηνική παρουσία, που παλαιότερα γνωρίσαμε απ’ τη συνεργασία της τον Φοίβο Δεληβοριά και την πιο πρόσφατη με τους «Imam Baildi». Με τη γνώριμη ορμή και τόλμη, ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος μας μίλησε για το τραγούδι, την πολιτική, τον τρόπο που κανείς διαχειρίζεται σήμερα τον θυμό του:
-Για την «Ορχήστρα του Δρόμου»: «Δεν είναι μια ορχήστρα, είναι ιδέα. Ενας περιπλανώμενος θίασος, που παίζει για όποιον έχει κέφι να τον ακούσει. Αποτελείται από νέους μουσικούς: τον Κλέωνα Αντωνίου στην κιθάρα, τον Βασίλη Νιτσάκη στο κοντραμπάσο, τον Δημήτρη Στεργίου στα τύμπανα και τον Γιάννη Δίσκο στα πνευστά. Είναι ο θίασος για τον οποίο γράφω και παίζω. Τηρουμένων των αναλογιών είναι το Θέατρο Τέχνης μου. Δεν είναι πλέον εύκολο να ταιριάξεις και να συμπορευτείς με κάποιον διότι στην εφιαλτική εποχή που ζούμε οι μουσικοί για να επιβιώσουν με τα λιγοστά που αμείβονται αναγκάζονται να γίνουν απολύτως πολυγαμικοί. Δεν υπάρχει πια μουσική οικογένεια, υπάρχει ένα πολυπληθές όργιο».
-Πώς διαλέγει μουσικούς: «Τους βρίσκω όπως βρίσκει κανείς και τις ερωτικές του σχέσεις: αυθαίρετα. Νομίζω ότι τους διαλέγω, αλλά κατά βάθος όλα γίνονται τυχαία. Ακόμα πιο συχνά με διαλέγουν εκείνοι».
-Για την επιλογή του «Ιανού»: «Είναι ένα ωραίο στέκι, που μου ταιριάζει κι έχει ένα κοινό που νομίζω ότι αγαπά τη μουσική μου. Είναι ένας πολύπαθος χώρος, που κάηκε και βανδαλίστηκε επανειλημμένα, γιατί κάποιοι τον έβαλαν στο μάτι. Είναι αξιοπερίεργο, διότι το βιβλίο είναι η μόνη διέξοδος στη γενικότερη αφόρητη κατάσταση. Είναι το αντίδοτο στην τηλεόραση, διότι από τη βιβλιοθήκη -αν θέλεις- μπορείς να γλιτώσεις».
-Η λύση που προβάλλει: «Μία μόνο λύση υπάρχει: να φύγουμε από την Ευρώπη για να σωθούμε. Να ακολουθήσουμε τον δρόμο της Ισλανδίας. Να πτωχεύσουμε τις τράπεζες και να αποκτήσουμε δικό μας νόμισμα. Μπορώ να δεχτώ μέχρι την κοινή οικονομική ζώνη, ώστε να υπάρχει ελεύθερη διακίνηση στις αγορές. Κατά τα άλλα, η Ευρώπη είναι τελειωμένη ιστορία. Γιατί με τον δρόμο που διαλέγει ο Στούρνος, τι θα καταφέρουμε; Ακόμα κι αν επιτύχει το Μνημόνιο, θα βγούμε στις αγορές ξανά το 2014. Για να κάνουμε τι; Να ξαναδανειστούμε, να εκμαυλίσουμε ξανά τις συνειδήσεις και να ξαναμπούμε στα ναρκωτικά των ιδανικών. Εγώ για τη χώρα μου θέλω ό,τι και για το σπίτι μου: να μη χρωστάω. Βαρέθηκα πια να βλέπω να ξεπετάγονται συνεχώς στις γειτονιές μαγαζιά αγοράς χρυσού για να πηγαίνουν οι άνθρωποι να ακουμπούν τις βέρες τους. Είναι η απόλυτη κατάντια αυτό που ζούμε. Ο Ελύτης κάποτε είχε πει πολύ εύστοχα ότι «ζούμε μια δόλια, συστηματική τυραννία». Ολα θα γίνουν σε τρία στάδια: ψέματα, ανακωχή, αιφνιδιασμός. Η τωρινή φάση είναι αυτή της ανακωχής που θα μας οδηγήσει στην απόλυτη εξαθλίωση».
-Το τραγούδι τι θέση πρέπει να κρατά σε τέτοιες περιόδους; «Ο θυμός μου είναι δικός μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θέλω να τον μεταφέρω στο τραγούδι. Θεωρώ ότι το τραγούδι γελοιοποιείται όταν πάει να παίξει αυτόν τον ρόλο και να σχολιάσει την κοινωνία με αυτόν τον τρόπο. Η πολιτική είναι διχαστικό πράγμα. Η τέχνη, αντιθέτως, είναι αυτή που πρέπει να μας ενώνει. Ευφυές πολιτικό τραγούδι ήταν το «Θα ξανάρθεις», που τραγουδούσαν κάποτε οι βενιζελικοί στους βασιλικούς. Ο Τσιτσάνης, επίσης, ταίριαξε με εξαιρετικά εύστοχο τρόπο -ακόμα και στα τραγούδια που φαινομενικά μιλάνε για τα πιο απλά πράγματα- τον έρωτα με την πολιτική».
-Το αδιέξοδο της δισκογραφίας: «Ηχογραφώ για να έχω τις δημιουργίες μου και να σκεφτώ κάποια στιγμή τι θα τα κάνω. Η δισκογραφία πέθανε. Ο καλλιτέχνης πλέον έχει χάσει το μέσον του να εκφράζεται. Είναι ανοχύρωτος και αδύναμος. Από την άλλη, το δεκανίκι των εφημερίδων δεν λειτουργεί για όλους. Ο Τύπος δίνει πια χρήματα μόνο για δίσκους των σκύλων της πίστας και του εμπορικού χυλού».
IΝFO: «Iανός», Σταδίου 24, τηλ. 210 3217810. Στις 9.30 μ.μ. Είσοδος 10 ευρώ, ελάχιστη κατανάλωση 6 ευρώ.
