Του Γιώργου Σταματόπουλου
Εάν εξαιρέσει κανείς τους νέους που τους λένε αλήτες (πάντα έτσι έλεγαν τους λίγους αυτούς, διότι ακριβώς είναι ελεύθεροι και ανυπότακτοι· πάντα έτσι θα τους λένε), εάν λοιπόν εξαιρεθούν αυτοί οι αλήτες, οι υπόλοιποι συμπεριφέρονται σαν να μη συμβαίνει τίποτε στην ελληνική κοινωνία. Για την ακρίβεια, φαίνεται ότι δεν τους νοιάζει τίποτε. Ποιος π.χ. κυβερνάει τη χώρα τους, τι ρόλο παίζει η Δικαιοσύνη, εάν οι πολιτικοί που πλούτισαν παράνομα οδηγούνται στην περιβόητη αυτή ελληνική Δικαιοσύνη, εάν οι βίλες και τα κότερα και τα πανάκριβα αυτοκίνητά τους έχουν αποκτηθεί με τον ιδρώτα των γονιών τους· εάν, ακόμη, το αγαθό της τηλοψίας συντρέχει στον εκχυδαϊσμό της κοινωνίας και στη χειραγώγησή της, εάν η Παιδεία και η Υγεία είναι ανάπηρες, εάν οι εφοπλιστές και οι βιομήχανοι και οι μεγαλοεπιχειρηματίες ακόμη φοροδιαφεύγουν. Κι ένας σωρός άλλα.
Ας το αφήσουμε να αιωρείται ως ερώτημα το «δεν τους νοιάζει ή φαίνεται ότι δεν τους νοιάζει;». Πολλοί είναι αυτοί που δικαιολογούν τη στάση των νέων, στάση που οφείλεται στη θέρμη της νεότητας και στη θερμοκρασία της λιβιδούς τους. Για ποια κυβέρνηση να ενδιαφερθούν όταν το libido χτυπάει κόκκινο; Εξ ου η πολύτιμη αυθάδειά τους, η απολυτότητα του λόγου τους, η δυσφορία για ό,τι δεν έχει σχέση με την ηλικία τους (γονείς, δασκάλους, πολιτικούς). Μακριά από τα μεγάλα έργα της λογοτεχνίας και το σώμα της Ιστορίας ψηλαφούν το κορμί της χώρας και του μέλλοντος προσπαθώντας να κατανοήσουν τι ακριβώς συμβαίνει αυτή τη στιγμή.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά μάλλον έχω άδικο. Μπορεί να μη γνωρίζουν τι ακριβώς παίχτηκε στον ξεσηκωμό του ‘21 λ.χ., αλλά είναι βέβαιο ότι γνωρίζουν το σώμα τους (έως πρόσφατα, σχετικά, ήταν δύσκολη αυτή η γνώση…).
Η αδιαφορία που δείχνουν ίσως είναι η άμυνά τους απέναντι στη θλίψη των γονιών και στη λύπη της ατμόσφαιρας. Ζουν με τον τρόπο τους την αγλαΐα των σωμάτων τους, υμνούν τη νιότη και ας καίγεται ο κόσμος. Είναι μια βαθιά ανθρώπινη, βιολογική αντίδραση, παρούσα ακόμη και στα ανίερα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
…Το σούρουπο, όταν κοπάζουν οι αχτίδες του ήλιου, κάθομαι σ’ ένα καφέ δίπλα από τα γραφεία της εφημερίδας και πίνω μια μπίρα (φτηνή). Παρατηρώ ότι δεν έχουν πληροφορηθεί καν για τη γενιά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ότι δυσφορούν με τη γενιά του Πολυτεχνείου, θεωρώντας μάλιστα τη δεύτερη πρόξενο της ανισόρροπης κατάστασης που ζούμε σήμερα. Ετσι τους πληροφόρησαν το life style και οι αστέρες της TV, που θέλουν τους νέους απολιτικούς και υποχείρια της εξουσίας. Βέβαια είναι η δική μου, καχύποπτη, ματιά σε μια αστική, άμα τε και λαϊκή γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας. Δεν βλέπω εν τούτοις κάποια συγκατανευσιφαγία στο βάδισμά τους, στις κινήσεις τους, στο χαμόγελό τους, στον λόγο τους. Επικρατεί μεν ο πρόχειρος, λαϊκός λόγος, αλλά συνδυασμένος με τη φωτεινότητα των προσώπων μετουσιώνεται σε μουσικότητα, σε μουσική τελικά. Αρα, αντιστέκονται, λέω μέσα μου (και ο Θεός βοηθός…).
Τέλος πάντων· και μόνο που τους βλέπεις να περπατάνε ανέμελα ή και διστακτικά αυτομάτως δοξάζεται η ζωή. Είναι ζωντανοί, είναι υγιείς, είναι εδώ, διότι στην Παλαιστίνη π.χ. δεν είναι έτσι η κατάσταση με τους νέους. Δεν υπάρχει νεότητα εκεί, παρά μόνο στα συντρίμμια, στα σκουπίδια του καπιταλισμού. Εχω μια κρυφή ελπίδα ότι και στην κόλαση της Παλαιστίνης οι νέοι βρίσκουν τον τρόπο να παραμένουν νέοι, να δείχνουν τη νιότη (τους).
