Συγκρίσεις
Ο στρατηγός Οδυσσέας Γκραντ υπήρξε ο αρχιστράτηγος των Βορείων και ο νικητής του αιματηρού Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου (1861-1865). Εξελέγη δύο φορές πρόεδρος των ΗΠΑ (1868-1876) και υπήρξε επίσης ένθερμος φιλέλλην και επισκεφθείς το μικρό ελληνικό βασίλειο, τον Φεβρουάριο του 1878. Αμέσως μετά το πέρας του Εμφυλίου πολέμου ανακηρύσσεται εθνικός ήρωας των ΗΠΑ. Ξεφυλλίζοντας λοιπόν στην Παπαχαραλάμπειο Βιβλιοθήκη της Ναυπάκτου την αθηναϊκή εφημερίδα «Αλήθεια» της 7/5/1866, βρήκα να έχει υποπέσει σε μια πταισματική παράβαση.
Ετσι κατά την «είδηση»: «ο γνωστός στρατηγός Γκραντ ετέθη εσχάτως υπό κράτησιν εν Ουάσιγκτον ως διευθύνας την αμαξάν του εν ταις οδοίς της πόλεως μεθ’ υπερμέτρου ταχύτητος. Ιδών εαυτόν κρατηθέντα εζήτησε να πληρώσει το αντίποινον όπως απαλλαχθή της κρατήσεως, αλλ’ ο αστυνομικός υπάλληλος ειπών ότι δεν είναι επιτετραμμένος να δέχηται αυτός τα πρόστιμα της παραβάσεως των νόμων, επέμενεν όπως ο στρατηγός εμφανισθή ενώπιον των αρμοδίων αρχών. Ο στρατηγός εδέησεν όπως υπακούση και ακολουθήσας τον κλητήρα εις τον πλησιέστερον αστυνομικόν σταθμόν επλήρωσε τον φόρον του εις τον γενικόν νόμον».
Κατά την δεκαετία εξ άλλου του 1980 ενθυμούμαι ένα παρόμοιο περιστατικό· εν ενεργεία Ελληνας υπουργός διαπράττει μια τροχαία παράβαση. Ο τροχονόμος που εβεβαίωσε την παράβαση, ραπίζεται δημοσίως από τον υπουργό και, αν ενθυμούμαι καλώς, μετατίθεται δυσμενώς.
Αντώνης Ν. Βενέτης, Μοναστηράκι Δωρίδος
…………………………………………….
Φάροι ειρήνης
Ειρήνη στη Γάζα ζητάτε / εσείς μαθητές των δρόμων / την πολιτική της δικής σας χώρας / με φωνή πολεμάτε.
Γραμμένο στο στήθος / γαλήνη στους δύο λαούς / όχι πόλεμος, ατέρμονη εκδίκηση άλλους νεκρούς.
Γίνατε φάροι ειρήνης / μιας καινούργιας αυγής.
Ιωάννα Λαζάρου, Ανω Γλυφάδα
……………………………………………………..
Νέοι… του εξωτερικού
Στη βεράντα του πατρικού μου ένα σύντομο πέρασμα των παλιών συμφοιτητών του παιδιού μου, με την ευκαιρία των καλοκαιρινών διακοπών, η κουβέντα για το πώς πάει εκεί στην ξενιτιά. Μεταπτυχιακά με παράλληλη εργασία, ό,τι το καλύτερο για τα πιο άξια και τυχερά… δεν κατάλαβα καλά, ρωτώ: Τώρα που σε απέλυσαν γυρνάς πίσω; Α πα πα, ούτε συζήτηση, το παλεύω και με την πρεσβεία για «άλλα λιμάνια» ή να βρω κάτι καλό εκεί σ’ Αγγλία – Σκοτία!
Αλλη περίπτωση, κόρη μεγάλου στελέχους -υψηλότερη θέση- πολυεθνικής, στην Αθήνα, με κονέ κ.λπ., η μάνα να την κατευθύνει: Μείνε εκεί στο Λονδίνο, μην το συζητάς καθόλου για επιστροφή!
«Ετσι τόσο απλά, η απάντηση σ’ αυτούς που επιμένουν ότι μπορεί να πέρασαν 5 χρόνια σκληρών θυσιών και πρωτοφανούς οικονομικής καταστροφής, αλλά τώρα αρχίζει η ανάκαμψη! Μην ακούτε τους καρμίρηδες που θέλουν την καταστροφή μας με το να προπαγανδίζουν ότι αρχίζει η κινεζοποίηση με 400 ευρώ μηνιάτικο, 16 ώρες ανασφάλιστης εργασίας, μέχρι και παταγώδη αποτυχία. Τι διεθνής αστάθεια με πτωχεύσεις και εμπόλεμες χώρες, αυτά δεν υπάρχουν για την Ελλάδα μας που τώρα πάει μόνο μπροστά!»
Και άλλοτε η Ελλάδα βρέθηκε σε δυσχερή οικονομική θέση. Αλλά τούτο δω δεν έχει προηγούμενο.
Καμιά πυξίδα προορισμού, να ‘χεις κάποια ελπίδα ρε παιδί μου που με τόσο βαρύ το διεθνές σκηνικό που, ας μη γελιόμαστε, αυτή η Ε.Ε. κυριαρχείται από τα μεγάλα λόμπι και των τραπεζών, να ‘χεις και αυτούς εδώ τους επηρμένους με την εξουσία, με τις μεγαληγορίες, τις λεκτικές πομφόλυγες να τους εξυπηρετούν τόσο πολύ!
Το δράμα είναι ότι αν και γνωρίζουν τη σκληρή πραγματικότητα συμπεριφέρονται σαν αστέρες, έχοντας καβαλήσει το καλάμι -άντε ν’ αποκαλαμωθείς μετά!- χωρίς καμιά διάθεση να ζυμωθούν έστω και λίγο με την έρμη κοινωνία.
Ακούς για εκατομμύρια Ελλήνων κάτω από το όριο της φτώχειας σε τόσο μικρό σχετικά πληθυσμό, μεταναστευτικό ό,τι το χειρότερο με Δουβλίνα, Σένγκεν κ.λπ., δημογραφικό -σκέτη καταστροφή-, μέρα-νύχτα για συνταξιοδοτικά και τίποτε άλλο! Κουβέντα για πιθανότητα επαγγελματικής και οικονομικής αποκατάστασης με εκείνη τη μακάβρια δήλωση του ίδιου του πρωθυπουργού (τρομερή στ’ αλήθεια, πώς του ξέφυγε!): «Μη μου μιλάτε για την ανεργία, δεν μπορώ να κάνω τίποτα!».
Καταγεγραμμένο έτσι ακριβώς! Εθνος «προσφύγων και ξενιτεμένων», γνωστή κοινωνιολογική πραγματικότητα που μόνο εθελοτυφλούντες και κακόπιστοι μπορούν ν’ αρνηθούν, με τον περασμένο αιώνα να βλέπουμε τα καράβια να μεταφέρουν μετανάστες σ’ Αμερική – Καναδά και Αυστραλία. Σήμερα ζούμε σαν κατάδικοι προς τον θάνατο σε προχωρημένη ηλικία, χάνοντας κάθε μέρα όλο και πιο μεγάλο μέρος της εθνικής μας «αφρόκρεμας». Οταν δεν έχουμε τους νέους δίπλα μας…
Γιάννης Π. Κορδής, Κιάτο
