Του Κ. Μανωλιουδάκη
Ουδείς αμφισβητεί ότι ο παράγοντας τύχη έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στο ζευγάρι του Παναθηναϊκού με τη Σταντάρ Λιέγης, κλείνοντας το «μάτι» στους Βέλγους. Τα τρία δοκάρια του «τριφυλλιού» στα δύο ματς αρκούν για να καταδείξουν του λόγου το αληθές. Πλην όμως τη μοίρα τη φτιάχνεις μόνος σου. Και ο Παναθηναϊκός απέναντι στους Βέλγους πλήρωσε (και) την ατολμία της διοίκησης και της τεχνικής του ηγεσίας. Τι ακριβώς εννοούμε;
Από τα μέσα της περασμένης αγωνιστικής περιόδου ο Παναθηναϊκός «φώναζε» ότι χρειαζόταν ενίσχυση στη δεξιά πλευρά της άμυνάς του. Η τεχνική ηγεσία το γνώριζε και με βάση το μπάτζετ που είχε στη διάθεσή της επέλεξε τον Μπούρμπο. Ο 31χρονος φουλ μπακ, ωστόσο, άργησε να ενσωματωθεί στην ομάδα εξαιτίας της εκκρεμότητας για την απόφαση της προσφυγής του, ενώ η μεγάλη απραξία του (είχε να αγωνιστεί από τις αρχές Απρίλιου) τον έφερε πίσω στον τομέα της φυσικής κατάστασης, με συνέπεια να μην είναι καν στην αποστολή των αγώνων με τη Σταντάρ. Μοιραία, οι Βέλγοι διαπίστωσαν ότι εκεί μπορούν να «χτυπήσουν», ευνοήθηκαν από το γεγονός ότι ο (κεντρικός αμυντικός) «Τριάντα» δεν έχει τα χαρακτηριστικά για να δημιουργήσει και είναι επιρρεπής στο λάθος και έκαναν από την πλευρά του τη «ζημιά».
Εκτός όμως από τη δεξιά πλευρά, οι «πράσινοι» δεν φρόντισαν να κινηθούν γρήγορα για την απόκτηση των δύο χαφ που ήθελαν, και δη για την κάλυψη του κενού του Αμπέιντ, τον οποίο ακόμα περιμένουν. Με τον Καραγκούνη υπήρξε «βέτο» του Αλαφούζου, του Ρόσι χάλασε, ο Μπούι αποκτήθηκε πολύ αργά, όταν αυξήθηκε σημαντικά η πίεση και ακόμα δεν ξέρει καν τα ονόματα των συμπαικτών του (όπως είπε και ο Αναστασίου) και οι «πράσινοι» έμειναν μόνο με τον Ατζαγκούν καθαρό επιτελικό μέσο. Ο Νιγηριανός δεν έπιασε απ' τα μαλλιά τις (πρώτες φετινές) ευκαιρίες που του δόθηκαν και το κενό του Αμπέιντ δεν καλύφθηκε…
Η διαφορά στο πρέσινγκ
Εάν υπήρχε κάτι ως σημείο αναφοράς στον περσινό Παναθηναϊκό αυτό ήταν το ανελέητο πρέσινγκ και οι γρήγορες μεταβάσεις προς την επίθεση μετά από κλέψιμο. Αυτό ήταν αποτέλεσμα δουλειάς αλλά και χαρακτηριστικών των παικτών που αγωνίζονταν. Ειδικά οι Αμπέιντ, Ζέκα στη μεσαία γραμμή και οι Καρέλης-Μπεργκ στην επίθεση, έβγαζαν τα «συκώτια» των αντιπάλων, κάτι που δεν ήταν δυνατόν να συμβεί απέναντι στη Σαντάρ στον βαθμό που θα έπρεπε.
Η «χημεία» στην επίθεση
Ο Αμπέιντ δεν είναι στην ομάδα, αντ' αυτού δεν υπάρχει μέσος με παρόμοια χαρακτηριστικά στο «πράσινο» ρόστερ, ενώ και ο Πέτριτς που προτιμήθηκε στα δύο ματς αντί για Καρέλη ή Κλωναρίδη, είναι πιο «ντελικάτος» επιθετικός και δεν έκανε ποτέ στην καριέρα του τη «βρόμικη δουλειά».
Προφανώς η ποιότητα και οι παραστάσεις του Πέτριτς δεν αποτελούν αμελητέα ποσότητα. Αρα είναι φυσιολογικό ο Αναστασίου να επιθυμεί να εντάξει τον Κροάτη στην ομάδα και να ποντάρει πάνω του, με τη διαφορά ότι -προς το παρόν τουλάχιστον- δεν φαίνεται του βγαίνει. Ούτε να υπάρχει η ίδια «χημεία» του Πέτριτς με τον Μπεργκ, όπως συνέβη πέρυσι μεταξύ του Σουηδού και του Καρέλη. Ο τελευταίος έπαιζε το «ξύλο» με τους αντίπαλους αμυντικούς, ασκούσε πίεση, πρέσαρε σαν τρελός και άνοιγε χώρους για να «χτυπήσει» ο Μπεργκ, κάτι που δεν συνέβη με τον Πέτριτς στα δύο ματς με τη Σταντάρ, καθώς αμφότεροι έδειξαν περισσότερο ατομιστές απ' ό,τι μας είχαν συνηθίσει και με λιγότερη διάθεση να κάνουν το λεγόμενο «χαμαλίκι».
Η ατολμία της διοίκησης
Η παρουσία του Αγησίλαου Τουμαζάτου στα δρώμενα της ΠΑΕ έχει «σφίξει» ακόμα περισσότερο το «ζωνάρι» στα έξοδα του συλλόγου και δη στο μπάτζετ της ομάδας. Το οικονομικό πρόβλημα του συλλόγου, άλλωστε, δεν λύνεται ως διά μαγείας και απαιτούνται προσεκτικά βήματα και ελάχιστο ρίσκο για να μη «βγει το τρένο απ' τις ράγες» και υπάρξει εκτροχιασμός. Αλλο όμως η… αφέλεια και άλλο το ελεγχόμενο ρίσκο που θα μπορούσε να πάρει ο Παναθηναϊκός προκειμένου να αυξήσει τις πιθανότητες πρόκρισης ανεξαρτήτως αντιπάλου, αυξάνοντας κάτι τις το μπάτζετ του.
Σαφώς και δεν θα αποτελούσε εγγύηση για την πρόκριση μια τέτοια απόφαση, ίσως όμως να αποδεικνυόταν σοφό εκ του αποτελέσματος. Κανείς μας, ωστόσο, δεν θα το μάθει ποτέ.
