Η σπουδαία βρετανική μπάντα βασίζει την παγκόσμια περιοδεία της σε έναν δίσκο που, όπως λέει ο Μπράιαν Μόλκο, τους έδωσε τη δύναμη και το θάρρος να ξεγυμνώσουν τους εαυτούς τους, να γράψουν μουσική που κάποτε τη θεωρούσαν κλισέ. «Ελπίζω το κοινό να συνδεθεί μαζί της, είναι δύσκολο, αλλά η πρόκληση αξίζει»Aν είναι να πάρουμε αυτό το εικονικό φάρμακο, τουλάχιστον ας είμαστε στο σωστό σημείο, με την καλύτερη θέα και την ιδανική μουσική. Η συναυλία των Placebo σήμερα (Παρασκευή) τα εγγυάται όλα: οι εκκεντρικοί Βρετανοί έρχονται με νέο δίσκο, έχοντας ένδοξο παρελθόν εμφανίσεων στη χώρα μας και σε έναν χώρο (Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας) που προσφέρει και θέα στον Αργοσαρωνικό.

O πρόσφατος δίσκος τους, «Loud Like Love», έχει στιγμές που θυμίζει τα πρώτα χρόνια των Placebo, όπως το καταιγιστικό ομώνυμο κομμάτι με τις ορμητικές κιθάρες, τo «Exit Wounds», που αλλιώς ξεκινά κι αλλιώς καταλήγει, αλλά και κομμάτια όπως τα «Bosco» και «Too Many Friends», που είναι από τα ωραιότερα του δίσκου και υπενθυμίζουν ότι το συγκρότημα είναι ακόμα σε φόρμα. Σε λίγες μέρες επιτέλους θα τα ακούσουμε και ζωντανά.

Οι Placebo ιδρύθηκαν χάρη στην ιδιαίτερη φυσιογνωμία του Μπράιαν Μόλκο (φωνή και κιθάρα), ο οποίος θεώρησε πως εκείνος και ο Στέφαν Ολσνταλ (μπάσο) μπορούσαν να αλλάξουν τη βρετανική μουσική σκηνή. Γνωρίστηκαν τυχαία το 1994, παρόλο που επί επτά χρόνια πήγαιναν στο ίδιο σχολείο. Το λονδρέζικο μετρό έμελλε να αποτελέσει την αφετηρία τους. Η τυχαία συνάντησή τους στον σταθμό του South Kensington τους οδήγησε σε ένα κοντινό μπαρ, καθώς ο Μόλκο προσκάλεσε τον Σουηδό Στέφαν να τον ακούσει να παίζει κιθάρα και να τραγουδά. Το ίδιο βράδυ πήραν την απόφαση να φτιάξουν το συγκρότημα.

Αρχικά, η μπάντα ονομαζόταν «Ashtray Heart», αλλά λίγο αργότερα τους προέκυψε το Placebo, το οποίο επανειλημμένα έχουν πει ότι δεν υπαινίσσεται κανενός είδους ουσίες. Αντίθετα με όσα πιστεύουν οι φαν τους, το όνομα του συγκροτήματος δεν προέρχεται από το εικονικό φάρμακο, αλλά από τη λατινική λέξη placebo, που στα αγγλικά σημαίνει «I Will Please», δηλαδή «θα σε ευχαριστήσω», «θα σε ικανοποιήσω».

Αλλωστε, το προβοκατόρικο όνομα δεν το είχαν ιδιαίτερη ανάγκη, μια και ο Αμερικανοσκοτσέζος Μόλκο μπορούσε να ρίξει νερό στον «μύλο» των Placebo με μία μόνο δήλωσή του (από τις εκατοντάδες) περί αμφισεξουαλικότητας και λοιπών προσωπικών του προτιμήσεων. Σε ό,τι αφορά τη μουσική τους, ο Μόλκο δικαιώθηκε που πίστεψε εξαρχής στη χημεία τους. Γι' αυτό και το ξεχωριστό τους συνθετικό χάρισμα το νιώσαμε πολύ νωρίς. Με ντράμερ αρχικά τον Ρόμπερτ Σάλτσμπεργκ κυκλοφόρησαν το πρώτο άλμπουμ με τίτλο «Placebo» το 1996 (αμέσως μετά στα ντραμς έκατσε ο Βρετανός Στιβ Χιούιτ). Χαρακτηριστικό δείγμα ανεξάρτητης κιθαριστικής ποπ της δεκαετίας του 1990, στον δίσκο ξεχώρισαν αμέσως τα «Come Home», «36 Degrees», «Nancy Boy» και φυσικά το «Bruise Pristine».

Δύο χρόνια μετά ακολούθησε το εξαίρετο «Without You I’m Nothing» και το επίσης καλό «Βlack Market Music (2000)», τα «Sleeping with Ghosts», «Meds», «Battle for the Sun», για να φτάσουμε πριν από λίγο καιρό στο «Loud Like Love», που έγινε άλλωστε η αφορμή της παγκόσμιας περιοδείας τους.

«Είχαμε το θάρρος να ξεγυμνώσουμε τους εαυτούς μας σε αυτό τον δίσκο», είπε ο Mόλκο. «Είναι το πιο συναισθηματικό άλμπουμ που έχουμε ηχογραφήσει και αυτό στο οποίο ρισκάραμε περισσότερο ως προς τη σύνθεση τραγουδιών. Διότι βρήκα το θάρρος να ακολουθήσω μια μουσική κατεύθυνση, την οποία πριν από είκοσι χρόνια θα τη θεωρούσα κλισέ. Τραγούδια για την αγάπη έχω γράψει και στο παρελθόν, αλλά δεν ήταν όπως το “Love You Baby” ή το “Hello”. Ο δίσκος δεν πρέπει να καταναλωθεί πολύ γρήγορα. Μπορεί να πάρει λίγο καιρό μέχρι να ερωτευθεί το κοινό τα τραγούδια, να τα χωνέψει καλά και να καταλάβει την αξία τους. Ελπίζω να συνδεθεί πραγματικά με το άλμπουμ. Είναι δύσκολο, αλλά η πρόκληση αξίζει».

Ματούλα Κουστένη
efsyn.gr