Υπέρβαση
Με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα προχωρά το καλοκαίρι. Είναι θερμό, χωρίς άλλες σκέψεις. Ομως, ο ήχος της σιωπής υπερπηδά το σύστημα των ιδεών και αναπολεί το χθες. Με ευρύτητα επιζητά τη ρήξη με το σκοτεινό παρελθόν και την ανατροπή. Αλλωστε, σε κάθε στιγμή που ο μοντέρνος εραστής του ονείρου αρνείται τη λήθη, πέφτει στα συντρίμμια του ψεύδους.
Αυτός είναι ο συνειρμός των συνειδήσεων. Αντίθετα, το κριτήριο της ανανέωσης είναι η ενότητα και η φυγή για την υπέρβαση.
Αλέξιος Μαυρουδής
…………………………………………….
Ελληνες στην Αργεντινή
Η… ακαταμάχητη τάση του Ελληνισμού να διχάζεται είναι και προαιώνια και διαχρονική. Ετσι, ακόμα και για την… Αργεντινή ο πολιτικός κόσμος κατόρθωσε να διχαστεί.
Ξεφυλλίζοντας, λοιπόν, στην Παπαχαραλάμπειο Βιβλιοθήκη της Ναυπάκτου την αθηναϊκή εφημερίδα του 19ου αιώνα «Νέα εφημερίς», βρήκα τη διχαστική τάση του Ελληνα να συνοδεύει -προαιωνίως και διαχρονικώς επίσης, η οδυσσεϊκή αντίληψη. Ετσι κατά την ως άνω εφημερίδα της 27/5/1889, «Χάρις εις το επιχειρηματικόν πνεύμα του εν τη Αργεντινή δημοκρατία Ελληνος γεωπόνου κ. Διονυσίου Αμπελικοπούλου συνέστη «ελληνική, εμπορική εταιρεία»», «…σκοπός έσεται η εισαγωγή εις ταύτην ελληνικών προϊόντων».
Πάντα κατά την ίδια εφημερίδα της 9/1/1890 «Εν Βουένος Αϋρες της Νοτίου Αμερικής εγκατεστάθη προ πολλού ο εξ Ιωαννίνων νέος Αλκιβιάδης Β. Λάπας, διαπρέπων εν τη χρυσοχοϊκή τέχνη και ίδρυσεν… ίδιον εργοστάσιον και κατάστημα χωριστόν», [...] και κατά την “είδηση” της 24/5/1888 «Αφίκετο εκ Βουένος Αϋρες της Αργεντινής δημοκρατίας, εν τω πολεμικώ ναυτικώ της οποίας διατελεί πλοίαρχος ο Κων. Γεωργίου, όστις μετέβη εις Αμερικήν κατά το 1847 εις ηλικίαν 19 ετών και κατατεχθείς ως απλούς ναύτης κατόρθωσε διά της προσωπικής αυτού αξίας και διά της ανδρείας, ην επεδείξατο εις διαφόρους ναυμαχίας να φθάση εις τον ανώτερον αξιωματικόν της δημοκρατίας ταύτης. Ελαυνόμενος δε υπό πόθον όπως επανίδη τους συγγενείς αυτού, και την γενέτειραν γην ευρίσκεται νυν ενταύθα κατενθουσιασμένος εκ των προόδων του τόπου, ας είδε και των οποίων αναλόγους μόνον εν Αμερική, δύναταί τις, λέγει, να παρατηρήση». Ο Κων. Γεωργίου κατήγετο εξ Υδρας. Ενας άλλος Ελληνας «εκ των επιφανεστέρων ηρώων του υπέρ ανεξαρτησίας αγώνος της Αργεντινής» είναι ο εκ Μυτιλήνης Σταμάτιος Σπύρου.
Αντώνης Ν. Βενέτης, Μοναστηράκι Δωρίδος
……………………………………………………………..
«Oφθαλμόν αντί οφθαλμού»
Από τη χρονιά της ίδρυσης του ισραηλινού κράτους (14 Μαΐου 1948) και της παράνομης εκδίωξης των γηγενών Παλαιστινίων από τις προαιώνιες προγονικές εστίες τους, έκπληκτοι διαπιστώνουμε κάθε φορά που οξύνονται τα πάθη και η αντιπαλότητα μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων ότι οι ορθόδοξοι Εβραίοι δεν τηρούν ούτε καν τον ιουδαϊκό νόμο -νόμος να σου πετύχει!- που επιτάσσει το απεχθέστατο «οφθαλμόν αντί οφθαλμού», αυτό που παιδιά ορίζαμε απλοϊκά ως «ένα μου και ένα σου».
Απεναντίας επιμένουν εδώ και χρόνια να εφαρμόζουν πιστά το «οφθαλμούς αντί οφθαλμού».
Φοίβος Ι. Πιομπίνος, Αθήνα
…………………………………………….
Δεκαπενταύγουστος
Πάσχα καλοκαιριού / εορτασμός της κοίμησης / της αιωνιότητας / του σώματος, της ψυχής σου, Παναγιά / στις εκκλησιές / σε κάθε γωνιά / παράκληση / με δέος των πιστών / τον πόνο ν’ απαλύνεις / το βάρος των Ελλήνων ν’ αλαφρύνεις.
Ιωάννα Λαζάρου, Ανω Γλυφάδα
…………………………………………….
Η Υβρις των νεκρών
Για τους επιβάτες της μοιραίας πτήσης πάνω από την Ουκρανία απαιτούμε -άμεσα- την πρέπουσα ταφή και μέριμνα των νεκρών. Κατάρες πέφτουν σε αυτούς που άφησαν άθαφτα τα πτώματα της τραγωδίας. Οι νεκροί από την αρχαιότητα είχαν μια ιερότητα – θυμήσου την Αντιγόνη, γιατί έτσι έχει γραφτεί από τους θεούς και κάθε παραβίαση των δικαιωμάτων των νεκρών είναι Υβρις.
Στους νεκρούς στη Λωρίδα της Γάζας δεν επιτρέπετε να θαφτούν, γιατί υπάρχει ένας συνεχής βομβαρδισμός από τους Ισραηλινούς και δεν υφίσταται μία ασφαλής δίοδος για την εκτέλεση των νεκρικών τελετών από τους συγγενείς τους. Οταν ο αντίπαλος δεν σέβεται την εορτή του Ραμαζανιού, τότε βάλλει κατά της θρησκευτικότητας, που είναι ατομικό βίωμα κάθε ανθρώπου, με την πράξη αυτή οδηγεί τον πιστό, οποιαδήποτε θρησκείας, στην ατομική του εσχατολογία, που νομοτελειακά οδηγείται στην τρομοκρατία, για τον αντίπαλο, αλλά για τον ίδιον είναι πράξη αξιοπρέπειας και σεβασμός της πίστη του. «Αυτός είναι ο πυρήνας του πολέμου, θρησκευτικός».
Πριν από χρόνια, ένας Αμερικανός διανοούμενος είχε υποστηρίξει ότι οι μελλοντικοί πόλεμοι θα είναι θρησκευτικοί. Εμείς γελούσαμε. Τα μνημόνια στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, θρησκευτικός πόλεμος είναι. Οι προτεστάντες του Βορρά εναντίον των χριστιανών (ορθοδόξων και καθολικών). Η Ευρώπη έχει να ζήσει τέτοιους πολέμους από τον Τριακονταετή Πόλεμο (1618-1648).
Δημήτριος Κορωνάκης
