Της Αφροδίτης Τζιαντζή
Μόλις 16 ετών ήταν ο Σουλεϊμάν Ζιέ Γουαταρά, όταν έφυγε από το Αμπιτζάν της Ακτής Ελεφαντοστού, κυνηγώντας -όπως χιλιάδες παιδιά της σπαρασσόμενης από τον εμφύλιο πατρίδας του- το όνειρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Βρισκόμαστε στο 2010 και το άστρο τού -επίσης γεννημένου στο Αμπιτζάν- Ντιντιέ Ντρογκμπά μεσουρανεί ως πρώτου σκόρερ της πρωταθλήτριας Τσέλσι.
Ο Ντρογκμπά κερδίζει 500.000 ευρώ τον μήνα, όταν σχεδόν οι μισοί από τα 20 εκατομμύρια συμπατριώτες του ζουν με λιγότερα από ένα ευρώ τη μέρα! Είναι επίσης η εποχή που τα διεθνή ΜΜΕ δημοσιεύουν εκτενή αφιερώματα για το ποδοσφαιρικό τράφικινγκ στη Δυτική Αφρική, με θύματα κυρίως ανήλικα αγόρια, τα οποία εκμεταλλεύονται ιδιωτικές ακαδημίες και μάνατζερ-δουλέμποροι, απομυζώντας τις οικονομίες των οικογενειών τους.
Περιπλανώμενος
«Η οικογένειά μου ήταν πολύ φτωχή, δεν είχε χρήματα για ακαδημία ποδοσφαίρου. Ετσι βρέθηκα στην Τυνησία να παίζω ποδόσφαιρο. Εμεινα μόλις τρεις μήνες και μετά βρέθηκα στην Τουρκία για άλλους τρεις μήνες πριν βρεθώ στην Ελλάδα». Ο Σουλεϊμάν Ζιέ, που δεν έχει κλείσει τα 20, έχει περάσει τα περισσότερα χρόνια του στην Ελλάδα περιπλανώμενος, ψάχνοντας στα σκουπίδια για φαγητό.
Τον Αύγουστο του 2012 συνελήφθη, επειδή δεν είχε χαρτιά και κρατήθηκε σχεδόν έναν χρόνο στην Αμφισσα και την Κόρινθο. «Με πίεζαν συνεχώς να υπογράψω για εθελοντική επιστροφή στην Ακτή Ελεφαντοστού. Επαναλάμβανα ότι δεν μπορώ να γυρίσω γιατί έχει εμφύλιο. Το πρώτο που έκανα όταν βγήκα ήταν να υποβάλω αίτηση ασύλου». Το δεύτερο που έκανε ήταν να παίξει ποδόσφαιρο με την Εθνική Αστέγων, την ομάδα της καμπάνιας «Γκολ στη Φτώχεια» που προπονείται στο γήπεδο του Ρουφ και συμμετέχει στα διεθνή πρωταθλήματα αστέγων. «Με φώναξε ένας φίλος μου, ο Ρουίς, που παίζει εκεί. Πήγα τον Οκτώβρη». Μάλιστα, ο Σουλεϊμάν έπαιξε, φορώντας τα παπούτσια του Ρόι Κάρολ, τα οποία του είχε χαρίσει ο ίδιος ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού.
Για να επιβιώσει, έψαχνε στα σκουπίδια: «20 λεπτά το κιλό το μέταλλο και 10 λεπτά το πλαστικό μπουκάλι»… Η αίτηση ασύλου του έχει προχωρήσει, έχει εξάμηνη άδεια παραμονής και περιμένει απονομή μόνιμου ασύλου: «Τον Φεβρουάριο μας είδε ένας μάνατζερ. Ο προπονητής μας με ρώτησε αν θέλω να γίνω επαγγελματίας ή αν έρχομαι μόνο για να διασκεδάσω. Οχι, του είπα ότι θέλω να είμαι επαγγελματίας, αν μπορώ. Υπέγραψα συμβόλαιο με τον μάνατζερ και μου υποσχέθηκε ότι ώς το καλοκαίρι θα μου έβρισκε ομάδα. Η ομάδα αυτή είναι η Επισκοπή Ρεθύμνου (oμάδα της Β΄ Εθνικής ή Football League, όπως ονομάζεται πλέον) και αυτή την εβδομάδα θα υπογράψω συμβόλαιο».
Προπονήσεις
Περιμένοντας το συμβόλαιο, ο νεαρός πρόσφυγας μένει μαζί με τους συμπαίκτες της νέας του ομάδας για καλοκαιρινές προπονήσεις στην Αττική. Οσο για τους παλιούς συμπαίκτες του στην Εθνική Αστέγων; «Χαίρονται πολύ για μένα». Τολμάμε να ρωτήσουμε για τις χρηματικές απολαβές του συμβολαίου: «500 ευρώ τον μήνα. Εχει και μπόνους. Ομως δεν με νοιάζουν τα χρήματα. Θέλω να παίξω μπάλα και να πάω μπροστά». Με την οικογένειά του επικοινωνεί μόνο μία φορά τον μήνα «γιατί κοστίζει πολύ». Δεν τους έχει πει ακόμα τα νέα. «Περιμένω να έχω το συμβόλαιο στα χέρια μου. Τότε θα τους το πω». Τι μήνυμα στέλνει στους νεαρούς συμπατριώτες του που ονειρεύονται να γίνουν ποδοσφαιριστές;
«Βλέπεις την Ευρώπη στην τηλεόραση, νομίζεις ότι θα βρεις ομάδα. Θέλω να τους πω να το ξανασκεφτούν πριν έρθουν. Η Ευρώπη είναι δύσκολη. Πάρα πολλοί έρχονται και είναι άστεγοι, δεν έχουν δουλειά, χαρτιά… Καλύτερα να προσπαθήσουν να μείνουν στην Αφρική. Αν έρθουν στην Ευρώπη, να έχουν πρώτα συμβόλαιο. Αν δεν είσαι τυχερός, θα ξεχάσεις το ποδόσφαιρο που ήξερες. Γιατί, αν το ποδόσφαιρο δεν σου δίνει να φας, θα πρέπει να το αφήσεις και να βρεις κάτι άλλο. Ολα είναι θέμα τύχης…».
Η τύχη και το ταλέντο χαμογέλασαν στον Σουλεϊμάν Ζιέ έστω, ύστερα από όλα τα χρόνια που έτρωγε στα σκουπίδια και μετά από έναν χρόνο στη φυλακή, έστω και με τη μορφή ενός συμβολαίου των 500 ευρώ τον μήνα. Κι αυτό στην Ελλάδα του 2014 θεωρείται προσφυγικό «success story»!
