Του Γιώργου Σταματόπουλου
Σέβομαι την επιστήμη (ίσως και την αγαπώ), μ’ εκνευρίζουν όμως οι επιστήμονες, ιδίως ιατροί τινές, που όλο συμβουλεύουν πώς να ζούμε για να μην αρρωστήσουμε, για να νιώθουμε καλύτερα και πολλά άλλα, ενοχλητικά ούτως ειπείν… Εκείνοι, όμως, που κυριολεκτικά μου σπάνε τα νεύρα είναι όσοι ακολουθούν πιστά τις ιατρικές συμβουλές και μάλιστα προσπαθούν διακαώς να τις μεταλαμπαδεύσουν… Το υφίσταμαι αυτό εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες, τρεις φορές την εβδομάδα ν’ ακούω δηλαδή τον κυρ Κώστα τον βιβλιοπώλη να μου στριγκλίζει να πάψω να καπνίζω. Είμαι 75 χρονώ -μου λέει-, σχεδόν είκοσι χρόνια μεγαλύτερός σου, αλλά φαίνομαι μικρότερός σου. Συν ότι εξοικονομώ άφθονο χρήμα που εσένα σου λείπει και ταυτόχρονα σου καίει τα σωθικά. Τι να κάνω; Υπομονή… τι άλλο.
Εχω διαπιστώσει εντούτοις ότι πολλοί στέλνουν στον διάολο τις ιατρικές συμβουλές από κάποια στιγμή και μετά. Προσοχή: είναι διαπίστωση, όχι πρόταση! Εχω δει παθιασμένους καπνιστές να κόβουν το τσιγαράκι τους επειδή έτσι τους συνεβούλευσαν οι ιατροί και να πεθαίνουν από μαράζι οι άνθρωποι. Το ίδιο και με πολλούς που τους άρεσε το αλκοόλ. Εχω δει και πολλούς που έστρεψαν την πλάτη στην επιστήμη και πέθαναν μες στην καλή χαρά.
Δεν θέλω να πάρω θέση, αν και δεν μπορεί να αποκρυβεί αυτή. Μεταφέρω, απλώς, ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ουμπέρτο Γκαλιμπέρτι, καθηγητή Φιλοσοφίας της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Βενετίας, «Τοπία Ψυχής», εκδόσεις Ιταμος: «Υπάρχει πάντα μια απόκλιση ανάμεσα στις συμβουλές και τις θεραπείες των γιατρών και τη στάση των ασθενών, που παραμελούν αυτές τις συμβουλές και τις θεραπείες. Ο λόγος θα πρέπει να αναζητηθεί στο γεγονός ότι ο γιατρός μάς έχει περιγράψει ως οργανισμό, αλλά εμείς σκεφτόμαστε ότι το σώμα μας δεν συμπίπτει με τον οργανισμό, διότι ο οργανισμός δεν ξέρει τίποτα απ’ τον κόσμο που μας ελκύει και μας απογοητεύει, δεν ξέρει τις ιδιότητες των παθών μας, δεν υπάρχει μέσα σ’ εκείνα τ’ αποθέματα νοήματος με τα οποία εκφράζεται το σώμα μας, ζώντας περισσότερο απ’ τον κόσμο στον οποίο εντάσσεται, παρά από τον οργανισμό που το στηρίζει. Αυτό το χάσμα μεταξύ οργανισμού και σώματος θα πρέπει να το εσωτερικεύσουμε για να επιβιώσουμε της ιατρικής επιστήμης, που τάσσεται υπέρ της ποσότητας της ζωής, αλλά όχι και υπέρ της ποιότητάς της».
Μάλιστα. Νομίζω, πολλοί αντιμετωπίζουμε αυτό το τεράστιο χάσμα και σχεδόν όλοι ευχόμαστε να ‘μαστε γεροί και δυνατοί και δεν πάνε στο διάολο όλα τ’ άλλα (κάτι θα γίνει μ’ αυτά…). Πώς αντιμετωπίζεται το ιερό τούτο δίλημμα; Νομίζω, εξαρτάται από την Παιδεία του καθενός, από το νόημα που έχει προσδώσει στη ζωή του, από το γούστο του τελικά. Με την υγεία δεν παίζουμε, παίζουμε όμως με τα πάθη· γιατί; Ισως γιατί δεν μάθαμε να ζούμε υγιεινά, αρμονικά δηλαδή με το σώμα· ξένες (επίκτητες) επιθυμίες το κατέλαβαν· πάει η ισορροπία στερεής και υγρής τροφής. Η συνύπαρξη ορίστηκε από την παραληρηματική συμμετοχή στην κατανάλωση μόνο· και στη ραθυμία. Τα κέντρα αδυνατίσματος και τα εργαστήρια άθλησης απλώς πιστοποιούν τη γελοιότητά μας, αφού δεν περπατάμε από μόνοι μας, δεν χορεύουμε, δεν αθλούμαστε ηπίως…
Ελεγε κάποιος… δεν θυμάμαι… ότι ο χορός γεννήθηκε μαζί με το Σύμπαν. Τι καδρόνι έχουμε καταπιεί; Αυτά. Κάπως.
