Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Αγαπά τα τραγούδια από τον κινηματογράφο η Ελευθερία Αρβανιτάκη. Γι' αυτό και βλέπει σαν ευκαιρία το live της στη Σάνη της Χαλκιδικής απόψε το βράδυ (21.30), με μουσικές επιλογές αποκλειστικά από το ελληνικό σινεμά. «Στις θεματικές συναυλίες με τραγούδια άλλων διαθέτεις μεγαλύτερη ελευθερία, “κολυμπάς” σε ένα ρεπερτόριο πέραν του δικού σου, μπορείς να διαλέξεις, να δοκιμάσεις, να φτιάξεις ένα πρόγραμμα όπως εσύ το επιθυμείς», λέει στην «Εφ.Συν.».
«Με το προσωπικό σου ρεπερτόριο περιορίζεσαι, ειδικά στη μικρή Ελλάδα, μια και αναγκάζεσαι να εμφανίζεται συνεχώς μπροστά στο ίδιο κοινό και να παίζεις τα ίδια κομμάτια. Συναυλίες σαν αυτήν στη Σάνη, με concept, προσφέρουν στον καλλιτέχνη μία άλλη ευκαιρία. Γνωρίζω καλά το συγκεκριμένο ρεπερτόριο και μου αρέσει, γιατί θα πω τραγούδια για πρώτη φορά. Εχει τη γοητεία του, μπορείς έτσι να εκπλαγείς αλλά και να εκπλήξεις».
Η συναυλία είναι ένα ταξίδι στον ελληνικό κινηματογράφο. Συμμετέχουν ο Νίκος Πορτοκάλογλου και η Ορχήστρα των Κυκλάδων σε διεύθυνση Νίκου Κυπουργού. Θα παρουσιάσουν μουσικές και τραγούδια που σημάδεψαν τον ελληνικό κινηματογράφο, από Μίκη Θεοδωράκη, Μάνο Χατζιδάκι, Σταύρο Ξαρχάκο, Ελένη Καραΐνδρου, Νίκο Παπάζογλου, Σταμάτη Κραουνάκη, Νίκο Κυπουργό, κ.ά. Και ο Νίκος Πορτοκάλογλου έχει γράψει κομμάτια για ταινίες που έγιναν μεγάλη επιτυχία, όπως το «Θάλασσά μου σκοτεινή» αλλά και το «Τι λείπει», το οποίο ερμηνεύει η Ελευθερία.
Τα τραγούδια για τον κινηματογράφο, αλήθεια, έχουν έτοιμες τις εικόνες για τον ακροατή; Μήπως αυτό είναι τελικά λίγο περιοριστικό για τη φαντασία του; Η Ελευθερία διαφωνεί: «Κάθε άλλο. Νομίζω, δίνουν μεγαλύτερη ένταση στην εικόνα, μια συνέχεια, τα τραγούδια σού προσφέρουν έναν διαφορετικό τρόπο για να την προσεγγίσεις. Την ίδια εικόνα ανάλογα με τη μουσική μπορείς να τη δεις από τρομακτική έως και γοητευτική. Αλλωστε κάθε τραγούδι, όσο δεμένο κι αν είναι με μια ταινία, σιγά σιγά ανεξαρτητοποιείται μέσα στον χρόνο. Αυτή είναι η αξία της τέχνης, να ξεκινά από τον κινηματογράφο και να πηγαίνει αλλού. Η εικόνα είναι καταιγιστική πάντως, πιο δυνατή από ένα τραγούδι. Είναι και “οριστική”. Ενώ, αντιθέτως, το τραγούδι έχει και πολλές διαφορετικές ερμηνείες. Η μουσική δεν είναι τόσο καθοριστική όσο η τέχνη της εικόνας, κι ας διαθέτει μεγαλύτερη γοητεία».
Διαφέρει ένα κομμάτι που γράφεται κατά παραγγελία για ένα φιλμ από τα υπόλοιπα που βγαίνουν στους δίσκους; «Οσες φορές λέω τραγούδια για τον κινηματογράφο κι επειδή πάντοτε είναι έξω από ένα κεντρικό μου πλάνο, νιώθω πιο ελεύθερη. Δοκιμάζω πράγματα που δεν θα δοκίμαζα αλλού, τη μεταφράζω όλη αυτή τη διαδικασία πιο γοητευτικά σε σχέση με το άγχος που έχεις όταν φτιάχνεις το δικό σου άλμπουμ. Είναι περισσότερο το “παιχνίδι” εδώ, όπως και η ξεγνοιασιά».
