Του Κ. Μανωλιουδάκη
Καλή, χρυσή και… άγια η προσπάθεια που γίνεται στον Παναθηναϊκό επί των ημερών του Γιάννη Αλαφούζου με στόχο την περίφημη (και απαραίτητη) εξυγίανση.
Κανένας δεν ξεχνάει ότι η «πράσινη» ΠΑΕ έχει χοντρά ζόρια και δεκάδες εκκρεμότητες που έπρεπε (και πρέπει) να διαχειριστεί για να… αναπνεύσει και να σταθεί στα πόδια της. Ξεκινούν από την εποχή του πολυμετοχικού παρελθόντος και του νεοπλουτισμού και φτάνουν μέχρι το… φτωχό σήμερα.
Με μία διαφορά: σε ορισμένες περιπτώσεις επιβάλλεται να παίρνεις και λίγο (ελεγχόμενο) ρίσκο. Η λογική «απλώνω τα πόδια μου μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα» εμπεριέχει σοφία και η υιοθέτησή της από τη διοίκηση Αλαφούζου μέσω του πρότζεκτ που αποφασίστηκε πέρυσι το καλοκαίρι απέδωσε καρπούς και «κράτησε» το «τριφύλλι» στην πιο δύσκολη καμπή της σύγχρονης ιστορίας του.
Ομως κάθε χρονιά είναι διαφορετική. Εχει άλλες απαιτήσεις, άλλου είδους δείκτη δυσκολίας και οι οξυδερκείς άνθρωποι δεν φοβούνται τις αλλαγές και φροντίζουν να προσαρμόζουν στις νέες καταστάσεις τη στρατηγική τους.
Στο φετινό καλεντάρι, για παράδειγμα, υπήρχε η παράμετρος της Ευρώπης, αλλά η «παραγγελιά» της κλήρωσης με τη Σταντάρ Λιέγης δεν αξιοποιήθηκε όπως θα έπρεπε. Η ομάδα συνέχισε πάνω στην περσινή… πεπατημένη και δεν παρεξέκλινε ούτε εκατοστό.
Ο Καπίνο πουλήθηκε για να υπάρξει άμεση ρευστότητα (όπως πέρυσι συνέβη με τον Μαυρία), ο Αμπέιντ δεν αντικαταστάθηκε ποτέ και η ενίσχυση της ομάδας εν όψει των αγώνων με τους Βέλγους ήταν μηδαμινή.
Το πλέον χτυπητό κενό, στη δεξιά πλευρά της άμυνας, έμεινε ακάλυπτο. Ο Μπούρμπος μπορεί να είχε κλείσει από τον Μάιο, αλλά ενσωματώθηκε στα μισά της προετοιμασίας επειδή περίμενε την τυπική εκδίκαση της προσφυγής του και κατ' επέκταση της ελευθερίας του.
Με άλλη οικονομική πολιτική θα μπορούσε να είχε πάρει ο ΟΦΗ ένα μικροποσό και ο 31χρονος δεξιός μπακ να ήταν από την πρώτη ημέρα στην προετοιμασία. Επίσης ο Μπούι τώρα αρχίζει να μαθαίνει τα ονόματα των συμπαικτών του και ο Στιλ βρίσκεται ακόμα σε φάση προσαρμογής…
Ελάχιστο ρίσκο (έστω τόσο δα) να είχε πάρει ο Παναθηναϊκός θα την περνούσε τη Σταντάρ Λιέγης, μια μέτρια ομάδα που στα ματς με το «τριφύλλι» πουλούσε ό,τι καλύτερο είχε στις τάξεις της, άναρχα και δίχως το παραμικρό «business plan» και έδινε την εντύπωση ότι βρισκόταν στα πρόθυρα της (αγωνιστικής) διάλυσης.
Μια μικρή απόκλιση στη «μνημονιακή πολιτική» της επιβίωσης μόνον ευεργετικά αποτελέσματα θα μπορούσε να φέρει.
Ε, αυτό το ρίσκο δεν το πήρε ποτέ η διοίκηση του Παναθηναϊκού με συνέπεια να χαθούν τουλάχιστον 2,1 εκατομμύρια ευρώ, συν το… κυνήγι του «θαύματος» για την είσοδο στους «χρυσοφόρους» ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, στο οποίο όποτε κι αν βρεθούν οι «πράσινοι», θα έχουν μονομιάς διαγράψει τα χρέη τους με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
