Του Στέργιου Ζιαμπάκα

Πιο αγωνιώδες αναμένεται να γίνει τις επόμενες χρονιές το «σίριαλ» που αφορά τους παιδικούς σταθμούς και διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια χιλιάδων γονέων. Η φιλοξενία των παιδιών στις κοινωνικές δομές μετατρέπεται σταδιακά σε είδος πολυτελείας, με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας του θεσμού, που στόχο έχει τη στήριξη των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Την ανησυχία για ραγδαία μείωση της χρηματοδότησης των παιδικών σταθμών από κοινοτικούς πόρους, ενίσχυσε με δηλώσεις του ο υφυπουργός Ανάπτυξης, Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος. Αναφερόμενος στο προσεχές μέλλον προειδοποίησε ότι «από εδώ και πέρα θα υπάρχουν χρήματα, αλλά θα μειώνονται, δεν θα μπορούμε συνέχεια να βρίσκουμε χρήματα από το ΕΣΠΑ». Πληροφορίες αναφέρουν ότι τη σχολική χρονιά 2015-2016 οι κοινοτικοί πόροι για τους παιδικούς σταθμούς θα πέσουν στο μισό και, έπειτα από σταδιακές μειώσεις, θα καταλήξουν να είναι μηδενικοί το 2018.

Επομένως, επανέρχονται τα σενάρια που κάνουν λόγο για μελλοντική καταβολή τροφείων από πλευράς του συνόλου των γονέων, παρότι «σίγησαν» σύντομα το φετινό καλοκαίρι. Κατά πολλούς, η σχετική πρόταση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου ήταν αρκετή, για να λειάνει το έδαφος για την εφαρμογή του μέτρου. Τα τροφεία φαίνονται αναπόφευκτα, σε περίπτωση που τη λειτουργία των παιδικών σταθμών αναλάβουν Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις (Κοιν.Σ.Επ.).

Αγωνία ανάλογη με αυτή των γονέων βιώνουν κάθε χρόνο και οι εργαζόμενοι σε παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς, ΚΔΑΠ και ΚΔΑΠμεΑ (Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών με Αναπηρία), οι οποίοι εξαρτώνται άμεσα από το μέγεθος το ύψος της χρηματοδότησης των κοινωνικών δομών. Η εξεύρεση των πόρων θα καθορίσει ακόμη και το αν θα ανανεώσουν τη σύμβασή τους για μία ακόμη χρονιά.

«Υπάρχουν συνάδελφοι που βιώνουν αυτό το άτυπο καθεστώς ομηρίας από το 1999», δηλώνει στην «Εφ.Συν.» ο Γιάννης Παπαχατζής, πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Εργαζομένων σε ΚΔΑΠ. Οπως εξηγεί, αρχικός στόχος των επιδοτούμενων προγραμμάτων ήταν να δώσουν ώθηση στους εμπλεκόμενους φορείς να μετατρέψουν τις παραπάνω κοινωνικές δομές σε μόνιμες, κάτι που αποτελεί αίτημα τόσο των εργαζομένων όσο και του κοινωνικού συνόλου.