Του Γιώργου Σταματόπουλου
«Είμαστε ακόμη εδώ. Ζωντανοί. Ορθιοι. Δεν μας τρομάζει η τρομοκρατία της κυβέρνησης και του καπιταλισμού. Σκαμπιλίζουμε (τρυφερά!) τη ματαιοδοξία και τα αρρωστημένα “εγώ” των κομματοφρόνων και των λογής εξουσιολάγνων. Οι παρέες αντιστέκονται στη λαίλαπα του οικονομισμού της ζωής. Ζούμε τη χαρά της ζωής: Δεν μας πτοεί η φτώχεια. Ζούμε με τα ελάχιστα (που είναι μέγιστα…). Δεν ζητιανεύουμε τη ζωή. Ζούμε. Κόντρα στην κατάθλιψη, την απογοήτευση, την παραίτηση. Το σώμα μας δονείται και πάλλεται από τη συγκίνηση της λαχτάρας για συνύπαρξη, για ελευθερία και ανεξαρτησία. Κάνουμε κριτική στην εξουσία, αλλά και στον εαυτό μας. Ναι! Περιφρονούμε βαθύτατα τη μοιρολατρία, τους -ισμούς, την ιδεολογική και θεωρητική σύγχυση. Εντάσσουμε την αισθητική του συναισθήματος στην κάθε μας μέρα, εναντιωνόμαστε στη χειραγώγηση και την αλλοτρίωση. Ερωτευόμαστε, παρακαλώ. Αδέρφια μας οι Παλαιστίνιοι και οι Κούρδοι, οι μειονότητες και οι κατατρεγμένοι, όσοι, δυστυχώς, δεν έχουν ακόμη (!) φωνή, όλοι που δεν μπορούν να ανασάνουν ή πεθαίνουν από την εξορία και την πείνα. Εχθροί μας οι δουλόφρονες και φασιστόφρονες, οι εχθροί της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Είμαστε υπέρ του κοινωνικού νου που συχνά-πυκνά επικαλείται γνώριμες ρήσεις και πρακτικές (σοφές) συμβουλές, που υπηρετούν όχι μόνο την αντικειμενικότητα, αλλά και τον ίδιο τον χρόνο. Οχι την ηθική αντικειμενικότητα, όχι τον εργαλειακό χρόνο, αλλά τον προσανατολισμό τους, κάτι σαν μπούσουλας, γιατί όσο και να θέλουμε να αποκολληθούμε από το παρελθόν δεν μπορούμε· αυτό είναι η βάση του μέλλοντος. Το δικό μας μέλλον εξαρτάται από την αγάπη και τη συντροφιά. Αχ, καλοί μου…».
Τα ως άνω, αγαπητοί αναγνώστες, δεν τα κατέβασε η κούτρα μου. Είναι -αυτολεξεί!- τα λόγια που κρύβονταν στο χαμόγελο της Νίκης, συναδέλφου από το ατελιέ, όταν μπήκε στα γραφεία της εφημερίδας ύστερα από λίγες μέρες άδεια. Τι χαμόγελο (και τι λόγια)! Φωτίστηκε άπασα η εφημερίδα. Πλημμύρισε ο χώρος από ζωντάνια και αισιοδοξία, από μια αγλαή πρόταση πολιτικής συνύπαρξης. Μπήκε τρέχοντας στα γραφεία, γεμάτη γλυκά και χαμόγελα. «Εχεις κάποια γιορτή;», ρωτήσαμε οι βαρεμένοι από τη ζέστη του Αυγούστου. «Τι γιορτή, βρε ανοητούληδες;», θα μπορούσε να μας απαντήσει. «Είμαι πάλι εδώ, μαζί σας, στο μικρό θαύμα που πετύχαμε. Σκιρτώ από χαρά και συγκίνηση. Τα γλυκάκια μου είναι δώρο ψυχής, δεν έχουν ύλη· η ηδονή που προσφέρουν οφείλεται στο πνεύμα όλων μας». Δεν τολμήσαμε να ξαναρωτήσουμε. Η γλυκύτατη Νίκη μάς έδειξε τον δρόμο της νίκης (των εργαζομένων).
Επειτα απ’ αυτόν τον ανθρώπινο λόγο που εξέπεμψε το χαμόγελό της νιώθω κομμάτι ένοχος που φεύγω με άδεια. Δεν πειράζει. Σύντομα θα τα ξαναπούμε. Το σημαντικό είναι ότι σιγά σιγά καταφέραμε να επικοινωνούμε (υπέροχος, κατ’ εμέ, άθλος). Μην κάμπτεσθε, φωνάζει η Νίκη (μας), δεν είναι ανίκητος, παιδιά, ο καπιταλισμός, όση πλέμπα κι αν δημιουργεί. Εύχομαι ν’ ακούσουν πολλοί τη φωνή της Νίκης: ατόφια, ειλικρινής, ενθουσιώδης, καθαρή, πολιτική. Ω, ναι!
Φεύγω, λοιπόν, χωρίς ενοχές, διότι φορτίζομαι με το σθένος της συναδέλφου, με τη λιτότητά της, με τη δοτικότητά της. Το πολιτικό σύστημα θέλει ανθρώπους αναλώσιμους, μετακινήσιμους, χάννους· ας τους ψάξει αλλού, όχι εδώ· όχι στο πνεύμα τούτης της εφημερίδας εννοώ. Ες Σεπτέμβριον, λοιπόν. Πρώτα η υγεία, που λέγαμε χθες.
