Του Νίκου Καλτσά
Εδωσε τέλος στη ζωή του. Επασχε από βαριά κατάθλιψη. Η σύζυγός του ανακοίνωσε ότι βρισκόταν σε αρχικό στάδιο της νόσου Πάρκινσον.
«Eπαιρνα ναρκωτικά για να απομακρυνθώ από τους ανθρώπους. Ξέρετε, το να ζεις στο Χόλιγουντ είναι σαν να είσαι αιμορροφιλικός σ’ ένα εργοστάσιο που κατασκευάζει ξυριστικές μηχανές. Ο φόβος μήπως δεν είσαι στην κορυφή είναι τόσο μεγάλος που προσπαθείς να τον σβήσεις πάση θυσία». Ρόμπιν Γουίλιαμς, το 1989, στον «Nouvel Observateur». Είχε κερδίσει τη Χρυσή Σφαίρα για το «Καλημέρα Βιετνάμ» και ήδη ακολουθούσε διαφορετικές επαγγελματικές επιλογές.
Ετσι, στο μικρόφωνο του στρατιωτικού ραδιοφωνικού σταθμού ξεδίπλωνε το ντελιριακό χιούμορ του, όμως ό,τι έκανε έπρεπε να είναι περιορισμένο, εγκλωβισμένο σε μια ιστορία «σοβαρή», χωρίς αιχμές, που να αναδεικνύει τις αμερικάνικες ενοχές για το Βιετνάμ, αλλά όσο πιο ανάλαφρα γινόταν. Ούτε πολλά γέλια, για να μην προσβάλουμε κανέναν, ούτε πολύ δράμα, για να μη βουλιάξουν οι εισπράξεις.
Η εποχή της αναρχικής κωμωδίας είχε περάσει. Οι περισσότεροι κωμικοί της γενιάς του, ο Στιβ Μάρτιν, ο Νταν Ακρόιντ, ο Μπιλ Μάρεϊ, εγκατέλειπαν την εκρηκτική περσόνα τους, αυτή που κάποτε έφερνε στη μεγάλη οθόνη το stand up παρελθόν τους. Μαζί τους και ο Γουίλιαμς. Η ανήσυχη ιδιοφυΐα του λάμπει κάποιες στιγμές στον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών», αλλά εκεί υποδύεται τον καθηγητή που πρέπει να δώσει και τα ανάλογα μαθήματα ζωής, ενώ στον «Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ» ξεκάθαρα δηλώνει «είμαι και δραματικός ηθοποιός» και παίρνει τo Οσκαρ.
Ενα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της αμερικανικής κωμωδίας θα το βλέπαμε πια μόνο σε οικογενειακές φάρσες σαν την «Κυρία Νταπφάιρ», ευαίσθητο γιατρό στα «Ξυπνήματα», ρομπότ με συναισθήματα στον «Ανθρωπο των Δύο Αιώνων», ψυχοπαθή στο «One Hour Photo». Λίγες οι εξαιρέσεις, με κορυφαία τον «Βασιλιά της Μοναξιάς», όπου ο σκηνοθέτης Τέρι Γκίλιαμ τον αφήνει να αυτοσχεδιάσει σε μια μοναδική ερμηνεία.
«Είμαι ακόμα αστείος; Αν δεν σε βλέπουν, αν δεν κάνεις κάτι, βγαίνεις στο περιθώριο», έλεγε το 1982. Αλλάζει πορεία, κι όμως, ακόμη και στον πιο δραματικό ρόλο, ο θεατής έβλεπε τον πρωταρχικό Γουίλιαμς. Τον δημιουργό εκείνου του γέλιου που υπονομεύει τον φόβο, ηχεί δυνατά και ανατρέπει τις βεβαιότητες. Γι’ αυτό και όλοι τον αποχαιρέτησαν όπως του άξιζε. Σαν έναν μεγάλο κωμικό.
