Του Τάσου Παππά
Οι συνεντεύξεις Τύπου στη ΔΕΘ των πρωθυπουργών και των πολιτικών αρχηγών έχουν βγάλει πολλές φορές ειδήσεις. Εκεί βρίσκονται απέναντι σε ενοχλητικές ερωτήσεις δημοσιογράφων (όχι πάντοτε, γιατί σε αρκετές περιπτώσεις υπάρχουν και οι λεγόμενες φιλικές πάσες κατόπιν συνεννοήσεως) και αν δεν είναι καλά προετοιμασμένοι μπορεί να κάνουν τη μοιραία γκάφα που θα τους στοιχίσει, ιδιαίτερα αν οι εκλογές είναι κοντά.
Να θυμίσουμε ότι σε μια τέτοια συνέντευξη ο Ανδρέας Παπανδρέου «παραίτησε» τον υπουργό του (Βιομηχανίας τότε) Κ. Σημίτη, ανοίγοντάς του άθελά του τον δρόμο για την κορυφή, σε αυτή τη διαδικασία ο Κώστας Καραμανλής απάντησε αμήχανα και ενοχικά για την πολύκροτη υπόθεση του Βατοπεδίου, εγκαινιάζοντας την πορεία που τον οδήγησε στη συντριβή, και από κει ο Γιώργος Παπανδρέου εκτόξευσε το περιβόητο «λεφτά υπάρχουν» που θα τον ακολουθεί διά βίου, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που συνεχίζουν να καταβάλλουν αυτός και οι οπαδοί του για να διασκεδάσουν τις αρνητικές εντυπώσεις.
Φρονίμως ποιών ο Αντ. Σαμαράς απέφυγε πέρσι να εκτεθεί. Δεν ξέρουμε τι θα πράξει φέτος ο πρωθυπουργός, αλλά αν κρίνουμε από τη μέχρι τώρα τακτική του, που είναι να κρύβεται στα δύσκολα και να εμφανίζεται στα εύκολα, το πιθανότερο είναι να μη δώσει τη συνέντευξη. Εκτός αν έχει να ανακοινώσει κάτι πιασάρικο, που θα τον βοηθήσει να διαμορφώσει μια φιλολαϊκή ατζέντα εν όψει της προεκλογικής περιόδου. Αυτό όμως θα το ξέρει μετά τη συνάντηση στο Παρίσι, όπου θα διαπιστώσει τις προθέσεις των δανειστών.
Ωστόσο ο Αλ. Τσίπρας δεν θα έχει παρόμοια προβλήματα. Το κόμμα του έχει βγει από μια εκλογική νίκη, το σύστημα που τον πολεμά παραπαίει και η ΔΕΘ είναι μια καλή ευκαιρία γι’ αυτόν να αποδείξει ότι θέλει και μπορεί να κυβερνήσει. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, οι επιτροπές του κόμματος δουλεύουν εντατικά για να εφοδιάσουν τον κ. Τσίπρα μ’ ένα πειστικό και λεπτομερές σχέδιο, ικανό να πείσει εκείνα τα στρώματα του πληθυσμού που κρατούν επιφυλακτική στάση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Στο παρελθόν οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί ακολουθούσαν τον εύκολο δρόμο: έλεγαν όσα ήθελαν ν’ ακούσουν οι δυσαρεστημένοι πολίτες. Καλλιεργούσαν προσδοκίες για να εξασφαλίσουν τη συγκατάθεσή τους. Στη συνέχεια, όταν έρχονταν σ’ επαφή με τη στενοκέφαλη πραγματικότητα, δραπέτευαν με το γνωστό επιχείρημα ότι «οι υποσχέσεις μας θα υλοποιηθούν σε βάθος τετραετίας». Στις μέρες μας όμως το κόλπο αυτό δεν αποδίδει. Η νέα κυβέρνηση δεν θα έχει περίοδο χάριτος. Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι μετρημένες και καθαρές κουβέντες, πρόγραμμα για τις πρώτες 100 μέρες και περιγραφή της στρατηγικής κατεύθυνσης. Σαφήνεια, κι ας είναι παγερή, παρά στομφώδεις «τιποτολογίες». Το ταμείο τούτη τη φορά θα γίνει γρήγορα.
