Του Νίκου Καλτσά
Στα μέσα της δεκαετίας του ΄80, το Art & Text, μια από τις σημαντικότερες επιθεωρήσεις Τέχνης της Αυστραλίας, αναφερόταν στη θέση του Αυστραλού καλλιτέχνη στην παγκόσμια σκηνή ως εξής: «Eίναι σαν ένας χαρακτήρας από το «Mad Max». Ενας μοναχικός περιπλανώμενος πολεμιστής, αντιμέτωπος με ένα ερειπωμένο τοπίο θανάτου, όπως θα το φανταζόταν ο Μπέκετ, σε μια μετα-καπιταλιστική κοινωνία».
Τζορτζ Μίλερ
Δεν θα πρωτοτυπήσουμε, υποστηρίζοντας ότι τα «Mad Max», η σειρά ταινιών του Τζορτζ Μίλερ, δεν είναι απλά φιλμ δράσης. Η επιρροή που έχουν ασκήσει είναι γνωστή. Εγιναν σημείο αναφοράς για τεχνοκριτικούς και κοινωνιολόγους, τα συναντήσαμε και σε χρονογραφήματα, όπως στο κείμενο του αξέχαστου Ρούσσου Βρανά, τον Μάρτιο του 2009, στα «ΝΕΑ», όπου σημείωνε ότι «οι πολιτείες είναι το ίδιο απομονωμένες και ευάλωτες από τη βία όσο οι άνθρωποι. Το αόριστο μέλλον που περιγράφει το «Mad Max» βρίσκεται ήδη μπροστά μας, πολύ πιο γρήγορα από όσο θα μπορούσαμε να το είχαμε φανταστεί».
Τζον ΜακΤίρναν
Εξίσου σημαντικές είναι και οι ταινίες του Τζον ΜακΤίρναν. Ναι, αυτός σκηνοθέτησε το «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» και το «Κυνήγι του Κόκκινου Οκτώβρη» και ξέρω ότι τώρα σκέψεις κακές σας κυριεύουν: o Μπρους Γουίλις με το αυτόματο στο χέρι να σαρώνει Ευρωπαίους τρομοκράτες ή ο Σον Κόνερι, διοικητής σοβιετικού υποβρυχίου, να θέλει να αυτομολήσει στην Αμερική του Ρίγκαν. Πάντως, για τους πιο δύσπιστους (υπάρχουν κι αυτοί) να πούμε ότι τα Cahiers du Cinéma ξεχώρισαν από νωρίς τον ΜακΤίρναν για την οπτική του, για τον τρόπο που κινηματογραφεί τη δράση.
Και πού είναι η είδηση σε όλα αυτά; Κυκλοφόρησε στο youtube η διαφήμιση του νέου «Mad Max» του Μίλερ, 30 χρόνια μετά την τελευταία ταινία της σειράς, ενώ ο ΜακΤίρναν, ύστερα από 11 χρόνια, θα ξανακάνει ταινία. Αρχές του Σεπτέμβρη, θα είναι παρών ως τιμώμενο πρόσωπο στο 40ό Φεστιβάλ της Ντοβίλ. Επίσης, θα παρουσιάσει τις ταινίες του σε αφιέρωμα που του κάνει η Γαλλική Ταινιοθήκη, όπου θα δώσει και masterclass.
Τελικά, όσοι ζήσαμε στις κινηματογραφικές αίθουσες της εφηβείας μας την επέλαση των μπλοκμπάστερ και την πλήρη εμπορευματοποίηση του αμερικάνικου σινεμά της δεκαετίας του ΄80, δεν βγήκαμε εντελώς χαμένοι. Σε κάποιες από αυτές τις ταινίες, που κέρδισαν τότε τον ενθουσιασμό μας, υπήρχε κάτι περισσότερο από αφέλεια, ποπ-κορν και εκρήξεις.
O Στιβ ΜακΚουίν στη «Μεγάλη Απόδραση»
Μπορεί να είδαμε μόνο σε νοικιασμένες βιντεοκασέτες και τηλεοπτικές οθόνες τον Στιβ ΜακΚουίν να ξεφεύγει με τη μοτοσικλέτα του από τους ναζί, στη «Μεγάλη Απόδραση» του Τζον Στάρτζες, όμως, η παρτίδα δεν είχε ακόμη τελειώσει. Ούτε και τώρα.
Ισως επειδή σκηνοθέτες σαν τον Μίλερ και τον ΜακΤίρναν συνεχίζουν επάξια την παράδοση των δημιουργών της καλής κινηματογραφικής περιπέτειας. Διασώζουν το υλικό τους από την ευκολία και την παρεξήγηση της εμπορικότητας και, την ίδια στιγμή, στα γυρίσματα των ταινιών τους, όταν δίνουν στο κινηματογραφικό συνεργείο την εντολή «action», κυριολεκτούν.
