Του Γιώργου Τσιάρα

Παρά τους πανηγυρισμούς του Πενταγώνου για την επιτυχή (;) καταστροφή των χημικών της Συρίας, αλλά και τις νέες προειδοποιήσεις Ομπάμα πως θα επιβάλει την «πλήρη εξουδετέρωση» του οπλοστασίου μαζικής καταστροφής του καθεστώτος Ασαντ, στην πράξη οι Αμερικανοί έχουν κάνει ώς τώρα μόνο τη μισή δουλειά – ακόμη και αν δεχτούμε άκριτα τα λεγόμενά τους.

Κανείς, εκτός από τους 64 ειδικούς του «Cape Ray», δεν ξέρει τι ακριβώς συνέβη στα διεθνή ύδατα ανοιχτά της Κρήτης. Η τοποθεσία επελέγη ακριβώς ώστε οι ΗΠΑ να μην αναγκαστούν να απαντήσουν στο σημαντικότερο ερώτημα: Τι ακριβώς θα συμβεί με τα χημικά απόβλητα της πρωτοφανούς στα χρονικά διαδικασίας τής εν πλω υδρόλυσης; Η μάζα των αποβλήτων υπολογίζεται ότι θα είναι περίπου δεκαπλάσια από το ίδιο το οπλοστάσιο. Τα απόβλητα αυτά είναι λιγότερο επικίνδυνα από τα χημικά όπλα από τα οποία προήλθαν, αλλά παραμένουν τοξικά. Και μπορεί η επίτροπος Εξωτερικής Πολιτικής της Κομισιόν Κάθριν Αστον και παλαιότερα ο κ. Μπαρόζο να διαβεβαιώνουν πως «δεν υπάρχει πρόθεση απόρριψης των χημικών ή των υπολειμμάτων τους μετά την υδρόλυση στη θάλασσα», αλλά ποιος τους πιστεύει;

Ο Ρομπ Μαλόουν, περιβαλλοντολόγος που εργάζεται στο Edgewood Chemical & Biological Center των ΗΠΑ και ένας από τους 64 σπεσιαλίστες των χημικών όπλων που απεστάλησαν στη Μεσόγειο με το «Cape Ray», είχε καταθέσει σε ανύποπτο χρόνο -τον περασμένο Ιανουάριο- στην υπηρεσία ενημέρωσης του αμερικανικού στρατού ότι τα απόβλητα αυτά είναι παρεμφερή με επικίνδυνες χημικές ενώσεις που παράγονται κατά τη βιομηχανική παραγωγή. Οπως είπε, η διάθεση τέτοιου είδους αποβλήτων αποτελεί «αντικείμενο εμπορικών δραστηριοτήτων ανά τον κόσμο».

Η αδρανοποίηση των χημικών έγινε με ουσίες όπως νερό, χλωρίνη και υδροξείδιο του νατρίου. Οι ουσίες αυτές αποθηκεύονται σε 220 δεξαμενές των 25.000 λίτρων, περίπου, η καθεμία, οι οποίες μετά τη διαδικασία θα χρησιμοποιηθούν για την αποθήκευση των αποβλήτων που θα προκύψουν. Ομως τον προορισμό αυτών των αποβλήτων δεν τον γνωρίζει κανείς: το μόνο που ξέρουμε για την ώρα, βάσει των επίσημων ανακοινώσεων, είναι πως η Γερμανία έχει δεσμευτεί να δεχτεί ποσότητες αδρανοποιημένου αερίου της μουστάρδας για περαιτέρω επεξεργασία σε κρατικό εργοστάσιο στο Μίνστερ, ενώ μεγάλο μέρος των υπολειμμάτων θα καταλήξει σε εργοστάσιο στο Πορτ Αρθουρ του Τέξας, που έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν για την καταστροφή αμερικανικών χημικών όπλων.

Αυτά βέβαια αφορούν τις ποσότητες αερίου της μουστάρδας και μεθυλφωσφορικού διφλοορίδιου (DF), χημικού από τα οποίο παράγεται το σαρίν, που μεταφέρθηκαν στο «Cape Ray». Τι θα γίνει με τους δεκάδες τόνους αερίου VX, ενός χημικού δεκάδες φορές πιο φονικού από το σαρίν, που φέρεται να είχε ο Ασαντ;

Υπενθυμίζεται ότι η διαδικασία της υδρόλυσης εν πλω επελέγη έναντι της πυρόλυσης, που λαμβάνει χώρα στη στεριά, για έναν και μόνο λόγο: την ταχύτητα. Αν επιλεγόταν η πυρόλυση (χημική διάσπαση οργανικών ενώσεων μέσω θέρμανσης χωρίς οξυγόνο), θα απαιτούνταν χρόνια. Ομως επιστήμονες από 14 χώρες έχουν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για τις πιθανότητες διαρροής στη θάλασσα. Θα μάθουμε άραγε ποτέ τι ακριβώς συνέβη στ’ ανοιχτά της Κρήτης;