Φωτογραφίες που συγκλονίζουν!

 

 

Για πολλά χρόνια τώρα έχει περάσει για καλά στη δημοσιογραφία η δημοσίευση σε καίριο πρωτοσέλιδο σημείο μιας-δυο φωτογραφιών που συγκλονίζουν, χίλιες λέξεις που λέμε, όλα τα λεφτά!

 

Και όπως έγινε η ζωή μας τελευταία -φρίκη και ανισορροπία τρόμου πάει σύννεφο- πώς να μην ταραχθείς μ’ όσα κάθε μέρα έρχονται στο φως από τους τολμηρούς-ριψοκίνδυνους ρεπόρτερ, από δορυφόρους κ.λπ.

 

Παιδιά καμμένα στις αγκαλιές των μανάδων, παιδιά εξαντλημένα μέχρι θανάτου πάνω στις κουβέρτες και τις μαντίλες με τον μπουχό, την ανεμοθύελλα, μες στον καύσωνα της ερήμου! Μαζική έξοδος κυνηγημένων πάνω στο φορτηγάκι, δεκάδες πάνω στον γάιδαρο με τα τσεμπέρια, ο άνδρας μ’ ένα σωρό προσωπάκια! Πιο πέρα τα πρόβατα, οι σκύλοι και τ’ άλλα ζωντανά, ένα κοπάδι με τους κατατρεγμένους του κόσμου, που έφτιαξαν οι ολιγάρχες με τα πετρέλαια, το αέριο και τα ομόλογα αυτών των χρηματιστηρίων (μοχλοί ανάπτυξης μάς διδάσκουν!). Μεσανατολικό, Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Ουκρανία, όλη η Αφρική, Θεέ μου!

 

Οπου φύγει φύγει για ν’ αποφύγουν την οργή! Το σφάξιμο! Ενας ρεπόρτερ περιέγραφε στο ραδιόφωνο: Δεν μπορείς να φανταστείς τι γίνεται, ένα σωρό φατρίες τρώγονται θρησκευτικά με τις αιρέσεις τους και οι άλλοι τις δοτές εξουσίες για τα πετρέλαια!

 

Γιάννης Π. Κορδής

Κιάτο

 

…………………………………………….

 

Περί έρωτος

 

 

Αρχικά, θα ήθελα να ευχαριστήσω για τη φιλοξενία! Χαρά μου να διευκρινίσω τι εννοώ με το «εγκεφαλικό κλικ».

 

Εν αρχή είναι οι αισθήσεις και αυτό που στη Χημεία Τροφίμων λέμε οργανοληπτικές ιδιότητες. Ενα τρόφιμο (αλλά και μια γυναίκα!) πρέπει να μπορεί να μας προκαλεί ένα ευχάριστο οργανοληπτικό (συν-)αίσθημα είτε με την αφή, είτε με την όραση, είτε με τη γεύση, την όσφρηση ή την ακοή. Αν δουλεύουν συνεργατικά και οι πέντε αισθήσεις, τότε δεν μιλάμε απλά για έλξη αλλά για έρωτα.

 

Αν υπάρξει, λοιπόν, ένα θετικό μήνυμα προς τον εγκέφαλο, εξ ου και το «κλικ», τότε πάει ένα μήνυμα από τον εγκέφαλο προς την… καρδιά και ιδού ο Ερως!

 

Κλείνω με τούτο: είναι ο έρωτας εθιστικός; Φυσικά και χημικά, ΝΑΙ! Αλλά, όπως μας εξηγεί ο Αριστοτέλης, εθισμός < έθος (συνήθεια) < ήθος (χαρακτήρας) άρα… ερωτευτείτε, παιδιά! Καλοκαίρι είναι!

 

And for the Israeli people… make love, not war !

 

Γιάννης Ζαμπετάκης, xημικός τροφίμων

 

…………………………………………….

 

«Ουτοπία»

 

Τα πάντα ρέουν. Θυμίζει καυτό καλοκαίρι με πάθος και ορμή. Αυτό το πάθος γεννά τον έρωτα και τη δημιουργία. Είναι μια λογική που ρυθμίζει τον εσωτερικό κόσμο και θέτει σε αρμονία την ψυχή με το σώμα. Γαλήνη και ηρεμία. Παραλία, καφέ, ένα σακίδιο στον ώμο. Στιλ ζωής με το αόρατο πνεύμα. Χαλαρότητα. Ποτό και τσιγάρο. Νέα κουλτούρα. Νέα σκέψη. Μόδα ή ουτοπία. Καμία απόφαση για τον ήχο της σιωπής. Ομως, αυτό το συναίσθημα είναι πρωτοπόρο για την ανανέωση. Αυτό είναι αυτονόητο.

 

Αλέξιος Μαυρουδής

 

…………………………………………….

 

Φιλία

 

 

Καλά κρατεί λοιπόν η στήλη περί έρωτος. Μέγα όντως το του έρωτος μυστήριον! Μήπως όμως θα άξιζε στην φιλία, στην αλληλεγγύη και στον ουμανισμό ένας ανάλογος με τον περί έρωτος κύκλο; Θα ήθελα να αφηγηθώ λοιπόν την ιστορία της φιλίας δύο ανθρώπων που ήταν μέλη της σχολής του Πυθαγόρα, του Δάμωνα και του Φιντία.

 

Ενας πυθαγόρειος, ονόματι Φιντίας, είχε επιβουλευθεί τη ζωή του άρχοντα των Συρακουσών Διονυσίου και είχε καταδικαστεί εις θάνατον. Ο Φιντίας, λοιπόν, παρακάλεσε τον άρχοντα να του δώσει διορία κάποιο χρονικό διάστημα να εκπληρώσει κάποιες ανειλημμένες υποχρεώσεις και εν συνεχεία να προσέλθει για να εκτελεσθεί. Αφησε όμως ως εγγυητή στη θέση του τον επίσης πυθαγόρειο φίλο του Δάμωνα, ο οποίος θα εκτελείτο στη θέση του εάν δεν εμφανιζόταν στην ώρα του ο Φιντίας.

 

Ο Δάμων δέχτηκε ευχαρίστως να τεθεί ως εγγυητής για τον φίλο του Φιντία. Ομως ήλθε η ημέρα που θα ελάμβανε χώρα η εκτέλεση και ο Φιντίας δεν είχε εμφανιστεί. Ομως εκείνος, συνειδητοποιώντας ότι είχε βραδύνει, τρέχει δρομαίως και φτάνει με μικρή καθυστέρηση ενώπιον του Διονυσίου. Λέγεται ότι τότε ο Δάμων ζήτησε ο ίδιος να εκτελεστεί διότι είχε περάσει ο χρόνος της διορίας, ενώ ο Φιντίας ζητούσε το αντίθετο.

 

Ο Διονύσιος, εκτιμώντας την ατράνταχτη φιλία των δύο νέων, τους χάρισε τη ζωή, ενώ τους ζήτησε να προστεθεί και εκείνος στη φιλία τους.

 

Κάτι ανάλογο θα μπορούσαμε να αναφέρουμε για την προθυμία του μεγάλου κομμουνιστή Νίκου Πλουμπίδη, να μπει εκείνος στη θέση του Νίκου Μπελογιάννη όταν ετίθετο το ζήτημα της ευθύνης για τη χρήση των ασυρμάτων και να κινδυνέψει έτσι αυτός να εκτελεσθεί.

 

Με αυτά τα υποδείγματα φιλίας και αλληλεγγύης θέλω να τονίσω τη σημασία τους και για τη σημερινή κοινωνία μας αν θέλουμε από άτομα να γίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

 

Γιάννης Ζήβας, μεταφραστής