Της Αννας Δαμιανίδη

Τα τελευταία χρόνια, κάθε καλοκαίρι κάνουμε λίγες μέρες διακοπές στην πόλη. Οχι στη δική μας, σε άλλες πόλεις, ευρωπαϊκές. Πηγαίνουμε σε σπίτια οικογενειών που θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα, εκείνοι μένουν στο οικογενειακό εξοχικό μας στο Πήλιο κι εμείς στο κανονικό τους σπίτι στην πόλη.

Εκείνοι κάνουν μπάνια στη θάλασσα και ίσως βόλτες στο βουνό, εμείς παίρνουμε λεωφορεία, τραμ, μετρό, πηγαίνουμε σε μουσεία, σε πάρκα, σε άλλες πόλεις με το τρένο, σε μαγαζιά. Κι εγώ βέβαια χάνομαι διαρκώς και κοιτάζω τους χάρτες στις πλατείες.

Με το που φτάνουμε, πρώτη δουλειά να αγοράσουμε εισιτήρια απεριορίστων διαδρομών για τα μέσα συγκοινωνίας. Πότε εβδομαδιαία, πότε ημερήσια, πότε μηνιαία -ανάλογα με το τι προσφέρεται. Περνάμε ώρες μέσα σε τραμ, μετρό, λεωφορεία, τρόλεϊ. Μάλλον περισσότερες απ’ όσες περνούν στη θάλασσα όσοι ανταλλάσσουν το σπίτι τους με το δικό μας.

Ο κάθε άνθρωπος αναπτύσσει παράξενα γούστα στη διάρκεια της ζωής του. Να μην πω βίτσια δηλαδή. Δεν φανταζόμουν ότι θα γινόμουν κάτι σαν τζάνκι των λεωφορείων. Κι όμως εκεί κατάντησα. Δεν μου φτάνει να υποφέρω όλο τον χειμώνα στην Αθήνα με τα λεωφορεία καθημερινά, πηγαίνω σε ξένες πόλεις τα καλοκαίρια και τα απολαμβάνω. Λεωφορεία που τσουλάνε απαλά, δεν τραντάζονται, με ευγενικούς οδηγούς, με νεαρούς που σηκώνονται να καθίσουν οι ηλικιωμένοι, με σκυλάκια να μπορούν να μπαίνουν μαζί με τ’ αφεντικά. Στις στάσεις διαβάζω τους χάρτες ξανά και ξανά. Απομνημονεύω τα ονόματά τους, τις ώρες που περνούν, μαθαίνω ποια έχουν θέσεις για αναπηρικά καροτσάκια και με πόση συχνότητα εμφανίζονται. Την πρώτη φορά που είδα τον οδηγό να κατεβαίνει για να διευκολύνει το αναπηρικό καροτσάκι χωρίς βιασύνη, χωρίς να δείχνει κανένας επιβάτης ανυπόμονος, έπαθα πολιτιστικό σοκ. Και να είναι ο οδηγός κατάξανθος, ντόπιος, κι ο ανάπηρος μετανάστης, με γυναίκα μαντιλοφορούσα, και να μην εισπράξει ούτε βαρυγκώμια, παρά μόνο ένα φιλικό χαμόγελο, πόσο ν’ αντέξω; Με πήραν τα ζουμιά, και σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να υπάρχουν χαρτομάντιλα δωρεάν στα μέσα συγκοινωνίας, πράγμα που ακόμα δεν έχουν σκεφτεί αυτοί οι άκαρδοι Δυτικοί υπουργοί Συγκοινωνιών.

Περπατώ πολύ και στους δρόμους, μ’ αρέσουν τα πλατιά πεζοδρόμια με το υλικό που δεν χρησιμοποιούμε πουθενά εδώ εμείς, οι οπαδοί της πλακόστρωσης. Μπαίνω διακριτικά στις εσωτερικές αυλές των μεγάρων, όταν δεν έχουν αμπαρώσει τις πόρτες, πράγμα που δυστυχώς κάνουν όλο και πιο συχνά. Στο Παρίσι πριν από τριάντα χρόνια μπορούσες να δεις όλες τις εσωτερικές αυλές, τώρα ελάχιστες. Φέτος στη Βιέννη ανακάλυψα ότι οι περισσότερες είναι ανοιχτές, μερικές έχουν μέσα ταβερνάκια, οπότε δεν θα κλείσουν ποτέ.

Πηγαίνω και στα μουσεία, και στ’ αξιοθέατα, κυρίως επειδή χρειάζεται να πάρεις λεωφορείο για να πας. Κι επειδή είναι στο κέντρο, έχουν γύρω πεζόδρομους, και μπορεί μετά να πετύχεις κάποιο υπαίθριο δωρεάν φεστιβάλ, σαν αυτό που φέτος απολάμβαναν κάθε βράδυ μπροστά στο βιεννέζικο δημαρχείο. Ενα πανηγύρι με κλασική μουσική σε γιγαντοοθόνη. Τελείωνε αργά κι έπρεπε να παίρνουμε το νυχτερινό λεωφορείο για το σπίτι. Αλλες χαρές εκεί.

Δυστυχώς οι διακοπές τελείωσαν, εμείς ξαναγυρίσαμε στην Ελλάδα, και οι Βιεννέζοι στο σπίτι τους, ν’ αρχίσουν τις διακοπές τους για ολόκληρο τον χρόνο.