Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού
Εγραφε το 2004: «Θέλω να μου δοθεί ο χρόνος για να ολοκληρώσω τα έργα μου που εκκρεμούν». Είχε περάσει τα ενενήντα, αλλά ήταν ακμαίος, δημιουργικός και εμφορούμενος από ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Το 2009, πίστεψε πως η αλλαγή της κυβέρνησης θα έβαζε σε τροχιά ανάκαμψης την Παιδεία, τη γλώσσα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Δύο χρόνια αργότερα δήλωνε ότι θα προτιμούσε να έχει πεθάνει παρά να ζει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας. Μιλούσε για την αδικία, τον ηθικό και πνευματικό μαρασμό, για τα οποία κατηγορούσε τους πολιτικούς αλλά και όλους εμάς που δεν σταθήκαμε απέναντί τους στο καταστροφικό έργο τους.
Ο Εμμανουήλ Κριαράς πέθανε πριν από λίγες μέρες. Είχε την τύχη και την ευλογία να πεθάνει στο σπίτι του. Με τα λεξικά του, άφησε τα αναγνωρίσιμα και σημαντικά ίχνη του στη μελέτη της γλώσσας, όμως δεν έπαψε να αναμειγνύεται στα κοινά, γιατί πίστευε βαθιά ότι η επιστήμη δεν πρέπει να περιορίζεται στο εργαστήριο. Οσο κι αν σήμερα δεν τον ξέρουμε, και η κυβέρνηση διά του πρωθυπουργού τον αποχαιρετά ως «καθηγητή της φιλοσοφίας» που μας δίδαξε, λέει η ανακοίνωση, να ξεχωρίζουμε το καλό από το κακό, ο Κριαράς δούλεψε για την αναγνώριση της δημοτικής, τη μεταγραφή των νόμων, την καθιέρωση του μονοτονικού. Οι προτάσεις του συχνά εισακούστηκαν και εξίσου συχνά αγνοήθηκαν από τους κυβερνώντες, όπως συμβαίνει συνήθως. Πρόσφατα είχε συστήσει να μη διδάσκονται ταυτοχρόνως τα αρχαία και τα νέα ελληνικά στο Γυμνάσιο, γιατί τα παιδιά παθαίνουν σύγχυση και τελικά δεν μαθαίνουν τη γλώσσα. Εφυγε, αλλά η Παιδεία απέχει ακόμα πολύ από την ανάκαμψή της.
Ανακοινώθηκαν χθες οι φετινές βάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Η άνοδος των βάσεων ήταν μεγάλη και σε μερικές σχολές τα παιδιά πρέπει να έγραψαν για είκοσι στα περισσότερα μαθήματα. Ξέρουμε όλοι πόσο στοιχίζουν αυτά τα εικοσάρια στα παιδιά και στις οικογένειές τους, σε χρόνο, χρήμα και ψυχική γαλήνη. Πέτυχαν. Τι τα περιμένει στο Πανεπιστήμιο;
Την απάντηση πρόλαβε η (ιδιωτική) εταιρεία που έκανε για λογαριασμό του υπουργού Παιδείας τη σχετική έρευνα. Της την είχε αναθέσει ο ίδιος ο υπουργός, και μάλιστα τη μοσχοπλήρωσε.115.500 ευρώ λέγεται πως ήταν η αμοιβή της εταιρείας που ανέλαβε να συγκρίνει τις συνθήκες λειτουργίας των Πανεπιστημίων στην Ελλάδα με αυτές στην Ε.Ε. Αντίστοιχη έρευνα είχαν κάνει και την είχαν δημοσιεύσει πολλές φορές στη διάρκεια της περσινής κρίσης τα ίδια τα Πανεπιστήμια, και μάλιστα δωρεάν. Είχαν καταλήξει στα ίδια πάνω-κάτω συμπεράσματα: ότι οι διοικητικοί υπάλληλοι δεν επαρκούν για την ομαλή λειτουργία των Πανεπιστημίων και όχι μόνο δεν πρέπει να φύγουν οι υπάρχοντες, αλλά θα ήταν ευκταίο να προσληφθούν και άλλοι. Οσο για τη σύγκριση με αντίστοιχα ιδρύματα της Ε.Ε. ήταν εξίσου αποκαρδιωτική και στις δύο έρευνες: στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σύγκριση.
Χρειάστηκε να περάσει ένας χρόνος ταλαιπωρίας για όλη την ακαδημαϊκή κοινότητα και να ξοδέψουμε 115.500 ευρώ για να πειστεί ο υπουργός για το αυτονόητο. Θα αρκούσε να ακούσει τους φοιτητές που σε λίγες μέρες αρχίζουν την εξεταστική του Σεπτεμβρίου, όμως δεν έχουν πάρει ακόμα τα αποτελέσματα της προηγούμενης εξεταστικής, επειδή οι εργαζόμενοι στις γραμματείες δεν αρκούν για να κάνουν όλη τη δουλειά (τη δική τους και των διαθέσιμων που δεν έχουν επανέλθει στις θέσεις τους), που είναι ήδη πάρα πολλή για πάρα πολύ λίγους.
Ομως η έκθεση δίνει τη λύση και άξιος ο μισθός της. Τα ελληνικά Πανεπιστήμια, λέει, δεν είναι συγκρίσιμα με τα ευρωπαϊκά, κι ας πληρώθηκε η εταιρεία για να τα συγκρίνει, γιατί εδώ επικρατούν άλλες συνθήκες. Φτώχεια, δηλαδή, που τη διαπιστώνουν παχυλά αμειβόμενες εταιρείες.
