Η Αλέκα Παπαρήγα μίλησε για το 1989 λέγοντας πως και επί ενιαίου Συνασπισμού δρούσαν χωριστά οι συνδικαλιστικές παρατάξεις
Του Φώτη Παπούλια
Μια αποστροφή της Αλέκας Παπαρήγα στην εκδήλωση του ΚΚΕ για τη ναυτιλία, τα λιμάνια και τη Ναυπηγοεπισκευαστική έδωσε νέα τροπή στη συζήτηση που έχει ανοίξει στο εσωτερικό και όχι μόνο του κόμματος για το θέμα των συνεργασιών τόσο στο εργατικό κίνημα όσο και ενδεχομένως στην κεντρική πολιτική σκηνή.
«Θυμάμαι χαρακτηριστικά την περίοδο του 1989, όταν έγινε ο Συνασπισμός της Αριστεράς και έγινε με πρωτοβουλία του Κόμματος, κάτω στα κινήματα κατεβαίναμε στους περισσότερους χώρους με χωριστές παρατάξεις, που σήμαινε δηλαδή ότι ήταν μια συνεργασία. Δεν μπαίνω στην ουσία να την εξετάσω πώς κατέληξε, αλλά δεν ήταν εδραιωμένη, δεν ξεκίνησε δηλαδή από το κοινωνικό επίπεδο», είπε η γενική γραμματέας.
Οσοι παρακολουθούν τα όσα συμβαίνουν στον Περισσό επισημαίνουν δύο σημεία στην τοποθέτηση αυτή, τα οποία μπορεί στο εγγύς μέλλον να αποδειχθούν κομβικά για την πορεία του κόμματος.
Το πρώτο ότι η γενική γραμματέας υπεραμύνθηκε του τότε ενωτικού εγχειρήματος του ενιαίου ΣΥΝ, επισημαίνοντας τη φράση «με πρωτοβουλία του Κόμματος» και το δεύτερο ότι «πριμοδότησε» εκείνο το μοντέλο συνεργασίας ασχέτως της τελικής του έκβασης. Σε αρκετά στελέχη του κόμματος έχει σχηματισθεί η πεποίθηση ότι το ζήτημα των συμμαχιών αποτελεί «βραδυφλεγή βόμβα», αφού η κριτική που ασκείται για το συγκεκριμένο θέμα στον προσυνεδριακό διάλογο είναι σχεδόν καταλυτική.
Η Αλέκα Παπαρήγα, όμως, άνοιξε έστω και ένα μικρό παράθυρο σε αυτή τη συζήτηση. Είπε λοιπόν «[...] εμείς λέμε συμμαχία, ανεξάρτητα αν υπήρχαν, υπάρχουν ή θα υπάρξουν κόμματα που μπορεί σε κάποια στιγμή να συμφωνήσουμε [...] θεωρητικά δεν μπορείς να το αποκλείσεις για το μέλλον να υπάρξουν». Και συμπλήρωσε: «Σε μερικά πράγματα στην πολιτική δεν μπορείς να λες “ποτέ”, όταν πρόκειται για ανακατατάξεις». Επισημαίνοντας μάλιστα ότι «το ΚΚΕ θεωρεί ότι η πολιτική συμμαχιών και συνεργασίας πριν από όλα πρέπει να δεθεί στο επίπεδο του κινήματος, από εκεί μπορεί να επέλθουν και πολιτικές ανακατατάξεις».
Ομως δεν έμεινε σε αυτά, προχώρησε σε μια «ποιοτική» ανάλυση για το κίνημα, λέγοντας: «Το κίνημα στη βάση δεν διαχωρίζεται σε συμμαχία “αριστερή”, “προοδευτική”, “δημοκρατική” [...] απευθύνεται σε όλους, δεν μπορεί να ταυτιστεί με ένα κόμμα».
Μάλιστα, η γραμματέας του ΚΚΕ, προβλέποντας στο εγγύτατο μέλλον κυβερνήσεις συνεργασιών, έθεσε το ρητορικό ερώτημα «Πού θα πάει το κίνημα;» και έδωσε την απάντηση: «Αν δεν έχεις στόχο πολιτικό, και το μαζικό είναι άλλο πράγμα. Δεν μπορεί το μαζικό κίνημα να υιοθετήσει το πρόγραμμα του κόμματος, ούτε έχουμε τέτοια απαίτηση [...] ο στόχος πρέπει να είναι μία άλλη εξουσία». Και επανερχόμενη στο θέμα της λαϊκής συμμαχίας, είπε: «Αν είναι κάτι που θα φοβίσει το σύστημα, είναι η συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας – φύτρα υπάρχουν σήμερα, θέλει πολλή δουλειά για να συγκροτηθεί [...] ανεξάρτητα από το αν όλοι συμφωνούμε ή συμπίπτουμε από τώρα σε όλα». Αν όλα αυτά συνιστούν ένα έστω «δειλό» άνοιγμα προς το σύνολο των αριστερών και όχι μόνο δυνάμεων, θα φανεί σύντομα. Πάντως, το ότι τίθενται ανοιχτά αυτά τα ζητήματα, και μάλιστα από την ίδια τη γραμματέα, είναι τουλάχιστον μια καλή αρχή.
