Της Ματούλας Κουστένη
Για να φτάσεις στον «χώρο» της συναυλίας έπρεπε να κατέβεις πέντε μεγάλες σκάλες και φυσικά να φοράς το ειδικό κράνος των εργοταξίων. Η ατμόσφαιρα μύριζε χώμα. Την υγρασία την ένιωθες παντού και την έβλεπες στους τοίχους που γυάλιζαν από το νερό. Πελώρια καλώδια κρέμονταν φέρνοντας το ρεύμα που φώτιζε τους σκοτεινούς πελώριους χώρους. Το ραντεβού που μας είχε δώσει η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης ήταν τρεις ορόφους κάτω από τη γη: στο υπόγειο εργοτάξιο του Μετρό Θεσσαλονίκης (του μεγαλύτερου σταθμού της πόλης). Εκεί, σε συνεργασία με την Αττικό Μετρό, διοργάνωσαν την Παρασκευή μια διαφορετική συναυλία-εμπειρία.
Η ΚΟΘ είναι σαφές πως μπαίνει σε μια περίοδο εξωστρέφειας απολύτως απαραίτητη για την επιβίωσή της και την περαιτέρω «σύνδεσή» της με την πόλη. Από την άλλη, οι άνθρωποι της εταιρείας που κατασκευάζει το πολύπαθο μετρό δέχτηκαν να ανοίξουν το εργοτάξιο για να δώσουν στους Θεσσαλονικείς να καταλάβουν πως πρόκειται για ένα έργο, στο οποίο συνυπάρχουν οι πιο σημαντικές δυνάμεις της πόλης.
Μουσικοί, καλεσμένοι, θεατές (μόλις 100), άνθρωποι της ορχήστρας και του Μετρό Θεσσαλονίκης, που πριν από όλους κατέβηκαν στο πελώριο εργοτάξιο, απαθανάτιζαν τα πάντα με τις φωτογραφικές τους μηχανές. Κάποιοι από τους σολίστες έκαναν ακόμα πρόβα. Ακούγοντας τις σκόρπιες νότες από τους «Γάμους του Φίγκαρο» που πρόβαραν ορισμένοι, το μυαλό έφτιαξε αυτομάτως τις πρώτες εικόνες: αν όλα πάνε καλά, το 2018 τα έγκατα της γης θα «αποκτήσουν» ζωή και χιλιάδες φοιτητές και κόσμος θα πηγαινοέρχεται εδώ κάτω. Τα άσπρα και μπλε καπελάκια δεν θα τα έχουμε ανάγκη. Και η μουσική που θα ακούγεται δεν θα είναι Μότσαρτ, αλλά οι ήχοι από τις ανακοινώσεις των αναχωρήσεων και αφίξεων των συρμών.
«Χαίρομαι που η ΚΟΘ συνεργάζεται με την Αττικό Μετρό και δίνει την ευκαιρία στους Θεσσαλονικείς να δουν με τα ίδια τους τα μάτια ότι το μετρό δεν είναι μόνο 13 τρύπες, αλλά ένα μεγάλο έργο που εξελίσσεται», είπε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης. «Τους παροτρύνω να ανοίγουν συστηματικά τους σταθμούς για να συνειδητοποιήσει ο κόσμος το μέγεθος του έργου». Τόσο ο ίδιος όσο και οι υπόλοιποι ομιλητές υπενθύμιζαν με κάθε τρόπο πως, αν εξαιρέσει κανείς τον σταθμό «Βενιζέλου», το μετρό θα παραδοθεί το 2018.
«Αλλωστε και ο πολιτισμός χρειάζεται υποδομές για να αναδειχθεί», τόνισε ο γενικός γραμματέας Δημοσίων Εργων, Στράτος Σιμόπουλος. «Κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων με αφορμή και ως συνέπεια της κατασκευής μεγάλων έργων, ήρθαν στο φως χιλιάδες αρχαιολογικά ευρήματα σε όλη την Ελλάδα. Ειδικά για το Μετρό Θεσσαλονίκης, η δαπάνη για τις αρχαιολογικές εργασίες θα ξεπεράσει στο τέλος τα 135 εκατομμύρια ευρώ. Πιστεύω ότι σε λίγα χρόνια θα έχουμε τη χαρά να απολαύσουμε μια ανάλογη συναυλία στον σταθμό “Βενιζέλου”, έναν σταθμό που θα έχει τα χαρακτηριστικά μουσείου».
Οταν οι ομιλίες τελείωσαν, η ορχήστρα «πήρε τον λόγο» κι ερμήνευσε υπό τη διεύθυνση του Ιωάννη Ζγούρα τις εισαγωγές από τις όπερες «Ντον Τζοβάνι» και «Οι Γάμοι του Φίγκαρο» του Mότσαρτ, καθώς και το IV μέρος από τη Συμφωνία αρ. 9 του Ντβόρζακ, γνωστή και ως «Συμφωνία του Νέου Κόσμου» (στο τελευταίο έργο, για να κάνουν το φινάλε ακόμα πιο εορταστικό, φόρεσαν όλοι τα μπλε τους καπέλα).
Κακώς ο Γιώργος Βράνος (καλλιτεχνικός διευθυντής της ΚΟΘ εδώ και τρεις μήνες) -ως τυπικός τελειομανής- ανησυχούσε για την υγρασία που πιθανώς θα ενοχλούσε τα πνευστά ή τη διαφορά θερμοκρασίας που θα αντιμετώπιζαν τα έγχορδα περνώντας από τα βάθη της γης στον καύσωνα της επιφάνειας. Ολα πήγαν περίφημα.
Η πόλη είχε μεγάλη ανάγκη αυτή τη συνύπαρξη. Οχι τίποτα άλλο, αλλά μετά τη συναυλία είχαμε κι εμείς άλλο αέρα. «Θα γίνει το μετρό της Θεσσαλονίκης;» με ρώτησε ο ταξιτζής που με παρέλαβε από το αεροδρόμιο. Και πριν προλάβω να απαντήσω, μόνος αποκρίθηκε: «Μπα, δεν το βλέπω…». Στην επιστροφή, τον πρόλαβα εγώ: «Το 2018 θα έχετε μετρό».
