Το καινούργιο μυθιστόρημα του Ιαν ΜακΓιούαν, «The Children Act», είναι μόλις 55 χιλιάδες λέξεις, σελίδες 221. Eίναι αλήθεια ότι ο καλός μας συγγραφέας δεν φημίζεται για τα ντουβάρια που γράφει, το αντίθετο. Αλλά αυτή τη φορά, σε συνέντευξή του στην «Γκάρντιαν», το θεωρητικοποίησε το θέμα. «Ελάχιστα μεγάλα μυθιστορήματα αξίζουν το μάκρος τους», είπε. Και ομολόγησε πως από ’δώ και μπρος, είναι και στα 66 του, ονειρεύεται να γράφει περισσότερες νουβέλες. «Μου αρέσει η ιδέα να κάθομαι και να διαβάζω ένα βιβλίο μέσα σε τρεις ώρες -περίπου όσο διαρκεί μια όπερα ή μια μεγάλη ταινία- καταφέρνοντας να κρατήσω τα πάντα στο μυαλό μου». Και σε μας, και σε μας.

Πόσες φορές τα τελευταία χρόνια ξεκινάω ένα μυθιστόρημα και βασικές του λεπτομέρειες, που έχουν μεγάλη σημασία, όσο περνάνε οι μέρες σβήνουν εντελώς από το μυαλό μου. Πόσο μάλλον αν είναι ένα από αυτά τα μακρινάρια, που μονοπωλούν εσχάτως το ενδιαφέρον μας (και τα βραβεία). Σαν το 834 σελίδων «The Luminaries» της Νεοζηλανδής Ελινορ Κάτον, που κέρδισε πέρυσι το Booker -ευτυχώς που είχε σασπένς και βιαζόμουν να πάω παρακάτω. Ή η 775 σελίδων «Καρδερίνα» της Ντόνα Ταρτ, που επειδή ήταν βαρετή μού φάνηκαν 1.775.

Αντίθετα φέτος ήταν (για μένα) η χρονιά που κάτι μικρά σε μέγεθος βιβλία έγιναν τα διαμάντια μου. Ολο και κάποιο θα ξεχάσω, αλλά οι 62 σελίδες του «360» του Αχιλλέα Κυριακίδη ή οι 190 του «Εκατό» του Γιάννη Ευσταθιάδη ή οι 213 της «Αθανασίας των σκύλων» του Κώστα Μαυρουδή με στοίχειωσαν, κάθε τους λέξη είχε βάρος και νόημα.

Γι’ αυτό και βρίσκω εντελώς σικέ το on line γκάλοπ της «Γκάρντιαν» με την ερώτηση: «Είναι τα περισσότερα μυθιστορήματα υπερβολικά μεγάλα;». Μέχρι χθες το μεσημέρι (η ψηφοφορία συνεχιζόταν και σήμερα) είχε πάρει κεφάλι το «όχι» (52%). Δηλαδή οι Βρετανοί έχουν μεγαλύτερη υπομονή από μένα; Εκτός κι αν έκαναν κλικ μόνο οι αναγνώστες του Γουίλ Σελφ και του Τζούλιαν Μπαρνς. Ετσι, μάλιστα.

Βένα Γεωργακοπούλου